Είναι γνωστό ότι οι πολιτικές διεργασίες που συμβαίνουν στη Γαλλία επηρεάζουν την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, του Λαϊκού Μετώπου, του γαλλικού Μάη, της εποχής Μιτεράν κ.α .
Παρά το γεγονός ότι η Γαλλία έχει χάσει ένα μέρος από την ισχύ και την εμβέλειά της, παραμένει η δεύτερη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη. Δεν πρέπει, ωστόσο, να υπερεκτιμούμε η δύναμη της Γαλλίας και τις δυνατότητες του Ολάντ, αν εκλεγεί όπως όλα δείχνουν, να επηρεάσει την ευρωπαϊκή πολιτική προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης . Ούτε πρέπει να υποτιμούμε τη Γερμανία και τους βόρειους συμμάχους της, που στηρίζουν την ευρωπαϊκή πολιτική τους στη Συνθήκη Σταθερότητας. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η πολιτική στροφή που πραγματοποίησε η Μέρκελ προκειμένου ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης της Γερμανίας να δεχθεί τη δημιουργία ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, είχε ως αντάλλαγμα αυτό ακριβώς τη Συνθήκη Σταθερότητας, πράγμα που σημαίνει ότι η εφαρμογή της έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη πολιτική της επιβίωση.
Από την άλλη πλευρά, όσα υπόσχεται ο Ολάντ, ότι δηλ. χρειάζεται αναπτυξιακή διάσταση στη Συνθήκη Σταθερότητας, έκδοση ευρωομολόγων και αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να μπορεί να δανείζει τα κράτη-μέλη, θα προσπαθήσει να τα πραγματοποιήσει, όχι μόνο γιατί πρέπει να είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις του, αλλά γιατί η Γαλλία συνολικά έχει διαφορετική αντίληψη για τον τρόπο που πρέπει να εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω των διαφορετικών οικονομικών χαρακτηριστικών της σε σχέση με τη Γερμανία αλλά και των ιδιαίτερων συμφερόντων της στη Μεσόγειο. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Σαρκοζί στην αρχή της κρίσης είχε διαφορετικές απόψεις από τη Μέρκελ, παρόμοιες με αυτές του Ολάντ, και μετά από σκληρές πιέσεις σταδιακά διολίσθησε στις γερμανικές θέσεις. Επιπλέον, οι θέσεις του Ολάντ έχουν πολύ μεγάλη σημασία για τον ευρωπαϊκό νότο και συνεπώς θα έχει συμμάχους μεγάλες μεσογειακές χώρες, όπως την Ιταλία και την Ισπανία, πέρα προφανώς από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, και μάλιστα ανεξάρτητα από την πολιτική κατεύθυνση των κυβερνήσεων τους.
Το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει ένας συμβιβασμός επωφελής για την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Μια τέτοια εξέλιξη θα δώσει μια αναπτυξιακή ανάσα στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουν ήδη γίνει πριν από δεκαετίες στη χώρα μας. Η πίεση όμως για σκληρή λιτότητα ενδεχομένως να μειωθεί και να δοθεί περισσότερος χρόνος για να πραγματοποιηθεί η αναγκαία δημοσιονομική και διαρθρωτική προσαρμογή προκειμένου η χώρα μας να παραμείνει στην ευρωζώνη.
.
Ο Ναπολέων Μαραβέγιας, είναι Καθηγητής Ευρωπαϊκής Οικονομίας και Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών