Μην πυροβολείτε τους σκιτσογράφους! Αυτό μπορεί να είναι το σύνθημα που προκύπτει από την έλλειψη χιούμορ που επέδειξε η εφημερίδα Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η πάντοτε αυστηρή Ζωή Κωνσταντοπούλου, όταν το σκιτσάκι τού ικανότατου Δημήτρη Χαντζόπουλου στα ΝΕΑ, σατίρισε τη Ζωή και την Ραχήλ Μακρή ως χορεύτριες σε καμπαρέ… Έλεος!
Οι Έλληνες σκιτσογράφοι έχουν επιδείξει ικανότητες, όχι μόνο γιατί είναι καλοί στην τέχνη τους, αλλά γιατί η ίδια η χώρα και ο πολιτικός περιβάλλων χώρος, προσφέρει αφειδώς ειδήσεις, θέματα, λεπτομέρειες, υπολεπτομέρειες για σχολιασμό, σαρκασμό, κριτική, που είναι καίρια εργαλεία δουλειάς των σκιτσογράφων μας. Το ίδιο και οι θεατρικές επιθεωρήσεις που ανέκαθεν έπαιρναν τα ποικιλόμορφα θέματα της καθημερινότητας και τα τοποθετούσαν με καυστικό τρόπο μέσα στην παράσταση. Μια θεατρική παράδοση αναμφισβήτητη…
Τι να σχολιάσεις από τις καταγγελίες της Αυγής που υπακούει τυφλά στις εντολές του κόμματος που εκφράζει;
Απλώς, εγώ, θα κρίνω την έλλειψη χιούμορ της συγκεκριμένης αριστεράς, που αυτή τη φορά αποδεικνύεται ευάλωτη σε στοιχειώδη κριτική που ποτέ άλλοτε δεν συνέβη, να παραβιάσει δηλαδή μια απόλυτα πνευματική τοποθέτηση ενός σχολίου (με τη μορφή σκίτσου) που σαρκάζει τη συγκεκριμένη πράξη ενός στελέχους τής αριστερής μείζονος αντιπολίτευσης!
Κυρίως αυτό θέλω να απασχολήσει το Σχολιάκι μου. Με δεδομένο πως οι κοινωνίες οφείλουν να έχουν την αντίληψη του χιούμορ (μην ξεχνάμε πως αυτό είναι ένα δυνατό σημάδι ελευθερίας), μια αριστερά θα έπρεπε να επιτρέπει και να υποστηρίζει την ελευθερία της κριτικής. Και το σκίτσο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κριτική, συνήθως δίχως λόγια, αλλά κυρίως με γραμμές…
Εάν αυτό, ο συγκεκριμένος αριστερός χώρος δεν το βλέπει, τότε αυτή η συζήτηση καταντάει μια καραμπινάτη γ ε λ ο ι ό τ η τ α – γ ε λ ο ι ο γ ρ α φ ί α !
Εκθέτει τον αριστερό χώρο για έλλειψη φαντασίας, πνευματικότητας, ανεκτικότητας, ευαισθησίας, ελευθερίας, αλλά και για πολιτική αφέλεια.
Λυπάμαι αφάνταστα, επειδή η αριστερά ανέκαθεν γεννούσε από τα σπλάχνα της σκιτσογράφους με οντότητα, που υπερασπίζονταν τη δημοκρατία, σαρκάζοντας τα κακώς κείμενα και τις πολιτικές παραμορφώσεις, που συχνά-πυκνά έκαναν την εμφάνισή τους. Τώρα, με την περίπτωση της αγέλαστης και αυστηρής πάντα δικηγόρου, το σκηνικό αλλάζει!
Αυτή η αριστερά, μπήκε από μόνη της στο κάδρο της γελοιότητας!
Ελπίζω να βρει τρόπους να απεγκλωβιστεί…