* Η εκδήλωση μας δεν γίνεται εν κενώ σε συνθήκες εργαστηρίου. Παρακολουθεί και επηρεάζεται από το ζοφερό κλίμα που επηρεάζει όλη την χώρα. Όλα αυτά που θα συζητήσουμε, για ιδρυτικά η συμβατικά Συνέδρια, για νέο φορέα είναι πιθανό να ανατραπούν στην πράξη από τις εξελίξεις. Έλεγα από την πρώτη στιγμή ότι μετράμε μέρες μέχρι το ατύχημα η την επώδυνη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Μετράμε μέρες, αν όχι ώρες, από ένα πιο σκληρό δίλημμα. Στιγμιαίο και θανατηφόρο ατύχημα η διαρκές ατύχημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από ένα κομματικό εμφύλιο- που ήδη μαίνεται- κάνει απρόθυμα στροφή. Στην δεύτερη περίπτωση που όμως δεν προετοιμάζεται στην κοινή γνώμη υπάρχουν ελπίδες για μια κάποια διέξοδο. Τις τελευταίες μέρες ακούγεται όλο και πιο συχνά η πιθανότητα προσφυγής στις κάλπες. Σαν απειλή; Σαν ηρωική έξοδος; Θα δείξει. Και την ίδια ώρα και σε συνάρτηση με αυτή την προοπτική η χώρα παραδίδεται σε ένα ανεξέλεγκτο κλίμα εθνικολαικισμού που δηλητηριάζει συνειδήσεις και θέτει σε άμεσο κίνδυνο δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολίτευσης. Αν η κυβέρνηση προχωρήσει σε εκλογές τότε- και εδώ καταθέτω την αυστηρά προσωπική μου άποψη- πρέπει να βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ενωμένο, αρραγές και χωρίς καμία εξαίρεση μέτωπο των αποδεδειγμένα φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων που θα κερδίσει τις εκλογές και θα διασώσει την χειρολαβή από την οποία κρατιέται η χώρα, την ΕΕ και το ευρώ.
Σε κάθε περίπτωση είτε μας προλάβουν οι εξελίξεις είτε όχι, σήμερα η αύριο, η συζήτηση και οι αποφάσεις για την ενότητα του χώρου μας θα γίνουν. Δεν θα είναι η Ελλάδα η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό φορέα. Πάμε λοιπόν στα δικά μας. Ποιοι είμαστε εδώ; Για κοιταχτείτε. Είμαστε ενεργοί πολίτες και πολιτικά στελέχη που ομνύουμε οι περισσότεροι στην ανάγκη μιας ισχυρής κεντροαριστεράς αλλά ταυτοχρόνως δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε τον κατακερματισμό της. Αξίζει να σας δείξω τα εκατοντάδες μηνύματα που έλαβα όταν ανακοινώθηκε η εκδήλωση. Όλα είναι στο κλίμα: «Ναι, αλλά επιτέλους προχωρήστε. Όχι άλλες συζητήσεις.» Υπάρχει συγκατάθεση αλλά και δυσπιστία. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούμε και δικαιολογημένα κάποιοι διερωτώνται αν οι προσπάθειες μας είναι σαν των Τρώων. Θυμίζω : τέλος του 2012 μεγάλη εκδήλωση στο Γκάζι για την συγκρότηση του Φόρουμ Διαλόγου για την Κεντροαριστερά. Η προσπάθεια τορπιλίστηκε την επόμενη κυριολεκτικά ημέρα. Μετά η μεγάλη ελπίδα με τους 58. Δεν καρποφόρησε και η απογοήτευση ήταν μεγαλύτερη. Μετά η Ελιά που στις δοσμένες συνθήκες πέτυχε ένα ελπιδοφόρο αποτέλεσμα αλλά αιφνιδίως αποτέλεσε παρελθόν. Μετά με εμφανή τα σημάδια της κόπωσης και τα τραύματα από τον εσωτερικό εμφύλιο το σχήμα ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη. Και παράλληλα κυριολεκτικά από την επομένη της κρίσης στους 58 υπάρχει το Ποτάμι που δεν αναφέρεται μεν στην κεντροαριστερά και την σοσιαλδημοκρατία αλλά εφάπτεται με αυτήν, προσπάθησε να γίνει κυρίαρχη δύναμη στον ενδιάμεσο χώρο χωρίς θεαματικά αποτελέσματα αλλά αποτελεί μια πραγματικότητα που ουδείς μπορεί να αγνοήσει . Αποτελεί ένα κομμάτι του πάζλ που από τις εξελίξεις και την δυναμική που θα αναπτύξουμε θα φανεί που θα καταλήξει.
Εμείς – χοντρικά οι δυνάμεις της Ελιάς- που πήραμε την πρωτοβουλία αυτής της νέας προσπάθειας – έχουμε και παρελθόν και άποψη για το τι δεν πήγε καλά. Ξέρουμε και τις δικές μας ευθύνες που προέκυψαν όμως μέσα σε μια συνεχή προσπάθεια για την ενότητα και ανανέωση της παράταξης. Να το πω απλά, προσπαθήσαμε. Αλλά δεν μαζευτήκαμε εδώ για να μοιράσουμε ευθύνες αλλά για να υπερβούμε όλοι μαζί το παρελθόν. Μας ενδιαφέρει ένας σύγχρονος ισχυρός σοσιαλδημοκρατικός , κεντροαριστερός φορέας, όχι γενικά ένα θολό κεντρώο σχήμα, ένας βολικός κυβερνητικός μπαλαντέρ. Ένας σοσιαλδημοκρατικός φορέας που θα επανασυνδεθεί με τα λαϊκά στρώματα, θα ανακτήσει την λαϊκότητα του χωρίς να υποκύπτει στον λαϊκισμό. Πρέπει να είναι σαφές τι θέλουμε. Γιατί ένας από τους λόγους που σκόνταψαν οι προηγούμενες προσπάθειες πέρα από τις υποκειμενικές αδυναμίες ήταν ότι δεν υπήρχε εξαρχής ένας καθαρός στόχος και ένας σαφής οδικός χάρτης. Το πρώτο, λοιπόν, που πρέπει να συγκροτήσουμε είναι ένα ρεύμα ισχυρό που θα φτάσει τα πράγματα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος που θα είναι σαφές από την αρχή, θα είναι το ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού φορέα και θα το υπηρετούμε όλοι, ενωμένοι μέσα στην διαφορετικότητα μας.

Διαφορετικότητα που μόνο μέσα στην ενότητα λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, Αλλιώς λειτουργεί διαλυτικά. Τον οδικό χάρτη που προτείνουμε θα τον παρουσιάσει ο Γιάννης Τούντας. Εγώ τελειώνοντας θέλω να αναφερθώ σε ένα σημείο που και από τα μηνύματα που ήρθαν και από την εμπειρία ξέρουμε ότι μας απασχολεί. Εμείς λέμε και επιμένουμε: χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συγκροτηθεί σοβαρή και μετρήσιμη κεντροαριστερά. Και μόνο του το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί- και απεδείχθη πέραν κάθε αμφιβολίας στις τελευταίες εκλογές- να εκπροσωπήσει όλο τον χώρο σαν τέτοιο. Η πρόταση μας λοιπόν συγκροτείται από μια διπλή απεύθυνση και ταυτοχρόνως μια διπλή άρνηση. Δεν συμφωνούμε με μια άποψη που χοντρικά λέει: «Το ΠΑΣΟΚ την δουλειά του και εμείς την δικιά μας» και αναπόφευκτα καταλήγει στο να προχωρήσουμε μόνοι μας βρίσκοντας ένα ελκυστικό αρχηγό. Δεν θα είναι μόνο αναποτελεσματική αλλά ελλοχεύει και ο κίνδυνος της γραφικότητας. Το ΠΑΣΟΚ και δραματικά αποδυναμωμένο είναι υπαρκτό και η αντιπολιτευτικά παρουσία του Προέδρου του αποτελεί όαση σε μια Βουλή που ανταγωνίζεται σε έλλειψη σοβαρότητας την κυβέρνηση. Ταυτοχρόνως πρέπει να γίνει συνείδηση και στους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους εμείς δώσαμε κοινούς και δύσκολους αγώνες ότι δεν μπορούμε «να πάμε σαν άλλοτε». Ένα συμβατικό Συνέδριο που θα επικεντρωθεί στην αλλαγή ηγεσίας και σε μάχες αποσκελετωμένων μηχανισμών δεν θα συγκινήσει άνθρωπο, θα καταλήξει μια διεκδίκηση για ένα πουκάμισο αδειανό.

Αντιθέτως ένα Συνέδριο γέφυρα προς το ιδρυτικό Συνέδριο θα αποτελέσει γεγονός που θα ενεργοποιήσει και αναζωογονήσει την παράταξη. Βλέπω με χαρά μου πολλούς συντρόφους του ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι κάθε φορά που θέτω το ζήτημα αυτό με πιάνουν κατ’ ιδίαν και μου λένε: μην το βάζεις απότομα, σιγά σιγά, θα συγκρουστείς με τον κομματικό πατριωτισμό, θα τρομάξουν, θα φοβηθούν. Μα ακριβώς αυτό πρέπει να γίνει, αγαπητοί φίλοι: να τρομάξουν . Γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο τρομακτικό από το να βλέπεις κάτι που αγαπάς και πονάς, είτε αυτό είναι άνθρωπος είτε κόμμα να λειώνει, να αργοσβήνει. Και αν για τον άνθρωπο συνήθως είσαι ανήμπορος να αντιστρέψεις μια κατάσταση, στην πολιτική συνήθως έχεις ευκαιρίες. Μόνο που ξοδέψαμε πολλές και ο χρόνος τελειώνει. Και για την χώρα και για την παράταξη. Αν όλοι σταθούμε τολμηροί και υπεύθυνοι, αν αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία , αν ενωθούμε και κυρίως ανανεωθούμε, τότε αυτή την φορά θα τα καταφέρουμε.

*Ομιλία στην εκδήλωση με θέμα: Η Ελλάδα στην κρίση και η ανάγκη για ενα σύγχρονο Σοσιαλδημοκρατικό Φορέα