• Είμαι βέβαιος ότι μιλώ εκ μέρους όλων των συνυποψηφίων μου από τη δεύτερη έως την προτελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του «Ποταμιού» λέγοντας ότι είμαστε υπερήφανοι που τα ονόματά μας συγκαταλέγονται σε μια λίστα που αρχίζει με τον Νικηφόρο Διαμαντούρο και τελειώνει με τον Νίκο Αλιβιζάτο. Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε θα ήταν.
• Το θέμα είναι τεράστιο. Θα επικεντρωθώ σε λίγα σημεία, που αφορούν την οικονομία.
• Η πολιτική αστάθεια των τελευταίων 16 μηνών (από τις ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 έως τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015), με αποκορύφωμα τους κυβερνητικούς χειρισμούς που οδήγησαν στα capital controls τον περασμένο Ιούνιο, έχει εξουθενώσει την οικονομία. Συνεπώς, η απόλυτη προτεραιότητα για την οικονομία είναι η αποκατάσταση της πολιτικής ομαλότητας. Αυτό σημαίνει ότι μετά τις εκλογές τα κόμματα θα πρέπει να δώσουν κυβερνητική λύση με ευρεία συναίνεση, ορίζοντα τετραετίας, και έντιμη συνεννόηση στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
• Η αναθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας και η προετοιμασία του αναπτυξιακού άλματος που είναι απαραίτητο ώστε να καλυφθεί η υποχώρηση της τελευταίας πενταετίας προϋποθέτουν ένα πιο φιλόδοξο πλαίσιο σταθερότητας. Ο νέος εθνικός στόχος θα πρέπει να είναι η δημιουργία εκατό χιλιάδων θέσεων εργασίας, κάθε χρόνο, στα επόμενα δέκα και πλέον χρόνια. Η ελάχιστη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό είναι η θεσμοθέτηση σταθερών κανόνων: στη φορολογία, στη ρύθμιση των αγορών, στην κοινωνική ασφάλιση, στο εργατικό δίκαιο κτλ. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς έναν ειλικρινή και αποτελεσματικό διάλογο μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, και των εμπειρογνωμόνων που θα επιλέξουν, σε συνεννόηση και με διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ και το Διεθνές Γραφείο Εργασίας.
• Η σοβαρή υποχώρηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων στο πρόσφατο παρελθόν ήταν μια από τις δύο σημαντικότερες αιτίες της σημερινής κρίσης –η άλλη ήταν ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός. Η ανάκτηση της δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να βασιστεί στα χαμηλά μεροκάματα. Η ελληνική οικονομία πρέπει να στραφεί προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, δυναμικό και εξωστρεφές, βασισμένο στην ποιότητα. Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει μια συστηματική βελτίωση των δεξιοτήτων εργαζομένων και επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια, επένδυση στη γνώση, τεχνολογική ανανέωση, διαχειριστική αναβάθμιση και δικτύωση των επιχειρήσεων, εξαγωγικό προσανατολισμό.
• Τα παραπάνω, εάν η επόμενη κυβέρνηση τα πάρει στα σοβαρά, συνιστούν από μόνα τους κυβερνητικό πρόγραμμα. Το ίδιο και τα προαπαιτούμενά τους. Μια δημόσια διοίκηση πιο ευέλικτη και πιο αποτελεσματική. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να βοηθά τους νέους ανθρώπους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και να αξιοποιούν ευκαιρίες, αντί να τους μοιράζει «χαρτιά». Ένα κοινωνικό κράτος που να στηρίζει τους νέους και τις οικογένειες, να βοηθά τους αδύναμους και τους ανέργους, και να παρέχει αξιοπρεπείς υπηρεσίες, αντί να σπαταλά χρήματα που δεν έχουμε σε συντάξεις 50ρηδων. Και πολλά άλλα ακόμη.
• Θα συμβούν όλα αυτά; Οπωσδήποτε όχι, εάν τα αφήσουμε στο χέρι του Αλέξη Τσίπρα, ή του κ. Μεΐμαράκη. Το Ποτάμι έχει ήδη φέρει στην πολιτική πολύτιμες δυνάμεις που διαφορετικά θα ιδιώτευαν, και μπορεί σήμερα να αλλάξει την ατζέντα: να μπολιάσει την επόμενη κυβέρνηση με μεταρρυθμιστικό δυναμισμό, να ακυρώσει τη διχαστική ρητορεία των ανεύθυνων δημαγωγών, να απομονώσει τους ακραίους όλων των παρατάξεων. Για αυτό αξίζει να υποστηριχτεί από κάθε Έλληνα που ονειρεύεται να ζει μια έντιμη και δημιουργική ζωή σε μια γαλήνια και αισιόδοξη χώρα.

* Ομιλία στην εκδήλωση της Επιτροπή Διαλόγου του Ποταμιού με θέμα «Για ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης»