Η πολιτική πείρα έχει αποφανθεί από καιρό: Η ποιότητα της διακυβέρνησης μιας χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα της αντιπολίτευσης. Οι Έλληνες, δεν χρειάζεται να ξενιτευτούμε για να το διαπιστώσουμε. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια όπου η εκλογική παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας έχει δημιουργήσει πρωτοφανή, για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης, ασυμμετρία στο πολιτικό σύστημα, είναι χαρακτηριστική η - ποσοτική και πολιτική - αδυναμία της αντιπολίτευσης να αντιπαραθέσει μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού ότι «αντιπολίτευση για μας είναι τα προβλήματα της κοινωνίας» διαψεύστηκαν στην πράξη με βάση την πορεία του κυβερνητικού έργου.
Σε αυτή την ανεπιτυχή αναζήτηση πειστικής εναλλακτικής πρότασης βρίσκεται η ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν τα «μεγάλα» κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Στο καθένα βέβαια εκδηλώνονται με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό αφού η λαϊκή ρήση «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» ισχύει απολύτως και στην πολιτική. Τα στελέχη της αξιωματικής - ακόμα - αντιπολίτευσης συνειδητοποιούν, έστω και καθυστερημένα, το απολιτικό αλαλούμ που εκφράζεται σήμερα μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, με ευθύνη της προηγούμενης ηγεσίας του. Η μεθοδευμένη κήρυξη του νέου προέδρου ως έκπτωτου δεν θα οδηγήσει κατ’ ανάγκην και στην «έκπτωση» της βάσης που τον εξέλεξε.
Η προκήρυξη νέων εκλογών για την ανάδειξη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί να αποτελέσει τη βάση για νέα, πιο αισιόδοξη και δυναμική προοπτική. Η πρωτοφανής για τα πολιτικά χρονικά συγκυρία της ταυτόχρονης αποδυνάμωσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν αφήνει περιθώρια για επανάπαυση και προσχηματικούς εφησυχασμούς. Η προεκλογική αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων για την ηγεσία δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε συνθηματικούς διαξιφισμούς ή σε ιδεοληπτικές εφόδους για την κατάληψη της εξουσίας. Το ζητούμενο δεν είναι αν «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ» αλλά τι ΠΑΣΟΚ χρειάζονται η κοινωνία και η χώρα για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών. Ούτε και η κατάκτηση της εξουσίας μπορεί να γίνει από μια ευκαιριακή αντι-συμμαχία ανόμοιων ιδεολογικά και πολιτικά σχημάτων.
Η πεποίθηση ότι ο νικητής της εσωκομματικής διαδικασίας στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα είναι ο εν δυνάμει επόμενος πρωθυπουργός της χώρας δίνει στην εκλογή του Οκτωβρίου ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα. Η δημοκρατική παράταξη οφείλει να παρουσιάσει στους πολίτες μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης με καθαρό ιδεολογικό στίγμα και σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Η σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία προσφέρει το ιδεολογικό πλαίσιο μιας τέτοιας πρότασης σε αντίθεση με το θολό σήμα που εκπέμπουν οι περί «Κεντροαριστεράς» διακηρύξεις, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτή τη βάση μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία πλειοψηφικού ρεύματος στην κοινωνία, ικανού να ανατρέψει το σημερινό πολιτικό σκηνικό.
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών χτύπησε μαζί και το καμπανάκι του ακροδεξιού κινδύνου αφού τα μορφώματα του πέραν της ΝΔ χώρου συγκέντρωσαν ποσοστά ενθαρρυντικά για τη διεκδίκηση ρυθμιστικού ρόλου στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι κι αυτός ένας σοβαρός λόγος που επιβάλει να δοθεί καθαρή πολιτική απάντηση απέναντι στον λαϊκισμό των κάθε λογής «αντισυστημικών» δυνάμεων. Η εναλλακτική πρόταση εξουσίας της δημοκρατικής παράταξης οφείλει να απεγκλωβιστεί από το παρελθόν και να κοιτάξει με σύγχρονη ματιά και αισιοδοξία το μέλλον. Γιατί, όπως είπε χαρακτηριστικά η Άννα Διαμαντοπούλου μιλώντας στη ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, «όταν οι αναμνήσεις γίνονται περισσότερες από τα όνειρα, το τέλος είναι κοντά».