Μήπως, λέω μήπως, στο κόμμα τού Πολάκη (διότι δεν είναι μόνο η κρητική λεβεντιά…) υπάρχει περιθώριο να συνεννοηθούν, για να του συστήσουν, αν θέλει κι αν έχει την ευγενή καλοσύνη, να ακολουθήσει αυτό που λέμε… αστική ευγένεια, ώστε να πειστεί να εγκαταλείψει τις μαγκιές και τον τσαμπουκά, που συχνά εκδηλώνει και προτάσσει, μήπως και μεταμορφωθεί ο πολιτικός του λόγος λίγο πιο ήπια, πιο… ευρωπαϊκά (με την έννοια του πολιτισμού) και όχι με το ύφος τού πρωτοπαλίκαρου που όλα τα κάνει λαμπόγυαλο, άμα λάχει ναούμ’; (!!!)
Το έργο αυτό (το συνολικό ενός άνδρα) δεν το έχουμε ματαδεί στις ευρύτερες γειτονιές τής Αριστεράς, από την οποία προέρχομαι κι ανησυχώ για την εξέλιξή της. Εννοώ πως δεν έχω (έχουμε) συναντήσει στον κοινοβουλευτικό βίο τής Αριστεράς, από το τέλος του εμφυλίου και εντεύθεν, δηλαδή εδώ και 80 περίπου χρόνια, τέτοιο δείγμα «αγωνιστικής αισθητικής» και «δεοντολογίας», συγκεντρωμένα κι ατάκτως ερριμμένα, σε έναν άνθρωπο (!!!)
Ένας αλλοπρόσαλλος πολιτικός (δίχως πι κεφαλαίο), έπλεξε χρόνια τώρα έναν ιστό αράχνης, υστερικού πάθους και ήθους, αδικώντας και μπλοκάροντας ολόκληρη αξιωματική αντιπολίτευση σε δίχτυα νταηλικιού, απ’ όπου δεν μπορεί (?) πλέον να απαγκιστρωθεί και να αναπνεύσει.

Ο… προοδευτικός πολιτικός λόγος ενέταξε τώρα και «τσίγκινα σωβρακάκια», απειλές, στιλ αγριότητας, επιθετικότητας και αντεκδίκησης, αλλά και… «je m΄en fous» για στοιχειώδεις θεσμικούς κανόνες, τουλάχιστον μέσα στη Βουλή, «γράφοντας» κανονικά όλο το υπόλοιπο Σώμα των εκλεγμένων μελών τού κοινοβουλίου…
Με αυτή την έννοια (και αυτή την κατάντια) έχουμε αποκτήσει, ως Αριστερά, ένα θλιβερό είδος… τεφαρικιού που, όπως λέει κι εκείνο το θρυλικό άσμα τού μεγάλου απόντα «δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει» (με πολλές επαναλήψεις και θριαμβικό ύφος, παρακαλώ…).
Συνειδητοποιείστε το, αναγνώστες/τριές μου: δημιουργήθηκε πλέον ένας Θρύλος!!! Ένας νταής πολιτικός με αναιδή πολιτικό λόγο και υποβαθμισμένη αισθητική. Ένα… υβρίδιο για το οποίο οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν μας αξίζει και κατά πόσο μπορεί να μας εκπροσωπεί.
Θα ήταν λάθος να ισχυριστούν κάποιοι πως ο εν λόγω… χαρακτήρας πολιτικού «μπροστάρη» ανήκει μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Βρίθει δυστυχώς ο πολιτικός κόσμος από τέτοιες φιγούρες. Αλλά η Αριστερά; Για ποιόν λόγο να φιλοξενεί τέτοιον  άνθρωπο; Κι αντί να συζητάμε για τα σημαντικά προβλήματα, να ασχολούμαστε με άλλα…

Όπως φαίνεται, μέρος τού κόσμου τής Αριστεράς, γαλουχημένου από τα ιερά τέρατα άλλων εποχών, εκείνων των αγωνιστών και πνευματικών ανθρώπων που παρήγαγαν πολιτικό πολιτισμό και ήταν έκφραση ενός κόσμου που δεινοπάθησε να επιβιώσει μέσα από δίσεκτες δεκαετίες, κατάφερε να αρθρώσει πολιτικό λόγο· ωστόσο, την εποχή τής γρήγορης οικονομικής άνθησης και ανάπτυξης, στις δεκαετίες τού ’80,του ’90, φαίνεται πως απομακρύνθηκε από τους ιδεολογικούς του στόχους και χάθηκε στη νεοπλουτίστικη φθορά, όπως και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Οι οικονομικές αλλαγές και η φτωχοποίηση που επέφεραν τα μνημόνια, δυσκόλεψαν την πολιτική προσαρμογή που απαιτούσε διαφορετικές εκτιμήσεις. Οι εποχές, με ισχυρό σύμμαχο την ανάπτυξη των τεχνολογιών, άλλαξαν όλα τα δεδομένα, έφεραν α λ λ α γ έ ς σε κάθε έκφραση, σε κάθε δημιουργική προσπάθεια, εμποτίζοντάς τη με νέες σκέψεις και ανανεωτικό πνεύμα.
Μαζί με όλα, άλλαξαν και οι πολιτικές που οδηγούν τις κοινωνίες σε ανάπτυξη, ποιότητα ζωής και ανοιχτούς δρόμους για πρόοδο και δημιουργικότητα. Ιδιαίτερα μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και την ψηφιακή εποχή που ζούμε, οι πολιτικές σκέψεις και οι ιδεολογίες, είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένες να ακτινογραφούν και να καταγράφουν συνεχώς τους κραδασμούς των κοινωνιών.
Θα περίμενε κανείς πως η Αριστερά θα έκανε σημαία της μια τέτοια κοινωνική προοπτική. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ταρακουνήθηκαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και οι αντιδράσεις εκατομμυρίων πολιτών των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έμελλε να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε αναβιώσεις θρησκοληψιών, ρατσιστικών-ακροδεξιών κινημάτων και πολλών άλλων αρνητικών επιρροών…

Όλα αυτά σημαίνουν πως, για να ξεπεραστεί μια τόσο βαθιά παγκόσμια κρίση, θα όφειλε να αφυπνιστεί πρωτίστως η προοδευτική Αριστερά! Όμως, όλα άλλαξαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις επειδή δεν υπήρξε η βαθύτερη α κ τ ι ν ο γ ρ α φ ί α! Τα εργαλεία άλλαξαν, οι κομματικοί μηχανισμοί δεν προσαρμόστηκαν και οι άνθρωποι της πολιτικής, στο μεγαλύτερο κομμάτι, είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Παρατηρώ περισσότερο τη «δική μας» συμπεριφορά. Τα πρόσωπα που εκπροσωπούν την κραταιά αντιπολίτευση, σήμερα, είναι πρόσωπα που χειροκροτούν μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή τη θρασύτητα και τη μαγκιά με το όνομα Παύλος Πολάκης.
Δεν θα προσθέσω κάτι άλλο, αλλά αυτό το… όνειδος της «προοδευτικής» πλευράς, νιώθω πως έχει ξεπεράσει κάθε άλλο φαιδρό υποκείμενο που υπάρχει εν αφθονία στο πολιτικό κουρμπέτι και των άλλων παρατάξεων…

Οεν λόγω πολιτικός και πρώην υφυπουργός, που εκφράζεται με βίαιο πολιτικό λόγο, ρίχνει γροθιά στον καθρέφτη της ζωής, κάτι που καθημερινά μάς απασχολεί, καταθλίβοντας όλους όσοι θα ήθελαν να διατηρηθεί εκείνη η παλαιότερη αριστερή ειδοποιός διαφορά, που μας άρεσε να ακούμε με περίσσιο καμάρι!
Αναφέρομαι στο «ηθικό πλεονέκτημα»…