Συμπληρώνονται δύο χρόνια από τη μέρα που οι μαγκιές της δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη δημιούργησαν τις πρώτες μεγάλες ουρές στα μηχανήματα των τραπεζών.

Ένα «πρόσκαιρο» μέτρο που «μας επιβλήθηκε ως τιμωρία» από τους ξένους και μονιμοποιήθηκε τελικά – όπως όλα τα πρόσκαιρα στην Ελλάδα – με τις ευλογίες πλέον και της κυβέρνησης.

Δεν είχε άλλωστε και ιδιαίτερη σημασία η επιβολή του μέτρου στην εκλογική πελατεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αφού οι ψηφοφόροι τους «δεν έχουν λεφτά στις τράπεζες». Ο θρίαμβος της ιδεοληψίας, όταν γίνεται επίσημη ιδεολογία της εξουσίας.

Στη συνέχεια, βέβαια, αντί να εργασθεί για την εκπλήρωση των προϋποθέσεων για την άρση του μέτρου, η κυβέρνηση έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της αυτά τα δύο χρόνια, ώστε να μην υπάρχει πλέον λόγος γι’ αυτή την άρση αφού μισθοί, όπου και όσο υπάρχουν και πληρώνονται ακόμα, και συντάξεις προσαρμόστηκαν απόλυτα στα ανώτατα όρια ανάληψης…

Ούτε λόγος φυσικά ή κάποιο ενδιαφέρον έστω, για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλο αυτό το διάστημα οι παραγωγικές και άλλες επιχειρήσεις της χώρας λόγω των σκληρών και παράλογων τραπεζικών περιορισμών, η υποχρεωτική μείωση του κύκλου των εργασιών τους, η απώλεια νέων θέσεων εργασίας.

Καπιταλιστικά γράμματα, πολύ ψιλά για μια αριστερή κυβέρνηση.