Πότε το ένα, πότε το άλλο, φαίνεται πως θα έχουμε να λέμε και δεν θα σταματάμε τις συζητήσεις περί παιδικής βίας. Το οποίον σημαίνει πως έχει περάσει πλέον η βιαιότητα από τις μεγάλες ηλικίες, στις νεότερες. Και, για να συμπληρώσω· δεν εννοώ πως στις μεγάλες ηλικίες έπαψαν να εκδηλώνονται βίαιες συμπεριφορές· πώς να σταματήσει εξάλλου μια τέτοια γενικευμένη κοινωνική αρρώστια, ριζωμένη βαθιά στην κουλτούρα κάθε γενιάς που την μεγαλώνουν μέσα στο πλαίσιο της επιβολής, όπου κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυρού, καθώς και η αποδοχή της βίας μέσω τού φόβου. Για να μην αναφερθούμε στην οικογένεια που χρησιμοποιεί τη βία ως μέσο επικοινωνίας και… συναισθηματικής επαφής!!!
Ο μαθητής που έστειλαν στο νοσοκομείο δεκαεπτά έφηβοι μέσα στο σχολείο τους, ξυλοκοπώντας τον, η μαθήτρια που βιάστηκε από συμμαθητές της, το κοριτσάκι του δημοτικού που εξαναγκάστηκε από τα συνομήλικά του να γλείψει τη λεκάνη της τουαλέτας, τον δεκατετράχρονο πιστολέρο, ο οποίος στην αλλοδαπή σκότωσε εν ψυχρώ με το όπλο τού μπαμπά 22 συνομήλικούς του, τους συχνούς ξυλοδαρμούς καθηγητών και δασκάλων από μαθητές τους, τις συμμορίες νεαρών ατόμων που λυμαίνονται τις γειτονιές και τα πέριξ των σχολείων, τόσα αμέτρητα συμβάντα που καταχωρούνται στα αρχεία των αστυνομικών τμημάτων και πολλές φορές μένουν εκεί εσαεί…

Και θα μένουν εκεί! Ελπίζοντας πως όλα αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, που καθρεφτίζουν τις δομές μιας άρρωστης κοινωνίας των πολιτών, θα κοπάσουν ΑΝ η Παιδεία, η Εκπαίδευση, η Πολιτική του βιβλίου, η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια, αυτό που γενικόλογα ονομάζουμε Κουλτούρα και Πολιτισμό, συνεπικουρούμενα βεβαίως από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα, με την προφανή αντικατάσταση των ηλιθίων ραδιοτηλεπαρουσιαστών από άλλους… καλλιεργημένους! Δηλαδή, θέλω να πω, να… φύγουν οι «κακοί» και να έρθουν οι «καλοί» για να θεραπευτούν η κοινωνία, τα παιδιά και οι νέοι μας…
Μα την αλήθεια, ποιος πιστεύει πως τέτοιες απόψεις είναι εφικτές και υλοποιήσιμες, την ώρα που πρυτανεύουν, είναι καθεστώς θα έλεγα, οι ανοησίες και ο κενός λόγος;
Ποιες κεντρικές πολιτικές και ποιες πρακτικές θα δράσουν για να πάψουν όλα αυτά τα δυσάρεστα και καθημερινά, που συμβαίνουν στις μικρές ηλικίες και όπου θύτες και θύματα είναι στην πραγματικότητα και οι δύο μόνο Θύματα, την ώρα που τα γεγονότα δημιουργούν καρκινώματα σε όλο το μήκος της ζωής;
Την ίδια ώρα, κάτι έπιασαν τα αφτιά μου περί υπογεννητικότητας και προσπάθειας να δοθούν κίνητρα για αύξηση του πληθυσμού λόγω γήρανσης του πληθυσμού…
Αναρωτιέμαι στα σοβαρά, αν θα έπρεπε να γεννηθούν νέοι άνθρωποι οι οποίοι θα… προστεθούν σε ένα ήδη σοβαρά άρρωστο σύνολο ανθρώπων. Αλλά, από την άλλη, τι να κάνουμε; Να περιμένουμε πρώτα την «θεραπεία» της υπάρχουσας νεότητας και όχι μόνο, από την… ασθένεια της βιαιοπραγίας, μέχρι να συμπληρωθούν οι νέες φουρνιές γεννήσεων;

Το αυτοσχεδιαστικό αυτό σενάριό μου, δεν είναι σοβαρό επιχείρημα, αλλά, πέρα για πέρα, έωλο. Ωστόσο, δεν σας κρύβω πως ένα θεματάκι γύρω από το πρόβλημα, το έχω. Μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες μου, τις επαφές μου με νέα παιδιά, ακόμα και με πιτσιρίκια, λόγω των συνθηκών ζωής, μέσω της διδασκαλίας μουσικής σε νέα παιδιά, παρατηρώ όντως μια πρόωρη και, προς το παρόν, γρήγορη ενηλικίωση των μικρών παιδιών. Παρατηρώ τις κάμαρές τους τις παιδικές. Ανάλογα με το φύλλο: ροζ κούκλες, σαλονάκια, κουζινικά κλπ για τα κοριτσάκια· ολόκληρο πλαστικό οπλοστάσιο, με ό,τι πιο σύγχρονο όπλο και με ηλεκτρονική υποδομή παρακαλώ, μπορούμε να φανταστούμε. Στρατηγικές κατάκτησης των πεδίων μαχών, φάτσες άγριες, αιμοβόρες προκειμένου να παρουσιαστούν ως αληθινοί παντοδύναμοι κι αδυσώπητοι εκδικητές.
Πώς να ξεφύγεις από τα στερεότυπα κι από ένα τέτοιο πιεστικό ψυχολογικό περιβάλλον, αφού μέσα εκεί, σ? αυτά τα… βουνά, γεμάτα από τον πλαστικό εικονικό πολεμοχαρή κόσμο, θρέφεται το αρσενικό παιδί στα πρώτα του βήματα, ενώ το θηλυκό μαθαίνει στην υποταγή και στα παραδοσιακά, αν και ξεπερασμένα εν πολλοίς, χαρακτηριστικά της γυναίκας; Όταν δε, βγαίνει από το δωμάτιο τον περιμένει η τηλεόραση με ό,τι υποβαθμισμένο προβάλει , μετά, τα κινητά, τα κομπιούτερ, έξω από το σπίτι, η γειτονιά, το σχολείο με άλλα συνομήλικα, που προέρχονται από διαφορετικό και όχι κοινό σημείο έναρξης.
Ποια κοινωνία, ποια οικογενειακή κατάσταση, εκπαίδευση, μάθηση, παραδείγματα και εικόνες ζωής, θα οδηγήσουν αυτό το παιδί σε δρόμους ισορροπίας; Ναι, βεβαίως· κάποια θα σωθούν από τις προκλήσεις της βίας, της διακίνησης προϊόντων, των συμμοριών, της κοινωνικής αδιαφορίας και της πολιτικής αφέλειας.

Βυθίζομαι σε σκέψεις. Είμαι από εκείνους, οι οποίοι δημιούργησαν παιδιά και εγγόνια. Η πορεία ήταν βέβαια πολυετής και αγωνιώδης. Η ποιότητα σκέψης και πνευματικής τροφής των επιγόνων μου, μέσα στο κοινωνικό χάος και τις αντιφάσεις της ζωής, ήταν ένας μόνιμος στόχος μαζί με τη σύντροφο της ζωής μου. Είναι και η κοινή αγωνία των συνομηλίκων μου.
Και πάλι το αρχικό ερώτημα:
Γιατί άραγε υπάρχουν τόσα κρούσματα νεανικής βίας;
Οπωσδήποτε δεν είναι δύσκολος ο γρίφος, αντίθετα θα τονίσω πως δεν είναι καν γρίφος. Νομίζω πως θα μπορούσα να απαντήσω με λόγο δανεικό, από την Γαλάτια Καζαντζάκη:

Μ από την κόλασή μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.


https://www.youtube.com/watch?v=LDdP-gUaH9s