Η συζήτηση γύρω από τον αντιρατσιστικό νόμο, ανέδειξε δύο θέματα που έχουν σχέση με την καθυστέρηση της κοινωνίας μας. Το φετινό Athens Pride που γίνεται το Σάββατο, συμπίπτει με μία πρωτοφανούς οπισθοδρομικότητας και συντηρητικότητας ενέργεια της Ν.Δ. Στις εντελώς ελλιπείς και προσχηματικές τροπολογίες που κατέθεσε στον αντιρατσιστικό νόμο του 1978, δεν προβλέπει ποινικοποίηση για πρόκληση μίσους ή υποκίνηση σε βιαιοπραγίες σε βάρος ομοφυλοφίλων. Λείπει από την αντικειμενική υπόσταση των ρατσιστικών εγκλημάτων ο σεξουαλικός προσανατολισμός.
Είναι μια κραυγαλέα περίπτωση ομοφοβίας. Και αυτό, σε μια εποχή που σε όλον τον δυτικό κόσμο, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γαλλίας και η κυβέρνηση Συντηρητικών – Φιλελεύθερων στη Βρετανία, καθιέρωσαν τον γάμο ομοφυλοφίλων. Σε όλον τον δυτικό κόσμο καθιερώνονται τέτοιοι γάμοι και όπου δεν γίνεται αυτό, καθιερώνονται σύμφωνα συμβίωσης. Η κυβέρνηση της Ιταλίας, στην οποία μετέχει και η μπερλουσκονική δεξιά, φέρνει προς ψήφιση νόμο κατά της ομοφοβίας και νόμο για σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.
Η Ελλάδα, είναι νησίδα στον ωκεανό. Αρνείται να συμπορευθεί με την Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο και στο θέμα αυτό επιμένει σε μια πολιτιστική και κοινωνική καθυστέρηση. Δείχνει να είναι πιο κοντά στον τρίτο κόσμο και τις μουσουλμανικές χώρες. Η θέση της ΝΔ γίνεται σχεδόν εγκληματική, όταν είναι βέβαιο από τα λεγόμενα και γραφόμενα από τη Χρυσή Αυγή ότι ο επόμενος μεγάλος στόχος της, μετά τους μετανάστες, θα είναι οι ομοφυλόφιλοι.
Είναι αναγκαίο να ψηφισθεί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσαν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και το οποίο ποινικοποιεί την πρόκληση μίσους και την προτροπή σε βία εναντίον ατόμων και ομάδων με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Και είναι καιρός επιτέλους να ψηφισθεί ένας νόμος που να επεκτείνει τουλάχιστον το σύμφωνο συμβίωσης και σε άτομα του ιδίου φύλου.
Ένα άλλο θέμα που προέκυψε, είναι η ποινικοποίηση της άρνησης του ολοκαυτώματος, των γενοκτονιών, σφαγών, διωγμών κ.λπ. Η υπόθεση Ρεπούση, έδειξε ότι ζούμε σε μια χώρα που η πλειοψηφία της κοινωνίας αρνείται να δεχθεί, όχι απλώς μια διαφορετική άποψη για την ιστορία, αλλά την ίδια την ιστορική έρευνα. Ο μέσος νεοέλληνας νομίζει ότι ιστορία είναι τα σκετσάκια που μάθαινε να παίζει στις εθνικές γιορτές στο δημοτικό. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι ιστορία είναι η μελέτη πηγών, η διασταύρωσή τους, η γνώση των σκοπιμοτήτων και συμφερόντων κάθε αφηγούμενου, η κριτική επεξεργασία όλων αυτών για να φτάσουμε σε μια κατά προσέγγιση, όχι βέβαιη και πάντα υπό αναθεώρηση, γνώση των γεγονότων.
Διατύπωσε – καλώς η κακώς – η Μαρία Ρεπούση, μια άποψη και εξαπολύθηκε άγριο λιντσάρισμα εναντίον της. Νομίζω ότι ο καθηγητής Μιχάλης Σταθόπουλος έδωσε την πιο σωστή λύση στο θέμα. Μια λύση που διασφαλίζει και την πάταξη του ναζισμού και του ρατσισμού και την ελευθερία της γνώμης και της ιστορικής έρευνας. Στο αντιρατσιστικό, να μην ποινικοποιείται η άρνηση ολοκαυτώματος, γενοκτονιών κ.λπ., αλλά ο εγκωμιασμός τους και η διατύπωση γνώμης με τρόπο που να είναι υβριστικός ή να προκαλεί μίσος στα θύματα. Παρόμοια διατύπωση υπήρχε στο αρχικό σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι έτσι πρέπει να αναδιατυπωθεί η διάταξη στην κοινή πρόταση ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και να αποτελέσει βάση και με τα άλλα κόμματα. Η γενικόλογη διατύπωση περί απαγόρευσης, σε μια χώρα που κυριαρχεί η δυσανεξία στην διαφορετική άποψη, όπως έδειξαν τα τελευταία γεγονότα, μπορεί να οδηγήσει σε κυνήγι μαγισσών.