Με την «αριστερή στροφή» του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο, μάλλον ολοκληρώθηκε ο κύκλος των διεκδικητών του «μεσαίου χώρου», εκτός αν το ΚΚΕ κάνει την έκπληξη να διεκδικήσει για λογαριασμό του τον τίτλο του «ΚΚΕ του Κέντρου». Πρόκειται για έναν ανταγωνισμό κομματικών μικροπωλητών που θέλουν να προσθέσουν στην πολιτική πραμάτεια τους έναν χώρο που έπαιζε πάντα αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ωστόσο, το σύγχρονο Κέντρο δεν είναι μια πανσπερμία αμφιταλαντευόμενων και αναποφάσιστων πολιτών ή, ακόμα χειρότερα, πολιτών που παρασύρονται από τον άνεμο της εξουσίας, όπως ίσως θέλουν να το παρουσιάζουν οι διεκδικητές της επιρροής του, αλλά ένα «Πολιτικό Κέντρο» με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και επιδιώξεις, που κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία του. Η συμμαχία μαζί του δεν μπορεί να γίνει παρά σε πολιτική-προγραμματική βάση.

Το Κέντρο δεν διεκδίκησε αυτόνομα την πολιτική του παρουσία στη μεταπολίτευση, πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν ευτύχησαν πολιτικά. Στα πρώτα ιδιαίτερα χρόνια, το πανίσχυρο δικομματικό σκηνικό και η ακραία πόλωση μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν άφηνε περιθώρια να ευδοκιμήσουν οι ψυχραιμότερες φωνές της κοινής λογικής. Το ΠΑΣΟΚ, ως συνέχεια της Ένωσης Κέντρου, εκπροσώπησε το ισχυρό δημοκρατικό μεταπολιτευτικό ρεύμα, μετεξελισσόμενο σε ένα ιδιόμορφο αρχηγικό κόμμα εξουσίας χωρίς σαφή σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Γι αυτό άλλωστε και ταλαντεύτηκε σε μια σειρά από κρίσιμα για το μέλλον της χώρας ζητήματα, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ κλπ.

Διαβάστε τη συνέχεια