Πάντα ξεχώριζα τη μέρα των γενεθλίων μου. Ισως επειδή δεν είχα ονομαστική εορτή, ίσως επειδή συνέπιπταν με της Μητέρας μου και, εδώ και τρεις δεκαετίες, με της γυναίκας μου, παρά 3τρεις μέρες. Τα τελευταία χρόνια τα …γιορτάζαμε μαζί, σε αντίθεση με φέτος. Φέτος αν δεν με …πρόδιδε το Facebook, θα τα …αγνοούσα. Η προοπτική του να γερνάει κανείς σε αυτή την Χώρα γίνεται όλο και περισσότερο τρομακτική-εφιαλτική.
Για έναν σκεπτόμενο «κανονικό» άνθρωπο η τρίτη ηλικία δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστη, παρά την προφανή και αναπότρεπτη πορεία που συνεπάγεται. Το θέμα της υγείας είναι όλο και περισσότερο κεντρικό, αλλά λύσεις υπάρχουν, ιδίως αν βοηθάει λίγο και η τύχη. Από τον καθένα μας εξαρτάται ακόμη και να «μετανοήσουμε» για …παλιά αμαρτήματα… εγκαίρως. Αυτό που εξισορροπεί τα πράγματα, άλλωστε, είναι η σοφία που έρχεται με το χρόνο. Αν το μυαλό κρατάει, η πορεία προς το ….τέλος μπορεί να είναι ως και …ενδιαφέρουσα.
Εκτός αν ζει κανείς στην Ελλάδα της 2ης δεκαετίας του αιώνα. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και του κοινωνικού περιβάλλοντος που τον έφερε στην εξουσία. Της πραγματικότητας που έχει εξαφανίσει τις δύο απαραίτητες συνθήκες για «πετυχημένα γηρατειά». Την όποια «κανονικότητα» έχεις δημιουργήσει και την «προοπτική» της, μικρής έστω, οικονομικής ανάπτυξης σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης. Αυτά τα δύο εξαφανίστηκαν όχι με την Κρίση, αλλά με την ανερμάτιστη, τυχοδιωκτική και «μοχθηρή» παρουσία του Homus Syrizus στην πολιτική και κοινωνική μας «πραγματικότητα».
Η σημερινή «κανονικότητα» δεν περιλαμβάνει πια την 3η ηλικία, τουλάχιστον όπως την φαντάσθηκε η σημερινή «αστική τάξη». Όταν έχεις διατάξει τη ζωή σου με κάποιον τρόπο, δεν προβλέπεις συνεχή μείωση εισοδήματος και συνεχώς αυξημένη φορολογία. Η μείωση αυτή, δε, καταντάει ακόμη πιο ανυπόφορη καθώς οι ανάγκες που συνδέονται με τη μείωση της προσωπικής λειτουργικότητας, και της επιδεινούμενης υγείας αυξάνονται περισσότερο.
Ο ηλικιωμένος συνταξιούχος δεν έχει την «πολυτέλεια» της προοπτικής πως αν σήμερα «σφικτεί» θα απολαύσει κάτι αύριο. Αυτό, άλλωστε, δεν υπάρχει τώρα ούτε για τους νέους που, όμως, έχουν μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα. Για τον εβδομηντάρη που έχει ως ορόσημο πρώτα το «προσδόκιμο ζωής» και, αν το ξεπεράσει, τους συμμαθητές που έχουν … απομείνει, η προοπτική δεν μπορεί να είναι η συνεχής φτωχοποίηση χωρίς ελπίδα. Ειδικά αν, ακόμη, νοιώθει πως μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία, η παρουσία και μόνο της «παρέας» που καθορίζει τις τύχες μας είναι …τραγική.
Η σημερινή Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι απειλή και καταστροφή για τη νέα γενιά που, όμως, έχει τη διέξοδο της ξενιτειάς, ή της …αντίστασης εδώ. Για τους σημερινούς ηλικιωμένους, δεν ισχύει το πρώτο και δύσκολα το δεύτερο. Η κατάσταση δε για εμάς που γερνάμε, γίνεται τραγική καθώς παρατηρούμε τη σημερινή νέα γενιά. Από τη μια κλαίμε για την τύχη της και από την άλλη τρέμουμε την …ψήφο της.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ