Το σύγχρονο αίτημα μιας σύγχρονης, πλειοψηφικής και κυβερνητικής Αριστεράς, πρέπει να μην περικλείεται από ενοχές, συμπλέγματα κατωτερότητας, προκαταλήψεις, δογματισμούς και ιδεοληψίες. Η πληθυντική Αριστερά, που τόσο ανάγκη έχει και σήμερα η χώρα μας, πρέπει να ηγηθεί, και να βγει μπροστά, να πάψει να είναι αμυντική και συντηρητική. Να στοχεύει να ξανά γίνει ανατρεπτική, ανανεωτική, προοδευτική. Να γίνει εκείνη η μεγάλη πολιτική δύναμη, που θα εκφράζει ιδεολογικά όλες εκείνες τις αλλαγές, κυρίως θεσμικές, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος.
Αυτό προϋποθέτει, την επαναφορά της πολιτικής στο επίκεντρο. Έτσι μόνο το δημοκρατικό και κοινωνικό κράτος δικαίου θα μπορέσει να διαμορφωθεί και στη συνέχεια, η πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναδιανομή θα πάρει σάρκα και οστά.
Και όλα αυτά σε μια κοινωνία, που ταλαιπωρημένη, βουτηγμένη στην αβεβαιότητα, την απαισιοδοξία, την αδικία, ζητά να βρει μια νέα συλλογική έκφραση και ευκαιρία. Μια έκφραση και ευκαιρία, που θα έχει στο επίκεντρο τον πολίτη, και την περισσότερη συμμετοχή του στα κέντρα των αποφάσεων, θα προσφέρει ένα αίσθημα μεγαλύτερης ασφάλειας και δικαιοσύνης σε μια κοινωνία με ευρωπαϊκή πυξίδα.
Σε μια εποχή, που το έλλειμμα κοινωνικήςενσυναίσθησης δεσπόζει, η ριζοσπαστική Αριστερά και η Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να συναντηθούν και να συνθέσουν λόγο, προγραμματικές συνεργασίες, και να αποτελέσουν ένα αντίβαρο στις δεξιές πολιτικές, όχι με έναν τοξικό και λαϊκίστικο λόγο, αλλά ένα σοβαρό πολιτικό αντίβαρο, που θα θέσει σύγχρονα ζητήματα επί τάπητος με άμεσο σκοπό τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Των κοινωνικών ανισοτήτων, που χωρίς την παράμετρο της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής, θα διογκώνονται, τα μεσαία εισοδήματα θα συμπιέζονται, οι ανασφάλειες της κοινωνίας θα εντείνονται και το οικονομικό ζήτημα θα μετατρέπεται σε κοινωνικό και εντέλει σε πολιτικό και δημοκρατικό.
Η αδράνεια στην οποία έχει επέλθει η Κεντροαριστερά αλλά και η Αριστερά γενικότερα, έχει επιτρέψει στην αλαζονική δεξιά να κυβερνά ανενόχλητη αγνοώντας ταυτόχρονα τον μέγιστο κίνδυνο, που ελάχιστοι, μπορούν να δουν, την άνοδο σιγά σιγά των ακροδεξιών μορφωμάτων. Των ακροδεξιών μορφωμάτων, που δεν έχουν ακόμα καταφέρει να αποτελέσουν δύναμη σοβαρή, καθότι υπάρχει απουσία σοβαρού προσώπου – εκφραστή, που θα ηγηθεί της προσπάθειας.
Οι μέρες είναι σκοτεινές. Η χώρα έχει ανάγκη τη σοβαρή πληθυντική αριστερά, που θα προωθήσει ρητορική και ατζέντα πολιτικής και οικονομικής εκλογίκευσης, και μιας πιο δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας με άμεση προτεραιότητα την επιστροφή της πολιτικής στο προσκήνιο. Η θεσμική ανανέωση της δημοκρατίας μπορεί να λειτουργήσει, αν και μόνο αν, επέλθει η ιδεολογική και προγραμματική ανανέωση της πολιτικής, που κάτι τέτοιο μόνο η αριστερά και η σοσιαλδημοκρατία μπορούν να πετύχουν μέσω της ριζικής και ριζοσπαστικής ανανέωσης της πολιτικής σκέψης και λόγου.