Στην πρώτη ανάγνωση της διακήρυξης για την Γέφυρα και του καταλόγου όσων την προσυπογράφουν στενοχωρήθηκα για την επιπολαιότητα που αποπνέει ως προς την ερμηνεία του δράματος που ζει το πολιτικό μας σύστημα. Τόσα γερά μυαλά για τόσο φτωχή συγκομιδή σοφίας! Μερικές ώρες αργότερα, η στενοχώρια έδωσε τη θέση της σε έντονο θυμό. Είχα σκεφτεί το πόσο άθλιο είναι για ένα δημόσιο διανοούμενο να φυσάει τα πανιά του πολιτικού αμοραλισμού μόνο και μόνο, προφανώς, για να κάνει την εμφάνισή του σε μια ρεγκάτα εξουσίας με ιστιοφόρο χωρίς έρμα, έστω και αν ελπίζει στην επικράτηση του δικού του έρματος που θα συνεισφέρει με την είσοδό του από την πίσω πόρτα. Κούνια που τους κούναγε. Λίγες μέρες αργότερα, τα συναισθήματά μου ισορρόπησαν σε κατάσταση άνετης συναισθηματικής επιβίωσης. Στην ηλικία μου η πλεονάζουσα αδρεναλίνη κάνει κακό!
Τώρα, λοιπόν, νοιώθω άνετος να κάνω την πλάκα μου με τους γεφυροποιούς της κακιάς ώρας, αλλά να πω και μερικές κουβέντες σοβαρότερες στο τέλος. Άλλωστε κάποια από όσο θέλω να μοιραστώ με τον αναγνώστη τα είχα εκφράσει παλιότερα από αυτή την ίδια σελίδα. Μόνο που με πικραίνει η διαπίστωση ότι μεταξύ των γεφυροποιών συμπεριλαμβάνονται και υπογραφές μερικών αξιόλογων διανοουμένων που μέχρι τώρα δεν είχαν δείξει συμπτώματα τόσο ύποπτης πολιτικής συμπεριφοράς. Από καρδίας εύχομαι να διαπιστώσουν σύντομα και προπάντων έγκαιρα με τι έχουν μπλέξει.
Ας αρχίσουμε με την πλάκα, κάτι σαν καζούρα μαθητών που έχασαν τον σεβασμό τους στον δάσκαλό τους. Η πλάκα λοιπόν είναι που με το ξεκίνημα, οι γεφυροποιοί έσπευσαν να εμπλουτίσουν την …Σοσιαλδημοκρατική Θεωρία με συμβολές ογκολιθικού εκτοπίσματος και κυρίως εξαιρετικά αποκαλυπτικές. Ιδού μια πρώτη συγκομιδή:
- Εισαγωγή στη Θεωρία της Πολυσυλλεκτικής Αριστεράς (ΝΕΘΕΠΟΛΑ)
Με εντυπωσίασε η Νέα Θεωρία Πολυσυλλεκτικής Αριστεράς (ΝΕΘΕΠΟΛΑ) που ανέπτυξε δια του τηλεοπτικού μαρκουτσίου η Καθηγήτρια Ρεπούση για να στριμώξει και τον Πολάκη κάτω από την καμάρα της Γέφυρας. Με ύφος περίπου μπλαζέ εκφώνησε την πρώτη διατύπωση του νέου θεωρητικού δόγματος: Μα είναι προφανές, είπε, ότι το φαινόμενο Πολάκης είναι αποτέλεσμα της πολυσυλλεκτικότητας της Πρώτη Φοράς Αριστερά (ΠΦΑ). Ναι. Ναι. Ναι! Προφανώς, όμως, η πολυσυλλεκτικότητα ενός αριστερού κόμματος θα χρησιμοποιεί κάποια «αριστερά» κριτήρια για να «συλλέγει» την ποικιλία των στελεχών του (και μάλιστα υπουργών του). Μεγάλος ερευνητικός πονοκέφαλος με έπιασε. Ποιο να είναι άραγε αυτό το ΑΡΙΣΤΕΡΟ κριτήριο επιλογής που μας κρύβει προφανώς για να μη χάσει το ερευνητικό πρωτείο η Κυρία Συνάδελφος; Για σκεφτείτε, ρε πατριώτες! Με κριτήριο …Πολάκη συλλέγει τα μεγαλοστελέχη της η Αριστερά προς στην οποία μας καλεί η Γέφυρα να διαβούμε. Ξύνοντας μάλιστα με το νύχι λίγο την επιφάεια των δεδομένων, διαπιστώνω ότι στην ουσία το «κριτήριο Πολάκη» αποτελεί συναίρεση ενός γενικότερου κριτηρίου το οποίο συμπεριλαμβάνει τον Παπαγγελόπουλο και τον Παππά (νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε).Τέτοια ανανεωτική Αριστερά ευαγγελίζονται, μα την αλήθεια !
Κατόπιν τούτου, ξύπνησε μέσα μου το ακαδημαϊκό δαιμόνιο (όσο απέμεινε δηλαδή μετά την μετακίνησή μου στους κατεψυγμένους Ομοτίμους) και άρχισα να μελετώ σε βάθος το θέμα της αριστεράς πολυσυλλεκτικότητας και το πρώτο μου εύρημα είναι ήδη εκπληκτικό: Η Θεωρία μεν φαινομενικά νέα καθότι τώρα μόλις ανακοινώθηκε από την Καθηγήτρια Ρεπούση, αλλά η πρακτική, παμπάλαιη. Ο Λένιν είχε εντάξει ήδη από τις πρώτες μέρες της Οχτωβριανής επανάστασης ακόμη και τις πουτάνες της Πετρούπολης στο πολυσυλλεκτικό του σχήμα. ΑΛΛΑ με μια διαφορά. Τις ενέταξε αφού πρώτα τις ανέταξε ιδεολογικά στα ειδικά αναμορφωτήρια (Προφυλακτήρια, νομίζω πως τα έλεγαν τότε). Κατά Ρεπούση, όμως, η μοντέρνα ελευθεριακή αριστερά του Τσίπρα (ΤΣΙΠΕΛΑΡ), στηριγμένη σε ακλόνητα βάθρα Αλτουσερομπαλταφουκικής φιλοσοφίας, περιλαμβάνει Πολάκη και τις διάφορες miserabile visu προσχωρήσασες ηγερίες, ατόφιες και …ακαλλιέργητες. Πώς να γίνει δηλαδή. Χωράει στην φιλοσοφία του Νέου Δόγματος η τυφλή εξουσία που ασκεί η όποια εκπαίδευση; Όξω από εδώ. Πολάκηδες γνήσιους και ακαλλιέργητους, λοιπόν, συλλέγουμε, όχι τόσο για να δείξουμε μεγάλα νούμερα, αλλά και κυρίως για να επιδείξουμε την τεράστια απελευθερωτική σημασία ΤΣΙΠΕΛΑΡ όπως αποτυπώθηκε στην μετανεωτερική θεωρία της ΝΕΘΕΠΟΛΑ. Προφανής η αλλαγή παραδείγματος στην Πολιτική Θεωρία και Φιλοσοφία, κι όχι κουραφέξαλα! Κατόπιν τούτου, λοιπόν, μου φαίνεται ότι είμαι έτοιμος να πετάξω τα άθλια ρούχα μου και, απελευθερωμένος από τον καταναγκασμό της αστικής ευπρεπείας, να τρέξω γυμνός στη Γέφυρα, έστω και από κάτω της, ως επαναστατημένος κλοσάρ! Αλήθεια, τι υλικό για κωμωδίες κρύβει η πολιτική ζωή μας!!!!
- Επι τέλους ρεαλιστικό (κυνικό ?? κατάβρεγμα στην Ουτοπική Αριστερά.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Προφανώς λόγω του χαμηλού θεωρητικού επιπέδου των δημοσιογράφων μας. Κι όμως, είναι συγκλονιστική. Διαβάζω: «Ρωτήθηκε ο Ν. Μπίστης από τον Α. Πορτοσάλτε αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να έχει την εκτίμηση των Ευρωπαίων όταν, διώχνοντας τον Καμένο, μάζεψε την Κουντουρά, την Παπακώστα, το Κουίκ και όλους αυτούς, γιατί το έκαναν αυτό; Και να τι απάντησε: «Δεν ξέρω γιατί το έκαναν αυτοί, ξέρω γιατί το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, χρειαζόταν τους 151, ήταν στοιχείο ρεαλισμού».
Εδώ μυρίζει θεωρητική προσυνενόηση με την θεωρητικό της ΝΕΘΕΠΟΛΑ που κατά παράβαση της ερευνητικής δεοντολογίας δεν επισημαίνεται καταλλήλως σε κάποια υποσημείωση εκάτερων των δύο θεωρητικών. Η συσχέτιση, όμως, είναι προφανής: Βάσει της ΝΕΘΕΠΟΛΑ η περισυλλογή κάθε είδους περιτρίμματος είναι καθόλα νόμιμη και εφαρμοστέα προς χάριν της μεγέθυνσης της ισχύος της ανανεωτικής και εκσυγχρονιστικής ΤΣΙΠΕΛΑΡ. Όπερ έδει δείξαι: Ακόμη και άτομα της αξιοπαρατήρητης φιλοδοξίας της πολιτικής γιγάντισσας ( sic) Θεοδώρας Μεγαλοοικονόμου αξίζει να περισυλλέξουμε για να γεμίσουμε τους θώκους της Βουλής και, λίγο αργότερα, τα υπουργικά έδρανα. Η ευειδής κυρία είχε δηλώσει τα εξής αξιοσημείωτα: «Θα ήθελα να ασχοληθώ με την δραματική! Μου έμεινε ο καημός! Μου έχει γίνει πρόταση να κάνω μια διαφημιστική καμπάνια σε ρούχα γυναικεία από πρωινά μέχρι βραδινά!» Εδώ πλέον η Θεωρία και Πρακτική της Αριστερής Ανανέωσης ανευρίσκεται και στα παραδείγματα της παλιάς Εγκυκλοπαίδειας Λαρούς (Ελληνική Έκδοση Παπύρου) στο λήμμα «Σούργελον». Ω τι κόσμος μαμάααα!
- Υπέρβαση της Σχολής της Φρανκφούρτης και επαναπροσέγγιση του Νίτσε με τάσεις Μαύρων Ημερολογίων και Carl Schmitt (ξέρουν μερικοί τι εννοεί ο υπογραφόμενος ποιητής).
Ο Λένιν και η πολιτισμική παρέα του μας είχε υποσχεθεί την κατασκευή του Σοβιετικού Ανθρώπου. Τελικά προέκυψε Πούτιν και Ολιγάρχες. Η αυτοκριτική, όμως, που επιχειρεί μεγαλόκαρδα η Γέφυρα για λογαριασμό της κρυπτολενινιστικής ΠΦΑ, ή μάλλον του σκληρού πυρήνα της, δηλαδή της ΤΣΙΠΕΛΑΡ, συνεισφέρει δραστική ιδεολογική βοήθεια. Ιδού η απόδειξη της τρομερής fermentation μεγάλων ιδεών: Διαβάζω ότι ο διαπρεπής πρώην Τριτοδρομιστής alla Giddens καθ. Νίκος Μουζέλης, μιλώντας στην ΕΡΤ1, υποστήριξε ότι ο Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σε άλλα επίπεδα. «Η μεταξύ τους διαφορά φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο που κινούνται, είναι σε άλλα επίπεδα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο κύριος παίκτης στο πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια», ανέφερε χαρακτηριστικά και συνέχισε λέγοντας: «Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον τρώει για breakfast. Είναι ένας άνθρωπος που παίζει το παιχνίδι πάρα πολύ αποτελεσματικά και έξυπνα. Η μεταξύ τους διαφορά φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο που κινούνται, είναι σε άλλα επίπεδα» ενώ εκτίμησε ότι ο κύριος παίκτης στο πολιτικό σύστημα για πολλά χρόνια θα είναι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Νάτος, επιτέλους ο Αριστερός Υπεράνθρωπος, στη θέση εκείνου που οραματίζονταν τη φορά αυτή ο Νίτσε και όχι ο Λένιν με την Ναντέζντα Κρούπσκαγια που απέτυχαν παταγωδώς. Ο Υπεράνθρωπος της ΤΣΙΠΕΛΑΡ τρώει για πρωινό αρχηγούς κομμάτων (μη τον σκέφτεστε χυδαία κάτι σαν Γαργαντούα, δηλαδή) και εμπνέει μέχρις ολοκληρωτικής στρατεύσεως κοινωνιολόγους και άλλους ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές που ξέρουν να χτίζουν γέφυρες προς διάφορες χρήσιμες κατευθύνσεις. Για Αρχηγό, διάβολε ψάχνουν πέρα από κάθε ιδεολογία, αφού σήμερα πια η πολιτική στη χώρα ορίζεται αποκλειστικά ως σχέση Εχθρού και Φίλου. Φυσικό να θέλουν Φίλο Αρχηγό κι ας είναι ότι να’ ναι. Όσοι δεν καταλαβαίνουν ας σπεύσουμε να μελετήσουμε σε βάθος και σε έκταση τον συγγραφέα των Μαύρων Τετραδίων και απαραιτήτως, βεβαίως, τα εντρυφήματα του Carl Schmitt.
- Κι όμως,πέρα από την πλάκα που φαιδρύνει τις δύσκολες αυτές μέρες μας, μήπως αναδύεται και κάποιο σοβαρό πολιτικό μήνυμα;
Ασφαλώς ναι, αφού εξ όνυχος τον λέοντα, όπως λένε. Και αξίζει να πούμε λίγα λόγια γιαυτό. Η όλη εμφάνιση της Γέφυρας δίνει με σαφήνεια την αποϊδεολογικοποίηση που επιχειρείται στην ατζέντα της Σοσιαλδημοκρατίας. Εκεί που η ανάγκη είναι να διατυπώσουμε ένα στιβαρό εκσυγχρονισμένο πολιτικό πρόγραμμα που θα στηρίζεται στο γοητευτικό αφήγημα της σοσιαλδημοκρατικής πρότασης για το νέο κοινωνικό ζήτημα, ο πολιτικός οπορτουνισμός του είδους που παρατηρούμε, αποπειράται αδιάντροπα να την εγκλωβίσει σε ένα φορμαλιστικό δίλημμα του τύπου «με εμάς ή μ’ αυτούς» με φτηνό εκλογμαγειρικό τέχνασμα: Προσδιορίζει το μεν «εμείς» ως κέντρο εκλογικής δύναμης και όχι πολιτικών και ιδεολογικών αξιών, το δε «αυτοί» με μια αφοριστική βάπτιση με τον σχετλιαστικά υπονοούμενο «ακροδεξιό». Επί της ουσίας, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Προσβλέπουν, βέβαια, σε μια μελλοντική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία καταλύτες θα είναι οι Γεφυροποιοί. Η πρόγνωση αυτή έχει την ίδια αξία που είχε ο προβλεπτικός ενθουσιασμός του καθ. Λιάκου, όταν έτρεχε στην Πλατεία Ταχίρ του Καϊρου για να ζήσει από κοντά τον θρίαμβο της Αραβικής Άνοιξης, αλλά στο τέλος, περίλυπος πλέον, μελετά την νίκη των Αδελφών Μουσουλμάνων και την κατάληξη στην στρατιωτική δικτατορία του Σίσσι.
Αυτή η παράλογη προσμονή για ένα μεταλλαγμένο ΤΣΙΠΕΛΑΡ, έχει προφανή εξήγηση: Οι άνθρωποι ψάχνουν για Αρχηγό (ομοίωμα του Νιτσεϊκού πολιτικού υπερανθρώπου) για να βρουν στέγη και δεσμό με την εξουσία. Δεν αναζητούν δουλειά στον μύλο ενός γνήσιου και ρωμαλέου μεταρρυθμιστικού κινήματος που έχει ανάγκη ο τόπος. Στόχος είναι η εξουσία και όχι κάποιο πολιτικό όραμα με ξεκάθαρη ιδεολογική θεμελίωση. Το όλο εγχείρημα κρύβει αδιάντροπα την αποδοχή του απολίτικου δόγματος που εκφράζεται με το σλόγκαν «η διάκριση αριστεράς/δεξιάς είναι πια ξεπερασμένη». Γιαυτούς, βέβαια, ξεπερασμένη, ως πλαίσιο διαπάλης ιδεών, αλλά χρήσιμη ως εργαλείο τους για την διεκδίκηση της εξουσίας πάνω στη πονηρά απλοποιημένη βάση της διάκρισης φίλων-εχθρού. Η όλη εικόνα μοιάζει σάμπως η Γέφυρα να σπρώχνει στην άκρη την σοσιαλδημοκρατία για να περάσει με φούρια ένας λαϊκίστικος «αριστερόγλωσσος» κυνισμός για την διεκδίκηση της εξουσίας, περίπου σαν άδειο πουκάμισο (έχει αδειάσει με τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες του Ηγέτη που άρχισαν από την υφαρπαγή της ηγεσίας από τον Μέντορά του Αλαβάνο με ψεύτικο ιδεολογικό προσωπείο).
Σε αυτές τις τοξικές για το πολιτικό σύστημα σπέκουλες φιλόδοξων αλλά ικανών δημόσιων διανοουμένων, πρέπει η Σοσιαλδημοκρατία να απαντήσει πάραυτα με το δικό της αφήγημα που μπορεί κάλλιστα να είναι και ρωμαλέο και πειστικό. Δεν είναι μικρός ο κίνδυνος αν, μάλιστα, τον δούμε στην μετεκλογική του προοπτική. Εκεί, στο ΚΙΝΑΛ πρέπει γρήγορα να καταλάβουν ότι δεν αρκεί το ξυλόφωνο της παλαιοπασοκικής ορχήστρας. Χρειάζεται επιστράτευση ορχήστρας με απαιτήσεις. Οι βιρτουόζοι είναι γύρω του και ορισμένοι μέσα στις τάξεις των μεγαλοστελεχών του και περιμένουν.