Λοιπόν, ψηφίζουμε, ελπίζω οι περισσότεροι. Ναι, αλλά τί και ποιόν; Μυριάδες το θέτουν το ερώτημα και δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση.
Φυσικά δεν με ενδιαφέρουν οι δεξιοί. Ας τα βγάλουν πέρα με τον Σαμαρά τους, τον Καμμένο τους και τον Μιχαλολιάκο τους, ας προδώσουν ακόμα μια φορά τον αυθεντικό Καραμανλή, τον μακαρίτη, συνήθειο το έχουν.
Φυσικά δεν με ενδιαφέρουν οι κάθε λογής παλαιο και νεο σταλινικοί γιατί δεν είμαι ανθρωπολόγος μήτε ψυχίατρος. Αγωνιστήκαμε κάποτε μαζί με τους προγόνους τους στην πραγματική ναζιστική και φασιστική κατοχή της χώρας και ήταν αξέχαστοι αυτοί οι αγώνες. Υπερασπίστηκα τους κουκουέδες όσο ήταν διωκόμενοι αλλά δεν είναι πια και δεν έχω συνεπώς κανένα πρόβλημα, από το 1974 και μετά, να δηλώνω εδώ, στην Ελλάδα, πολιτικά και ιδεολογικά αντικομμουνιστής ενώ ως ένα σημείο θα το είχα το πρόβλημα αλλού, σχεδόν παντού αλλού, όπου οι κομμουνιστές ξεκαθάρισαν την όποια σχέση τους με το κατάμαυρο και ματωμένο παρελθόν του δήθεν υπαρκτού.
Με τον ίδιο τρόπο δεν με ενδιαφέρει ο τυχοδιωκτικός τσιπρισμός, αυτό το τελευταίο στάδιο της χωρίς όρια και τροχοπέδη ΙΧ φιλοδοξίας, κι ας καεί το σύμπαν.
Με ενδιαφέρουν όμως οι προοδευτικοί δημοκράτες και οι δημοκράτες σοσιαλιστές. Με ενδιαφέρει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και η ομαλότητα, η οικονομική ανάκαμψη και η κοινωνική δικαιοσύνη. Με ενδιαφέρει να υπάρχει στη χώρα ένα ισχυρό κεντροαριστερό κίνημα ακόμα κι αν χρειαστεί, για τη σωτηρία της πατρίδας, να συνεργαστεί κυβερνητικά με τη δεξιά. Αλλά με δύο όρους : ότι δεν θα κάνει ξανά πλάτες στην προβολή μερικών φασιστόμουτρων και ότι θα υπάρξει κοινά αποδεκτό πρόγραμμα και κοινά αποδεκτή πολιτική. Αυτά τα δύο θα ήταν τα μόνα εμπόδια στον ανερμάτιστο Σαμαρά που για παράδειγμα, δεν δίστασε να περιλάβει την Αγια Σοφιά, έστω και χωρίς τους μιναρέδες, στο προπαγανδιστικό υλικό του ξεχνώντας μόνο την «κόκκινη μηλιά».
Με το ΠαΣοΚ λοιπόν; Θα έλεγα ίσως ναι αν δεν είχαν προηγηθεί τόσα και τόσα, οι αστοχίες, οι παλινωδίες, η άτακτη φυγή, η αδυναμία τελικά, παρά μερικές προσωπικές και τιμητικές εξαιρέσεις, να χτυπηθούν τα οργανωμένα συμφέροντα που δρουν σε βάρος της κοινότητας και του λαού. Να θυμίσω τα ταξί, τα φορτηγά, τους συμβολαιογράφους, τους φαρμακοποιούς, τους δικηγόρους και τόσους άλλους; Δεν πιστεύω ότι τα ξεχάσατε. Όπως κανείς δεν ξέχασε τις μονόπλευρες θυσίες που επιβλήθηκαν χωρίς δικαιοσύνη. Για να φτάσουμε ως τις ημέρες μας με τη πανικόβλητη οργάνωση στη χώρα μας στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και τη δημόσια διαπόμπευση τόσων θυμάτων του εμπορίου λευκής και έγχρωμης σάρκας με υποκριτικό και τόσο καθυστερημένο επιχείρημα τη δημόσια υγεία για να καλυφθεί μια ακόμα άτακτη φυγή μπροστά στις επιδιώξεις της ακροδεξιάς.
Μολοντούτο, ναι με το ΠαΣοΚ γιατί περιλαμβάνει πάντα χιλιάδες δημοκράτες και προοδευτικούς ανθρώπους που δεν είναι Χρυσοχοϊδηδες και Παπουτσήδες, μήτε κρυπτολαμόγια κάθε κατηγορίας. Δεν είναι όλοι οι συνδικαλιστές του της συμφοράς μήτε από εκείνους που κατάφεραν να μετατρέψουν σε μισητό τον δημόσιο τομέα της οικονομίας και τη Διοίκηση.
Αλλά με την προϋπόθεση της ΔΗ-ΜΑΡ, δηλαδή της ελπίδας ενός νέου σοσιαλιστικού δημοκρατικού κινήματος, χωρίς το ασήκωτο φορτίο της «παραδοσιακής αριστεράς» και του «υπαρκτού πασοκισμού». Ναι ο Φώτης Κουβέλης δεν είναι ο νέος φωτισμένος και εμπνευσμένος ηγέτης όπως λέγανε παλιά, δεν είναι ευτυχώς «γόης» ή χαρισματικός που πάντως δεν είναι και κανένας άλλος αλλά είναι ένας συνεπής μετριοπαθής ευρωπαίος και ευρωπαϊστής δημοκράτης σοσιαλιστής που δεν αποφεύγει, όπως ο Βενιζέλος, ακόμα και τη λέξη «σοσιαλισμός» σε μια στιγμή όπου, ναι, εδώ και αλλού, πρέπει να αποτοξινώσουμε τις χώρες μας και τους πολίτες τους από το μονοδιάστατο και δήθεν ρεαλιστικό φιλελευθερισμό των δολοφονικών «αγορών» του ασύστολου χρηματοπιστωτικού τζόγου.
Δυστυχώς –ναι δυστυχώς- κάποιοι επέβαλαν συντονισμένα και με πάθος τις σημερινές εκλογές που με εξαίρεση το όνειρο του Αντωνάκη και της παράδοξης παρέας του να κυβερνήσουν θα μπορούσαν να καθυστερήσουν για να μην κινδυνεύουν τώρα τόσα σημαντικά ακόμα και η σχέση μας με την Ευρώπη.
Το πιο πιθανό είναι πάντως ότι από τις σημερινές εκλογές θα προκύψει είτε μια νέα συγκυβέρνηση , είτε ένα νέο χάος με μόνη προοπτική νέα αναμέτρηση χωρίς μεγαλύτερη σιγουριά. Αν έχουμε συγκυβέρνηση της δεξιάς και της άκρας δεξιάς, ο καθένας μπορεί να υπολογίσει τις συνέπειες και τις μάχες που θα χρειαστεί να δώσει μια συντονισμένη δημοκρατική ευρωπαϊκή αντιπολίτευση ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ και που δεν μπορεί να δώσει το αυτο-απομονωμένο κουκουέ μήτε οι τσιπροκαμμενικοί.
Αν τώρα έχουμε συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ, με την προϋπόθεση ότι θα φτάνουν τα κουκιά, ο καθένας μπορεί εύκολα να κατανοήσει πόσο θετική θα μπορούσε να αποδειχτεί η με προγραμματικούς όρους συμμετοχή και της ΔΗ-ΜΑΡ του μόνου προοδευτικού ελληνικού κόμματος που παρά τις αδυναμίες του συμμερίζεται ουσιαστικά τις νέες ελπίδες της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε νικήσει είτε δεν νικήσει σήμερα το βράδυ ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία.
Έγραψα πολλά. Η ουσία είναι ότι με τη σημερινή μας ψήφο μπορούμε να επιτρέψουμε μια καλή διέξοδο στα πιθανά μετεκλογικά αδιέξοδα. Με τη ΔΗΜΑΡ να είναι όχι μόνο ουσιαστικά χρήσιμη τώρα αλλά και μια νέα μαγιά για το αύριο. Δηλαδή για την απαραίτητη νέα δημοκρατική σοσιαλιστική κεντροαριστερά.