Η δημοσιοποίηση των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης των πολιτικών προσφέρεται για σχολιασμό και γι αυτό κάθε φορά γίνεται φασαρία. Ομως, κατά κανόνα μαθαίνουμε «πόσα» και όχι «από πού», ενώ συχνά στοχοποιούνται πρόσωπα μόνο και μόνο επειδή είναι εύπορα σε αντίθεση με τους φτωχότερους που υπερπροβάλλονται ως έντιμοι.
Ο ορθολογισμός δεν είναι στο πνεύμα της εποχής αλλά θα επιμείνουμε στα αυτονόητα: Ο πλούτος δεν ενέχει ηθική απαξία. Ο παράνομος πλουτισμός είναι επιλήψιμος όπως και η φοροδιαφυγή με την απόκρυψη περιουσίας. Κατακριτέα είναι επίσης η απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης.
Με άλλα λόγια: Πολιτικοί που καλούν τους πολίτες να εμπιστευθούν τις ελληνικές τράπεζες αλλά έχουν τις δικές τους καταθέσεις στο εξωτερικό είναι, το λιγότερο, ανακόλουθοι. Εάν μάλιστα έχουν συμμετοχή στη διακυβέρνηση, πόσο μάλλον αρμοδιότητα σε θέματα οικονομικής πολιτικής, η υποκρισία τους γίνεται προκλητική για το κοινό αίσθημα.
Οταν την ίδια ώρα δηλώνουν και αριστεροί, τότε η στάση τους καταλήγει προσβλητική ειδικά για όσους πίστεψαν ή πιστεύουν ακόμη στην αριστερά.