Η ίντριγκα του Αλέξη Τσίπρα και το τυχοδιωκτικό παράδειγμα που καταλείπει στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ

Πάμπολλα έχουν ήδη γραφεί για το «φαινόμενο Κασσελάκη». Ελάχιστοι ωστόσο έχουν ασχοληθεί με αυτόν που βρίσκεται πίσω από το «φαινόμενο». Με τον κ. Αλέξη Τσίπρα, δηλαδή, και την πολιτική συμπεριφορά του. Ας συνοψίσουμε τα τελευταία στάδια της:  μετά τις  απανωτές συντριπτικές ήττες του κόμματος του οποίου ηγούνταν, στην κρισιμότερη δηλαδή στιγμή του, θεώρησε καλό να το εγκαταλείψει μην αναλαμβάνοντας καμία απολύτως ευθύνη και μην κάνοντας καμία αυτοκριτική γι αυτές τις ήττες. (Διότι βεβαίως δεν μπορεί να θεωρηθούν αυτοκριτική οι δηλώσεις του τύπου «εμένα βαρύνουν και οι νίκες και οι ήττες και εγώ είμαι υπεύθυνος γι αυτές, αναλαμβάνοντας την αποκλειστική ευθύνη»).

Αντί γι αυτό, αποφασίζει να πάει … πολύμηνες διακοπές, στη διάρκεια των οποίων, «προβληματιζόταν» ή σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, «βυσσοδομούσε», με στόχο το μέλλον του Σύριζα.

Το αποτέλεσμα των «προβληματισμών» αυτών το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αυτές τις μέρες: στέλνει από τις ΗΠΑ, όπου φαίνεται να συνεχίζει να διαβιεί, έναν .. αντιπρόσωπο του. Κάποιον «αντ’ αυτού», με έναν και μοναδικό στόχο: να ανταγωνιστεί τους μέχρι πρότινος «συντρόφους»  του στην κούρσα για τη προεδρία του κόμματος. Με σκοπό είτε χάσει είτε κερδίσει να υπονομεύσει τις υπόλοιπες υποψηφιότητες παρουσιαζόμενος ως «το νέο, αυτοδημιούργητο και άφθαρτο» στοιχείο - μία «ρέπλικα», πάει να πει του ίδιου του εαυτού του, που επιπλέον μιλάει και καλύτερα αγγλικά και έχει γνώση του «καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης από τα μέσα», άρα μπορεί να κερδίσει το Μητσοτάκη (!). Προς τι όμως αυτή η τόσο προφανής προδοσία των πρώην, πλέον, «συντρόφων» του; Απλούστατα γιατί  είναι προφανές πως το ίδιο το κόμμα που δομήθηκε  πάνω στις δικές του αντιλήψεις περί «ριζοσπαστισμού» και «αριστεράς» κατέληξαν να παγιδευτούν στη δημιουργία μιας πλαστής, εναλλακτικής, αντίπαλης πραγματικότητας, ετεροπροσδιοριζόμενο. Κατέρρεε δε ακριβώς γιατί είχε πλέον εξατμιστεί ο πυρήνας τους, είχαν πλέον χάσει την ουσία τους, αυτές οι αντιλήψεις από τη στιγμή που ήρθαν αντιμέτωπες με την ίδια τη σκληρή πραγματικότητα –πράγμα που αντιλήφθηκε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος. Και φυσικά την αποτυχία αυτή κάποιος έπρεπε να την πληρώσει. Και ο Τσίπρας επέλεξε να την πληρώσουν ακριβώς αυτοί που τον στήριξαν σε όλες τις επιλογές του. Αυτοί οι ίδιοι «σύντροφοι», τους οποίους άφησε πίσω του ώστε να εισπράξουν τα επίχειρα των δικών του, διαδοχικών, εγκληματικών πολιτικών λαθών.

Διότι όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών ο Σύριζα με τη σημερινή του μορφή δεν επρόκειτο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να έχει μέλλον. Και φυσικά αυτή τη διαδικασία «αποσύνθεσης» θα επιτάχυνε –με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο- ένα φαινόμενο όπως του Κασσελάκη.

Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο αυτού του είδους η συμπεριφορά του τ. πρωθυπουργού απέναντι στο στενό πυρήνα των συνεργατών και ομοϊδεατών του. Είναι η στάση του απέναντι στους δεκάδες χιλιάδες που πίστεψαν –καλώς ή κακώς- τις επαγγελίες του.

Είναι το παράδειγμα που καταλείπει σ’ αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να είναι τοποθετημένοι στην Αριστερά και που βρίσκονται πια, ενεοί, εμπρός σε μια επιχείρηση «ιντριγκαδόρων» -αγνώστου προελεύσεως και σκοπών, προς το παρόν …-  βγαλμένη από τις χειρότερες παραδόσεις των πολιτικών δυνάμεων της νεώτερης ιστορίας μας –ασχέτως προσήμου.

Σ’ αυτό τον κόσμο είναι στραμμένη η σκέψη μας τις μέρες αυτές. Και στην αγωνιώδη προσπάθεια του να σταθεί σε ένα έδαφος που έχει υπονομευτεί από τον ίδιο που το έχει κατασκευάσει και στρώσει. Ας αποφασίσουν αυτό που τους εμπόδιζε η παγίδευση τους στην «ψευδοαριστερά» του Σύριζα: καμία «αριστερά» δε μπορεί να βασίζεται ούτε στο ψεύδος ούτε στην απάτη –όσο και αν κάποιοι θέλουν να τη μετονομάζουν σε «αυταπάτη». Το παράδειγμα του τέως ηγέτη τους, που ήδη περιμένει στη γωνία, θεωρώντας πως και αυτή η άθλια πολιτική συμπεριφορά του θα λειτουργήσει μακροπρόθεσμα υπέρ του, είναι περισσότερο από προφανές.

Για «κασσελάκηδες» θα μιλάμε τώρα;