Η Γαλλία παραμένει το πιο σοβαρό παράδειγμα Δημοκρατίας. Διαθέτει ταυτόχρονα ένα «εξεγερσιακό» κεκτημένο το οποίο την καθιστά συχνά πρόδρομο πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων.
Οι Γαλλικές εκλογές δείχνουν λοιπόν για μία ακόμα φορά την κρίση της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Ένας στους δύο Γάλλους δεν προσήλθαν στις κάλπες. Η αποχή υποδηλώνει την έντονη δυσπιστία στους θεσμούς.
Η υψηλή καταγραφή της Ενωμένης Αριστεράς και η σοβαρή άνοδος της Ακροδεξιάς μάς κάνουν να σκεφτούμε ότι με το "ανάθεμα" στον λαϊκισμό δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα. Η έκρηξη των ανισοτήτων, η νέα φτώχεια, οδηγούν στην έντονη κοινωνική διαμαρτυρία. Ο Μακρόν παρά τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά του, δεν πείθει τα λαϊκά στρώματα για λύσεις υπέρ των μη προνομιούχων. Φυσικά η Ενωμένη Αριστερά της Γαλλίας πέρα από την κοινωνική κριτική οφείλει μία γενναία στροφή στον ρεαλισμό και στην συναίσθηση ευθύνης για τις συνέπειες μίας τυφλής διαμαρτυρίας η οποία μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Γαλλία προειδοποιεί για τα προβλήματα της κοινωνικής εξέλιξης με τα λαϊκά στρώματα να μπαίνουν στο περιθώριο και τις ραγδαίες ταξικές αναδιατάξεις.
Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας. Κάποιες προσομοιώσεις είναι ενδιαφέρουσες. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι αναμφισβήτητα ένας φιλελεύθερος πολιτικός με κεντρώο προσανατολισμό. Κάθε σύγκριση με την Ακροδεξιά πού κάνουν ορισμένα τμήματα της Αντιπολίτευσης είναι όχι μόνο λάθος αλλά και εκτός πραγματικότητας. Ο Κ. Μητσοτάκης όμως έχει τις δικές του ιδεοληψίες από την νεοφιλελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων. Και εκεί είναι η ουσία. Η κοινωνική μεροληψία είναι δεδομένη. Στην πανδημία φάνηκε με τα χάδια στον ιδιωτικό τομέα Υγείας. Στην ενεργειακή κρίση με την ανοχή στο καρτέλ της Ενέργειας. Στην φορολογία με τις διευκολύνσεις στις πλούσιες γονικές παροχές και στην φορολογία των μερισμάτων. Στην σιωπή μπροστά στο όργιο μικρών και μεγάλων αυθαιρεσιών από τις Τράπεζες. Στην αδιαφορία για μεταρρυθμίσεις στην Δικαιοσύνη ώστε να μην ενοχληθούν τα δικαστικά ρετιρέ. Στην Δημόσια Υγεία πού παραμένει κάτω από τις απαιτήσεις ώστε να ανταπεξέλθει στα δύσκολα. Στην χαλαρή στάση απέναντι στα μεγάλα ιδιοκτησιακά συμφέροντα. Ο κατάλογος μπορεί να γίνει πιο μακρύς. Το βέβαιο είναι ότι βιώνουμε μέσα από την έκρηξη της ακρίβειας, μέσα από τις σκληρές εργασιακές σχέσεις και την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους την διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Όποιος δεν τις βλέπει καλό είναι να τρέξει γρήγορα σε οφθαλμίατρο. Η νεοφιλελεύθερη συνταγή περιλαμβάνει βέβαια μερικά επιδόματα πριν γίνει κάποια μεγάλη αναταραχή. Οι έννοιες όμως «αναδιανομή εισοδήματος» και «φορολογία του πλούτου» είναι εκτός πολιτικού λεξικού. Κάθε μάλιστα διαμαρτυρία εγγράφεται στον κωδικό «λαϊκισμός». Άλλωστε για τους νεοφιλελεύθερους το δόγμα είναι σαφές: οι φτωχοί φταίνε για την κατάσταση τους, δεν αρπάζουν ευκαιρίες. Το δόγμα αυτό έχει οδηγήσει την Ευρώπη να χάνει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ιστορίας της, την κοινωνική κινητικότητα.
Από αυτή την άποψη οι αναλύσεις για «σταθερότητα» για «κανονικότητα» υποκρύπτουν ένα συντηρητικό σχέδιο. Να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Χωρίς αλλαγές και ανατροπές. Χωρίς αναζήτηση εναλλακτικών απαντήσεων.
Τα «Γαλλικά μαθήματα» όμως μάς προειδοποιούν. Αν δεν μπει στην κεντρική ατζέντα η υπόθεση των κοινωνικών ανισοτήτων οι κίνδυνοι για την εξέλιξη της Δημοκρατίας και της Κοινωνικής συνοχής μπορεί να μας οδηγήσουν σε «αχαρτογράφητα νερά». Σε αυτή την υπόθεση οι δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να τεθούν σε συναγερμό. Αν δεν θέλουν οι ιδρυτικές τους αρχές και το DNA του χώρου να πάνε περίπατο.
Πηγή: www.tanea.gr