Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας αρχηγός κόμματος καταφεύγει στις πιο ανέφικτες προεκλογικές υποσχέσεις προκειμένου να καταλάβει την εξουσία.

Ούτε και είναι η πρώτη φορά που «ξεχνάει» τις υποσχέσεις αυτές μετά την πρωθυπουργοποίησή του, άσχετο αν στη συγκεκριμένη περίπτωση η απροσχημάτιστη απόδοσή τους σε προσωπικές και συλλογικές αυταπάτες απέβη προς όφελος της παραμονής της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη.

Είναι ωστόσο η πρώτη φορά που οι ευθύνες για τα αποτελέσματα της καταστροφικής του διακυβέρνησης αποδίδονται με τόση θρασύτητα αποκλειστικά και μόνο στους ξένους δανειστές, χωρίς την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής για την ανευθυνότητα και τον λαϊκισμό που οδήγησαν τη χώρα, για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια, στο χείλος του Grexit.

Γιατί αυτό επιχειρεί ο πρωθυπουργός με το άρθρο του στη Μοντ. Προσπαθεί να μετατρέψει το ελληνικό ζήτημα σε «σύγκρουση στρατηγικών για την Ευρώπη» την μία των οποίων εκπροσωπεί δήθεν ο ίδιος.

Όντως το ελληνικό ζήτημα είναι σύγκρουση δύο στρατηγικών. Η σύγκρουση αυτή αφορά όμως πρωτίστως την Ελλάδα. Είναι η σύγκρουση της στρατηγικής της κρατικοδίαιτης ιδεοληψίας, της ακύρωσης κάθε μεταρρυθμιστικής πνοής και κάθε ίχνους αξιοκρατίας, με την στρατηγική της ριζικής αλλαγής του πολιτικού συστήματος και της ολόπλευρης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας.

Η καμπάνα του Χέμινγουεϊ, που θυμήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στο άρθρο του, χτυπάει από καιρό στ’ αυτιά των κυβερνώντων συριζανέλ!