Η ενδεχόμενη πολιτική συνεργασία Τσίπρα-Ανδρουλάκη δεν θα αποτελέσει, νομίζω, της οικοδόμηση μιας προοδευτικής κυβέρνησης, μα μιας κυβέρνησης βαλτωμένης, ανερμάτιστης, ανευθυνοϋπεύθυνης και ίσως οπισθοδρομικής σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις που ήδη έχουν γίνει. Μιας κυβέρνησης στατικής και ιδεολογικοπολιτικά παραπαίουσας και αμφιταλαντευόμενης, που θα αδυνατεί να συνεχίσει κάποιες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο και στην οικονομία... Το φλέγον πρόβλημα είναι το αν ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ Ή ΤΣΙΠΡΑ; Ποια νέα λάθη, προβλήματα ή και δεινά μπορεί να ξαναφέρει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ – Μέρα 25; Θεωρώ απίθανο αυτοί οι δυο-τρεις, οι κ.Τσίπρας, κ.Ανδρουλάκης και κ.Βαρουφάκης, να φτιάξουν κυβέρνηση, μα κι αν μπορέσουν να τη φτιάξουν μετά τις πρώτες εκλογές με την απλά αναλογική, θα είναι μαξιμαλιστική στα λόγια, μερικώς ανεύθυνη και πρόχειρη, τυχοδιωκτική, με κρατικίστικη οικονομική πολιτική και δημαγωγική ρητορική που θα επιφέρουν μείωση των επενδύσεων, δυσπιστία στους ξένους κι ελληνικούς επιχειρηματικούς κύκλους και μείωση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων. Η αποκαλούμενη "προοδευτική διακυβέρνηση" την οποία επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται από ένα κακοφτιαγμένο μίγμα ιδεοληψιών, μηχανιστικών κι ετοιμοπαράδοτων συνταγών κι αρκετές δόσεις αναχρονισμού.
Ακόμη, η επιδίωξη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις, συνοδεύεται από ασάφειες, αμφισημίες, επιπολαιότητες και προβληματικές κι αστόχαστες προσεγγίσεις. Μετά το σκάνδαλο Κατάρ-γκέιτ, Παντσέρι και Καϊλή, βγαίνει το συμπέρασμα πως η παρακολούθηση του κινητού του Ανδρουλάκη πιθανά προέκυψε μάλλον λόγω της κοινοποίησης των υποψιών των διωκτικών αρχών του Βελγίου και της Ιταλίας στην ΕΥΠ, πως ήταν ενδεχομένως κι αυτός μπερδεμένος στην δωροδοκία/κομπίνα, ως ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, κάτι που αποδείχτηκε βέβαια λαθεμένο. Άρα άνθρακας ο χρυσός της καταστρατήγησης των δημοκρατικών αρχών από την κυβέρνηση του κ.Κ.Μητσοτάκη με σκοπό την παρακολούθηση του κ.Ανδρουλάκη για πολιτικές σκοπιμότητες, επειδή δήθεν ήταν επικίνδυνος για την κυβέρνηση (ο επικίνδυνος γι' αυτήν είναι καταφανώς ο κ.Τσίπρας).
Αυτή η διστακτική, υποτιθέμενη σύγκλιση ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν προοιωνίζεται καμιά “προοδευτική διακυβέρνηση”, γιατί η μελανή για την οικονομία της χώρας τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θετική και προοδευτική, παρά μόνο ως μια προσπάθεια του κόμματος της ριζοσπαστικής, λαϊκιστικής αριστεράς να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας που δεν ήλεγχε ακόμη, δηλαδή της Δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και του επιχειρηματικού κόσμου, καθώς και να επιβάλλει μια δική του, ερασιτεχνική “μαρξιστική” και ¨λαϊκή” οικονομική πολιτική, που αν εφαρμοζόταν μετά τις “διαπραγματεύσεις” με την Ευρωζώνη, θα μας πέταγε έξω από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ως κατοπινή βορά και παιχνίδι του Ερντογκάν. H κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να δημιουργήσει παράτυπα, παραθεσμικά στεγανά και κέντρα μέσα στον κρατικό μηχανισμό για να ελέγξει πολιτικούς αντιπάλους, ενοχοποιώντας τους άδικα με την υπόθεση Novartis. Έστησε πλεκτάνη για την κυριαρχία της στον χώρο των ΜΜΕ, με την προσπάθεια περιορισμού, με απαράδεκτες και αντιδεοντολογικές μεθόδους, των καναλιών σε τέσσερα για να τα ελέγχει πολιτικά, και με σκοτεινό, κομπιναδόρικο στήσιμο του συριζαίικου σταθμού Καλογρίτσα. Άσκησε οικονομική διαπραγμάτευση και πολιτική έναντι της Ε.Ε. το 2015, με το δημοψήφισμα, που παρ'ολίγο θα μας έθετε εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόσχεται τίποτε υπεύθυνο και εποικοδομητικό πέρα από πεπαλαιωμένα, παχιά λόγια άλλων εποχών, που βασίζονται στον κρατισμό, στον λαϊκισμό, στη δημαγωγία και στην κρατική γραφειοκρατία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μείνει ακόμη στη στείρα, δημεγερτική, μαξιμαλιστική και εχθροπαθή αντιπολιτευτική ρητορική, μίλια μακριά από την υποτιθέμενη σοσιαλδημοκρατική και σοσιαλιστική πολιτική που μας έχει υποσχεθεί προ πολλού, ματαίως, πως θα ακολουθήσει. Επενδύει μόνο στην ακραία πόλωση, στον φανατισμό, στις εξτρεμιστικές καταγγελίες, λασπολογίες και συκοφαντίες και στην κάθετη σύγκρουση, για να κρατήσει τις δυνάμεις του και για να προσελκύσει δυσαρεστημένους από την αριστερά, αναποφάσιστους κι αμφιταλαντευόμενους αριστερούς, γι'αυτό και οξύνει χωρίς τελειωμό τις αντιδεοντολογικές και δίχως όρια και ευπρέπεια, αντιπαραθέσεις.
Η άλλη ιδέα-λύση της πασοκοαριστεράς, να δημιουργηθεί οικουμενική, τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ θα δώσει μια κυβέρνηση δυσκίνητη κι αδρανή, δύσκαμπτη σαν την παλιά κυβέρνηση Ζολώτα, η οποία δεν θα μπορεί να πάρει καθοριστικές αποφάσεις και να ολοκληρώσει μεταρρυθμίσεις για κανένα κρίσιμο και σοβαρό θέμα, μα θα αναλώνεται στην τήρηση ισορροπιών και συμψηφισμών.
O Π.Mανδραβέλης έχει δίκιο σε ορισμένες αντικυβερνητικές κριτικές του στην "Καθημερινή": Η αλήθεια είναι πως ακούσαμε τον πρωθυπουργό να λέει τη χοντράδα ότι ο ύμνος του ΕΑΜ θυμίζει την πιο σκοτεινή περίοδο της ελληνικής ιστορίας, μάλλον τον μπέρδεψε με τον ύμνο του ΔΣΕ. Είδαμε, επίσης, την κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής να υιοθετεί μεθοδεύσεις ώστε να μην κληθούν ουσιώδεις μάρτυρες για τις υποκλοπές, και θεσπίστηκε εκ των πραγμάτων το απόρρητο και ανέλεγκτο της ΕΥΠ που θα το χρησιμοποιήσουν κι άλλοι στο μέλλον. Επιπροσθέτως, λέω εγώ κι όχι ο Π.Μ., υπάρχουν και οι μεγάλες,πλήρως αντιλειτουργικές για την οικονομία κι επώδυνες ολιγωρίες με τη Δικαιοσύνη. Και σχετικά με τη διασφάλιση της ασφάλειας των ΑΕΙ, αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει στη μετωπική αντιπαράθεση με αριστερούς, ακροαριστερούς, αντιεξουσιαστές και πασόκους, ας υιοθετήσει τη μεγάλη ενίσχυση, αναβάθμιση και διεύρυνση των security για τη φύλαξη των ΑΕΙ από αξιόποινες ποινικά ενέργειες των μπαχαλάκηδων, αριστεριστών, αναρχικών και ταραξιών.
Αλλά εάν η αριστερά και το ΠΑΣΟΚ ήθελαν να κάνουν αντιπολίτευση ουσίας, και όχι να κατηγορούν την κυβέρνηση για ανοησίες, π.χ. πως χτίζει αντιδημοκρατική εκτροπή (βαριά λέξη που θυμίζει χούντα!) και αυταρχική, απολυταρχική δημοκρατία όπως ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, θα έπρεπε να ζητήσουν εξηγήσεις από την κυβέρνηση και να προτείνουν λύσεις για πραγματικά προβλήματα που τρενάρουν και δεν επιλύονται, για τη δυσκινησία και βραδύτητα της Δικαιοσύνης, για την εκτόξευση της μαύρης και αφορολόγητης οικονομίας περίπου στο 25% του ΑΕΠ, κ.λπ. Αλλά στην πράξη η χώρα απέχει βέβαια πάρα πολύ από το να είναι ένα καθεστώς τύπου Όρμπαν (ή Μαδούρο στη Βενεζουέλα, ή Ορτέγκα στη Νικαράγουα, ή Ντίας-Κανέλ στην Κούβα, που η αριστερά λιβανίζει καταδεχτικότατη κι ανεκτικότατη) και σίγουρα δεν υπέστη καμιά "αντιδημοκρατική εκτροπή" που μας σκορδοκοπανάει η δογματική, λαϊκιστική, νεοκομμουνιστική κι ανεύθυνη αριστερά.
Συμπερασματικά, πολλοί κεντρώοι, φιλελεύθεροι ευρωπαϊστές & σοσιαλδημοκράτες θα καταλήξουν να ψηφίσουν θέλοντας και μη, τον κ.Κυρ.Μητσοτάκη, για να αποκρούσουν τον μεταμφιεσμένο μα ουσιαστικά αμετακίνητο και ανίκανο να μετεξελιχθεί και να ανανεωθεί, ΣΥΡΙΖΑ & τις γέφυρές του, αναβιώνοντας τη στόχευση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου...
Η Pulse γράφει για τα αποτελέσματα των εκλογών, ειδικά για τις δεύτερες γιατί από τις πρώτες δεν θα προκύψει κυβέρνηση, πως αν μπει και 6ο κόμμα στη Βουλή πίσω από την Ελληνική Λύση, π.χ. η Μέρα 25 του κ.Βαρουφάκη, η ΝΔ μάλλον θα χάσει την αυτοδυναμία και θα πρέπει να συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αν και σήμερα ο κ.Ανδρουλάκης αρνείται τη συνεργασία με την επάρατο δεξιά μετά βδελυγμίας, σύμφωνα και με τις απόψεις του κ.Λαλιώτη, άρα το επίφοβο αδιέξοδο ελλοχεύει. Άραγε πότε θα βγάλουμε κυβέρνηση; Στις δεύτερες εκλογές; Ας ελπίσουμε να έχουμε κυβέρνηση μετά τις δεύτερες εκλογές, γιατί αν πάμε και σε τρίτες θα ανακηρυχθούμε αφερέγγυος χώρα που δεν διασφαλίζει επενδύσεις και οικονομική ανάπτυξη, γιατί η οικονομία της αποσταθεροποιείται από την κακή και άκρατα συγκρουσιακή πολιτική της.