Ξεκινώ από το γνωστό. Ότι η δημόσια περιουσία, χρησιμοποιήθηκε ως φέουδο από τα κόμματα εξουσίας και τους παράπλευρους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, για την τακτοποίηση των «πελατών» τους.

.

Στη συνέχεια γίναμε μάρτυρες -κυρίως με την έννοια του μαρτυρίου– μιας ριζικής αντιστροφής των σχέσεων εξουσίας. Όπου, οι διορισμένοι «πελάτες» αυτονομήθηκαν από την πολιτική πατρωνία που τους διόριζε και τράπηκαν σε εξουσία επί της κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό, παρ’ ότι δεν είναι τυπικοί ιδιοκτήτες της δημόσιας περιουσίας, την έθεσαν στην υπηρεσία τους, αποκτώντας ταυτόχρονα και συνείδηση κοινωνικής ομάδας, που ενεργεί «δι’ εαυτήν». Συνέβη δηλαδή ό, τι και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Όπου η κομματική γραφειοκρατία -παρ’ ότι δεν είχε τίτλους ιδιοκτησίας- αναδείχτηκε σε κυρίαρχη εκμεταλλεύτρια «τάξη», για έναν και μόνο λόγο: Επειδή αυτή αποφάσιζε για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας, χωρίς έλεγχο.

.

Αυτό ακριβώς επέτρεψε και στην εγχώρια γραφειοκρατία να επιβάλει περίπου ως αυτονόητη την αντίληψη ότι οι υπηρεσίες του δημοσίου και των αντίστοιχων οργανισμών, ιδρύθηκαν με έναν και μόνον προορισμό: Για να πληρώνεται από αυτές ο διορισμένος «πελατειακός στρατός», ο οποίος τις επανδρώνει και τις διοικεί.

.

Και επειδή δεν υπάρχει διαστροφή χωρίς την «ιδεολογία» της, προέκυψε και αυτή. Ήτοι, αφού εξασφάλισαν την «υλική βάση» της εξουσίας τους, δηλαδή την «κατοχή» όλων των ζωτικών τομέων της οικονομίας, κατασκεύασαν ένα εκπληκτικής ευρηματικότητας ιδεολόγημα, το οποίο και μας επέβαλαν ως κοινή πλέον φαντασίωση: Ότι κατέχουν και νέμονται τη δημόσια περιουσία, για τον «ανώτερο σκοπό» της διασφάλισης του «δημόσιου χαρακτήρα» της. Δηλαδή «για το καλό μας»!! Με άλλα λόγια, ως κυρίαρχοι και των κοινωνικών σημασιών μας, αλλάζουν και το νόημα των λέξεων. Γι’ αυτό ακριβώς, δεν υπάρχει κανιβαλισμός κατά των δημόσιων αγαθών, που να μην επενδύεται με το ιδεολόγημα ότι έτσι προστατεύεται ο «δημόσιος χαρακτήρας» τους!!

.

Μερικά παραδείγματα: Τον «δημόσιο χαρακτήρα» των αντίστοιχων υπηρεσιών δηλώνουν ότι υπερασπίζονται, όσοι «σβήνουν τη χώρα» -δική τους η έκφραση- ή μας πνίγουν στα σκουπίδια ή νεκρώνουν τις «δημόσιες» συγκοινωνίες κ.ο.κ., προκειμένου να υπηρετήσουν έναν «ανώτερο σκοπό»: Να μην επιτρέψουν στην πολιτεία να ασκήσει τα δικαιώματά της στη δημόσια περιουσία.

.

Τελευταία εκδήλωση της κρατούσας νοσηρότητας, είναι η περίπτωση της δημόσιας τηλεόρασης. Όπου, όσοι την διεκδικούν για δική τους περιουσία, διακηρύσσουν υποκριτικά ότι αγωνίζονται για τον «δημόσιο» δήθεν χαρακτήρα της. Η απάντηση σε όλους αυτούς, δεν μπορεί να είναι άλλη, από το αυτονόητο για μία κοινωνία που θέλει να δημιουργεί και να ορίζει τους όρους της ύπαρξής της: Η άμεση «απελευθέρωση» της δημόσιας περιουσίας από την κατοχή των συντεχνιών και η απόδοσή της σ’ αυτόν που πραγματικά ανήκει. Στην οργανωμένη κοινωνία. Το κέρδος από μία τέτοια ανατροπή θα είναι διπλό. Διότι θα επιφέρει αναγκαστικά και την αντιστροφή των σχέσεων εξουσίας: Τη μετατροπή δηλαδή των μελών του «πελατειακού στρατού», από ανεξέλεγκτη εξουσία πάνω στην κοινωνία, σε υπαλλήλους της. Να η Μεγάλη Μεταρρύθμιση.

.

Υ.Γ. Το ότι η πολιτική εξουσία δεν αντιλαμβάνεται τα προφανή που σημειώσαμε, το απέδειξε αυτές τις μέρες, με το «άτσαλο» κλείσιμο της ΕΡΤ. Διότι η ΕΡΤ μπορούσε να κλείσει με τον εξής ανώδυνο τρόπο: Επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, το νομοσχέδιο Μόσιαλου – Αλιβιζάτου ενείχε τον κίνδυνο να πλήξει την κρατούσα φαυλότητα και να εξυγιάνει το καθεστώς που επικρατεί στην ΕΡΤ, αν προτεινόταν η ψήφισή του, τότε, με όρους «ιστορικής αναγκαιότητας» ή «ψυχαναγκαστικής επανάληψης»,  θα είχαμε την εκ των προτέρων γνωστή αντίδραση: Θα την έκλειναν εκείνοι, που σήμερα διαμαρτύρονται για το κλείσιμο. Και τότε δεν θα έμενε στην κυβέρνηση τίποτε άλλο να κάνει, από το να δηλώσει ότι το αποδέχεται. Το ότι δεν το σκέφτηκαν οι αρμόδιοι, έχει την εξήγησή του. Είναι απελπιστικά ίδιοι, με τους απανταχού της χώρας «ελεύθερους αγωνιζόμενους» συντεχνίτες.

.