«Παρακολουθώ τις μεταδόσεις των Ολυμπιακών Αγώνων στην ΕΡΤ. Οι παρουσιαστές σε γενικές γραμμές είναι εξειδικευμένοι και ενημερωμένοι. Γνωρίζουν παγκόσμια και ατομικά ρεκόρ, φετινές και περσινές επιδόσεις, κατατάξεις αθλητών σε προηγούμενες διοργανώσεις, ηλικίες, συνθέσεις ομάδων κλπ, κλπ. Όμως, παρά τον κατακλυσμό πληροφορίας, οι μεταδόσεις είναι άχαρες και επίπεδες.
Απουσιάζει εντελώς το πολιτισμικό σχόλιο. Σχόλια που αφορούν τη χώρα του αθλητή, τη γεωγραφία της, τον πληθυσμό της, κάποια ιστορικά στοιχεία, όλα αυτά που νοστιμίζουν την παρουσίαση και υπογραμμίζουν ότι οι Ο.Α. είναι μια παγκόσμια αθλητική και πολιτισμική συνάντηση. Στις οθόνες μας ξετυλίγεται ο παγκόσμιος χάρτης: Νότιο Σουδάν, Βοσνία, Μποτσουάνα, Πουέρτο Ρίκο, Τατζικιστάν και όλοι ζητούν την ευκαιρία τους να συστηθούν όχι μόνο με τα μετάλλια και τα ρεκόρ αλλά με την ίδια τη συμμετοχή τους. Μπορεί να ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο και περισσότερο ομογενοποιημένο κόσμο αλλά η ιδιαιτερότητα της γεωγραφίας, της ιστορίας, της κοινωνίας δεν έχουν εξαφανιστεί.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι το πολιτισμικό σχόλιο ήταν ένα από τα μεγάλα ατού των εξαιρετικών μεταδόσεων του Διακογιάννη ο οποίος αξιοποιούσε τις πλούσιες εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις χωρίς να κάνει επίδειξη αλλά με κατάλληλες χαμηλόφωνες πινελιές», γράφει ο φίλος Efthimis Dimopoulos και συνυπογράφω.
Συμπληρώνοντας: πέρα από το πολιτιστικό σχόλιο του Διακογιάννη που έδινε και «άλλη διάσταση» στις μεταδόσεις του (οι γνώσεις του και η αγάπη του για το γαλλικό άλλωστε πολιτισμό και ειδικά το γαλλικό τραγούδι έλειψαν αφάνταστα από τη μετάδοση της τελετής έναρξης, που με το Διακογιάννη θα είχε λύσει πολλές «παρεξηγήσεις», για να το πούμε κομψά…) είχε και ένα άλλο, σημαντικότατο χαρακτηριστικό: μετέφερε σ’ εμάς τους τηλεθεατές την ατμόσφαιρα του σταδίου -με τις αντιδράσεις του κοινού, τις ζητωκραυγές ή τις αποδοκιμασίες του- προσφέροντας μας μια πολύ πιο ολική εικόνα του αθλητικού γεγονότος. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος, που στέλνονται επί τόπου οι εκφωνητές. Όχι για να μας αναμεταδίδουν απλώς αυτά που κι εμείς βλέπουμε στις οθόνες μας. Και αυτή η «ολικότητα» -ιδίως κατά την παράλληλη διεξαγωγή αγωνισμάτων- λείπει απελπιστικά.