Δεν θα διαφωνήσω με την άποψη που διατύπωσε ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Μέρκελ αποφασίζει και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος υπακούουν κι εκτελούν. Είναι άλλωστε μια πρακτική που ίσχυε και θα ισχύει σε όλες τις συμμαχίες και τους συνασπισμούς κρατών. Ο ισχυρός έχει πάντα το «πάνω χέρι». Και πολύ περισσότερο όταν η οικονομική ή άλλη επιβίωση του ασθενέστερου εξαρτάται από τις αποφάσεις και τις παρεμβάσεις του ισχυρότερου.
Εκεί που τα πράγματα δυσκολεύουν και τείνουν ν? απολέσουν ακόμη και το στοιχείο της σοβαρότητας είναι όταν ο ασθενέστερος διατυπώνει την άποψη ότι εφεξής αυτός θ? αποφασίζει και οι άλλοι θα υπακούουν και θα εκτελούν. Οπως δηλαδή διαβεβαίωσε ο Αλ. Τσίπρας ότι θα συμβεί αν του δοθεί η δυνατότητα ν? αναλάβει αυτός τα «πάρε-δώσε» με τους εταίρους και δανειστές μας για το χρέος.
Προσωπικά δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τα γέλια μου στη σκέψη και μόνο ενός τέτοιου ενδεχομένου, όταν μάλιστα δεν είναι και στο χέρι της Μέρκελ να ενδώσει στην αποφασιστικότητα του Τσίπρα, ακόμη κι αν το θέλει, μια και οι αποφάσεις για περικοπές οφειλών δεν λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις αλλά από τα κοινοβούλια. Και χωρίς να θέλω να μειώσω τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και το κύρος του, δεν νομίζω ότι είναι ικανός να επηρεάσει οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Αρα, είτε το θέλει ο Τσίπρας είτε όχι, εκείνο που μοιραία θα πρέπει ν? απασχολεί κάθε Ελληνα πολίτη είναι τι θα γίνει αν οι Γερμανοί, οι Φινλανδοί, οι Ολλανδοί και γενικά οι Ευρωπαίοι δεν τρομοκρατηθούν από την αποφασιστικότητα και το τελεσίγραφο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά θέλω να ξέρω τι περίπου με περιμένει και αν η όποια πιθανή εξέλιξη θα είναι μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή αν θα υπαγορευθεί ενδεχομένως από τις πολιτικές επιλογές του Λαφαζάνη ή όποιου άλλου δεδηλωμένου αντιευρωπαϊστή.
Στον βαθμό που με αφορά, λευκή επιταγή εκχωρώ μόνο σε δύο άτομα στον κόσμο. Και κανένα από τα δύο δεν είναι ο Τσίπρας ή όποιος άλλος πολιτικός.