Η αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του λεγόμενου μεσαίου χώρου μπήκε επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής από τη στιγμή που το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη ακολουθήθηκε από μια Καραμανλική δεξιά αποφασισμένη να οδηγήσει την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση ενώ την ίδια στιγμή η αριστερά είχε επιλέξει οριστικά τον δρόμο του ακραίου λαϊκισμού. Ωστόσο, το αίτημα για την ουσιαστική ανασυγκρότηση του μεσαίου χώρου, όχι ως εξισορροπιστική δύναμη μόνο αλλά ως η μεταρρυθμιστική παράταξη που μπορεί να επιβάλλει ένα αναπτυξιακό σχέδιο για τη χώρα, έμεινε ανεκπλήρωτο.
Οι προσπάθειες που έγιναν δεν καρποφόρησαν γιατί δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν χρόνιες παθογένειες και πολιτικές ανεπάρκειες. Η σημαντικότερη απ’ αυτές, η κίνηση των 58, δεν προχώρησε γιατί η επιτυχία της εξαρτιόταν κυρίως από την ανταπόκριση των κοινοβουλευτικών δυνάμεων της εποχής, ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ. Η τότε ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είχε εντελώς διαφορετικούς προσανατολισμούς, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια από την άνευ όρων αποδοχή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το ΠΑΣΟΚ φάνηκε ότι δεν ήταν διατεθημένο να προχωρήσει παραπέρα από το παραδοσιακό «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις», θέσφατο που οδήγησε στη συνέχεια στο «κάψιμο» της Ελιάς και αποτέλεσε τη βάση συγκρότησης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Για πρώτη φορά μετά από – πολύτιμο και χαμένο – χρόνο γεννιέται ξανά η ελπίδα της συνδημιουργίας μιας μεγάλης παράταξης σε νέες βάσεις, ανοιχτή σε όλες τις προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις – κεντρώες, σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες. Τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να διαδεχθεί μια πανίσχυρη ΝΔ που, παρ’ όλες τις διακηρύξεις της, η νέα ηγεσία θα δυσκολευτεί πολύ να στρίψει ένα τιμόνι συνηθισμένο να οδηγεί σε συντηρητικούς δρόμους.
Αυτό που έχει σημασία είναι να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και να ικανοποιηθούν δύο βασικές προϋποθέσεις. Να συνταχθεί ένα πρόγραμμα ριζικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θ’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας και όχι στις επιταγές του πολιτικού κόστους. Και να δοθεί εξ αρχής στην κοινωνία το ξεκάθαρο σήμα ανανέωσης του πολιτικού συστήματος. Οποιαδήποτε επιδίωξη αναμέτρησης μηχανισμών ή προσωπικών ανταγωνισμών θα είναι – και δικαίως – καταδικασμένη εκ των προτέρων. Αυτή τη φορά την πρωτοβουλία θα την έχουν οι προοδευτικοί πολίτες οι οποίοι θα διασφαλίσουν με την ενεργό συμμετοχή και την ψήφο τους διαφανείς και δημοκρατικές διδικασίες.
Δεν είναι ώρα για κομματικούς πατριωτισμούς και εγωιστικές μοναχικές διαδρομές. Είναι η ώρα να κάνουμε όλοι ένα βήμα μπροστά προς τη σύγκλιση των απόψεων και ταυτόχρονα ένα βήμα πίσω από τις προσωπικές φιλοφοξίες. Ποια μεγαλύτερη φιλοδοξία υπάρχει άλλωστε από τη συμβολή στο νέο ξεκίνημα της χώρας.
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»