Την Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου, έγινε γνωστό πως η υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Λιζ Τρας, θα είναι η νέα πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, στη θέση του παραιτηθέντος, Μπόρις Τζόνσον.

Η Λιζ Τρας, επικράτησε επί του υπουργού Οικονομικών, Ρίσι Σουνάκ, στην ψηφοφορία που διεξήχθη μεταξύ των μελών του κυβερνώντος Συντηρητικού κόμματος, αναλαμβάνοντας καθήκοντα σε μία περίοδο ενεργειακής επισφάλειας, στο εγκάρσιο σημείο όπου το Εργατικό κόμμα, προς ώρας τουλάχιστον, δεν φαίνεται διατεθειμένο να μεταβάλλει την σκληρή, πολιτικοϊδεολογικά, αντιπολίτευση που ασκεί.[1]

Η Λιζ Τρας που δεν υπήρξε μόνο θιασώτης της σκληρής, πολιτικής και στρατιωτικής, γραμμής, απέναντι στη Ρωσία, αλλά, συνέβαλλε στη διαμόρφωση αυτής της γραμμής από τη θέση της υπουργού Εξωτερικών, εκλέχθηκε στην πρωθυπουργία, χάριν της σύμπτωσης μίας σειράς παραγόντων όπως είναι οι κάτωθι: Πρώτον, λόγω του ό,τι απέσπασε, από τις απαρχές ακόμη της προεκλογικής της εκστρατείας, την υποστήριξη ενός σημαντικού μέρους των βουλευτών και των μελών του κόμματος που τάσσονται υπέρ του Μπόρις Τζόνσον, ακριβώς διότι εκτιμήθηκε από αυτή την κατηγορία στελεχών, η στάση της απέναντι στον πρώην πλέον Βρετανό πρωθυπουργό.

 Η Λιζ Τρας ήσαν μεταξύ των υπουργών που δεν ζήτησαν την παραίτηση Τζόνσον, θέτοντας, έτσι, εξ αρχής, υποθήκες ‘επιλεξιμότητας’ της σε περίπτωση (τότε δεν ήταν γνωστό), που διεκδικούσε την πρωθυπουργία, διαμορφώνοντας διαύλους επικοινωνίας με ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα της βάσης του κόμματος. Εν αντιθέσει με τον σημαντικότερο αντίπαλο της, ο οποίος έπρεπε να κινηθεί για να καλύψει το χάντικαπ με το οποίο ξεκινούσε έναντι της αντιπάλου του.

Δεύτερον, η Λιζ Τρας κατάφερε να εκλεγεί στη θέση της πρωθυπουργού, διότι εκτιμήθηκε με θετικό τρόπο,  από μεμονωμένα στελέχη η θητεία της στο υπουργείο Εξωτερικών, θητεία που εξελήφθη ως αποτελεσματική (θέσπιση ‘κόκκινων γραμμών’ απέναντι στη Ρωσία, συγκρότηση ενός γεω-πολιτικού άξονα από κοινού με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστραλία) και συγκεκριμένη, από την στιγμή όπου κατάφερε να εκπέμψει στίγμα,[2] αναδεικνύοντας στην επιφάνεια το ποια ‘πρέπει’ να είναι η θέση της χώρας μέσα στο διεθνο-πολιτικό γίγνεσθαι, με το σημείο τομής το συνέβαλλε ώστε να διευρύνει την όποια επιρροή διέθετε εντός του κόμματος, καθιστώντας την παράλληλα ΄ικανή’ (‘έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ώστε να ηγηθεί της χώρας’) ώστε εάν παραστεί ανάγκη, να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, να είναι η δημόσια αντιπαράθεση που είχε με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν δίστασε να επιδείξει ένα συγκρουσιακό πολιτικό προφίλ.

Υπενθυμίζοντας, σε παλαιότερα μέλη του κόμματος, τον δυναμισμό που διέκρινε την Μάργκαρετ Θάτσερ και σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Τρίτον, λόγω της ικανοποιητικής παρουσίας της στα διάφορα debates στα οποία επένδυσε πολλούς εκ των διαθέσιμων συμβολικών και πολιτικών πόρων, υπερτερώντας του Σουνάκ σε δυναμισμό,[3] σε πειστικότητα, σε επάρκεια, φροντίζοντας ώστε η ρητορική της να «μην καταποντίζεται μέσα στη σκηνογραφία»,[4] για να παραπέμψουμε στην ανάλυση του R. Debray.

 Τέταρτον, λόγω της υιοθέτησης, καθ’ όλη, ίσως, τη διάρκεια της προεκλογικής της εκστρατείας, αφενός μεν  ενός ήπιου πολιτικού λόγου που απέφευγε τις προσωπικές αντιπαραθέσεις με τους αντιπάλους της, και, αφετέρου δε, ένα άμεσου ή φιλο-λαϊκού πολιτικού προφίλ το οποίο αντιπαρέβαλλε με αυτό του βασικότερου αντιπάλου της,[5] δίδοντας έμφαση σε ζητήματα καθημερινότητας, πράγμα που μας ωθεί να πούμε πως δεν μπορεί να αποκλεισθεί εκ των προτέρων το ενδεχόμενο του  να μελέτησε τα διακυβεύματα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων που έλαβαν χώρα σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

Και πέμπτον, διότι κατάφερε να κρύψει τις αδυναμίες της, ή αλλιώς, διαφορετικά ειπωμένο, διότι πέτυχε να μην τεθούν στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας που υπήρξε συμβατική, οι αδυναμίες της, μεταξύ αυτών και τα γνωσιακά της ελλείμματα.[6]

Σε αυτό το πλαίσιο, δύναται να αναφέρουμε πως, αυτή που θεωρήθηκε ως ‘άξια διάδοχος’ του Μπόρις Τζόνσον (ας μην την αποκαλέσουμε ‘θηλυκό Τζόνσον’) προσέδωσε βαρύτητα σε πολιτικές και προγραμματικές αναφορές, αξιοποιώντας το γεγονός πως τόσο ο τύπος όσο και οι αντίπαλοι, απέφυγαν να θίξουν τις αδυναμίες της, και όποτε το έκαναν, το έκαναν απρόθυμα.

 Και όταν όντως, συνέβαινε αυτό, η επαναλαμβανόμενη επωδός του ‘είμαι άνθρωπος με αντιφάσεις και διαπράττω λάθη όπως όλοι,’ αρκούσε για να κατευνάσει τις όποιες αντιδράσεις.[7] Πλέον, μένει να φανεί ποιες θα είναι οι πρώτες ενέργειες της.