Η ευρωπαϊκή κουλτούρα αυτού του χώρου, που ονομάζουμε ανανεωτική αριστερά, διαμορφώθηκε σε χαλεπούς καιρούς, όταν είχε χαθεί η μάχη – έστω κι αν δυσκολευόμασταν να το αποδεχθούμε – για την κληρονομιά των συμβόλων της κομμουνιστικής παράδοσης.

Με αιτία και αφορμή τις αναλύσεις του ευρωκομουνισμού , το ΚΚΕ εσωτερικού προσδέθηκε στο άρμα της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Μέλη, στελέχη, ηγεσία και ψηφοφόροι διαπαιδαγωγήθηκαν για χρόνια σ΄αυτήν τη γραμμή, της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αφ΄ενός, και της μετάβασης της χώρας από περιθωριακή βαλκανική εσχατιά σε σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, αφ΄ετέρου.

Το σύνθημα της τότε εποχής: «ναι στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων» αποτέλεσε κορυφαίο και κομβικό στοιχείο διαφοροποίησης, όχι μόνο απ΄το ΚΚΕ της δογματικής ορθοδοξίας, αλλά και απ΄το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Έκτοτε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι αυτής της δικής μας αριστεράς, αλλά πάντοτε ο Ευρωπαϊκός προσανατολισμός παρέμενε ο ακλόνητος δείκτης, ο σηματωρός για τα πού και τα πώς του οράματος και της πορείας αυτής της «Έρημης χώρας».

Τούτων δοθέντων με ξένισε, με στενοχώρησε και με απογοήτευσε η αποφυγή παρουσίας του προέδρου μας στην εκδήλωση για την ανάληψη της προεδρίας στο Μέγαρο Μουσικής. Ο διπλωματικός όρος «ανειλημμένες υποχρεώσεις εκτός Αττικής» δεν περιποιεί τιμή για το κόμμα μας και την ιστορική συνείδηση αυτού του χώρου. Μοιραία, τα ΜΜΕ άδραξαν την ευκαιρία και μας κατέταξαν στην ομάδα των Τσιπροκαμμένων και του ΚΚΕ που – ευθαρσώς, όμως – επέλεξαν, για πολιτικούς λόγους, να απέχουν. Δεν είναι διόλου εύκολο αυτή η εικόνα να αντιστραφεί. Δυστυχώς, διολισθαίνουμε σε εχθρικά γήπεδα, εκεί, όπου δεν έχουμε μάθει να παίζουμε καλή μπάλα και ο κόσμος μας δυσκολεύεται να μας παρακολουθεί. Αβέβαια βήματα σε μια πορεία αυτοκαταστροφική. Ποιο θα ΄ναι το επόμενο;