Έφυγε και η Βάσω Αλαγιάννη από την παρέα των φίλων των δεκαετιών τού ’60-’70-‘80!
Τί να πρωτοπείς; Τι να σκεφτείς; Πώς να εκφράσεις τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν; Σε ποιες μνήμες να ανατρέξεις; Ποιες εκτιμήσεις να προβάλλεις; Πώς να σταχυολογήσεις τις εμπειρίες μιας τόσο βαθιάς συνάντησης και γνωριμίας;
Τη γνώρισα από την παρέα τού Μάνου (Λοϊζου), μαζί με τον σιωπηλό, αλλά ουσιαστικό παρατηρητή τής ζωής, Μανώλη (Ρασούλη), όταν συγκατοικούσαν στην περιοχή Ψυχικού-Φιλοθέης και συναντιόμασταν.
Ένιωσα αμέσως πως ήταν μια γυναίκα, η οποία διψούσε να μάθει την «κρυφή», την ψυχική, διάσταση της μουσικής και του τραγουδιού. Μου ζήτησε να μαθητεύσει στην κιθάρα κι έτσι εκτός από φίλη έγινε και μαθήτριά μου. Ο στόχος της δεν ήταν τόσο το όργανο, όσο τα ενδότερα μονοπάτια τής μουσικής τέχνης.
Η συντροφιά της ήταν πάντα δημιουργική, τρυφερή, ευαίσθητη, με την ίδια να ρωτάει ακούραστα και επίμονα τα πάντα, επιθυμώντας να τα μάθει όλα!
Υπήρξε θαρραλέα, σοφή και γενναιόδωρη γυναίκα, με οξύτατο πνεύμα και ικανότητα να… διαβάζει τις ψυχές των ανθρώπων· η σχέση της με τον Ρασούλη τις άνοιξε ιδιαίτερες πνευματικές πόρτες για τη δημιουργία μιας νέας στιχουργίας κι ενός νέου είδους λαϊκής έκφρασης, προς το τέλος της δεκαετίας του ’80.
Δεν υπήρξε υπερβολικά παραγωγική και αυτό δεν είναι αρνητικό.
Η στιχουργία της ήταν απόσταγμα βαθύτατων σκέψεων, αφού η ίδια προχώρησε σε φιλοσοφικές αναζητήσεις, δημιούργησε ρίζες σε… ανατολικές σκέψεις και μέσω της θεραπείας  ρέικι χάριζε απλόχερα την αγάπη της για τον άνθρωπο και τη ζωή.
Η Βάσω Αλαγιάννη έγινε και είναι σημείο αναφοράς μιας διαφορετικής και ενδιαφέρουσας μορφής τού λαϊκού τραγουδιού.
Η παρουσία της θα μας λείψει· μια παρουσία που α γ κ ά λ ι α ζ ε ολόκληρο το σύμπαν…
Λυπάμαι αφάνταστα!