Ασφαλώς και η Λε Πεν θα άδραχνε την ευκαιρία που της πρόσφερε η πρόταση μομφής που υπέβαλλε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ και θα την υπερψήφιζε. Είναι άλλωστε το πρώτο βήμα για να διεκδικήσει, με σοβαρότατες πιθανότητες επιτυχίας, την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, όποτε κι αν γίνουν αυτές.
Τώρα η Γαλλία βρίσκεται με έναν κρατικό προϋπολογισμό στον αέρα, ένα πολιτικό σύστημα υπό κατάρρευση, και τους μόνους που ευνοούνται να είναι όσοι συνεχίζουν να θεωρούν πως «η μεγάλη αναταραχή αποτελεί μια θαυμάσια κατάσταση». Και αυτοί που «ευνοούνται» το μόνο βέβαιο είναι πως δεν είναι η «Αριστερά» -του Μελανσόν και των «συμμάχων» του. Αναταραχή, που οδηγεί στην εκτίναξη του γαλλικού χρέους στα ύψη, την -πιθανότατη- αδυναμία του γαλλικού κράτους να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του και την υποβάθμιση του ρόλου της Γαλλίας στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Σε μια περίοδο που η συνοχή και η ενδυνάμωση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αποτελεί κρίσιμη και αναγκαία συνθήκη για την αντιμετώπιση των κινδύνων από την όλο και εντεινόμενη επιθετικότητα ολοκληρωτικών καθεστώτων κάθε τύπου.
Οι εξελίξεις στη Γαλλία, λοιπόν, δεν αφορούν στενά και μόνο τη χώρα των «Φώτων». Αφορούν ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποτελούν δε ταυτοχρόνως απόδειξη το πού μπορεί να οδηγήσει η σύμπραξη Ακροδεξιάς και Ακροαριστεράς ιδίως όταν τα ίδια τα προγράμματα τους συγκλίνουν -πέρα από τα γενικά , ανθρωπιστικού ή κοινωνικού -γενικόλογα όμως πάντα- αιτήματα, σε θέσεις όπως η επιμονή να παραμείνει το όριο συνταξιοδότησης στα 62 χρόνια αντί να για τα 64 που επιχείρησε ο Μακρόν. Αίτημα στο οποίο ανταποκρίνονται με ενθουσιασμό όλες οι συνιστώσες του αντι-Μακρονικού μετώπου από τα αριστερά και τα δεξιά μέχρι τα Κίτρινα Γιλέκα και την όλο και ταχύτερα «γηράσκουσα», παραγωγικά, μεσαία τάξη.
Και είναι αθώος ο Μακρόν για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, μπορεί να ρωτήσει κάποιος. Ασφαλώς και όχι. Ο τρόπος της διακυβέρνησης του έχει δημιουργήσει την εικόνα μιας αυταρχικής εξουσίας που όλο και απομακρύνεται από τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Κι αυτό απέναντι σε μια κοινωνία με βαθιά ρεπουμπλικανική παράδοση -που με το πέρασμα του χρόνου όμως δείχνει να έχει συρρικνωθεί σε μια απλοϊκά αντιελιτίστικη, ταυτοτική, και εντέλει ατομικιστική αντίληψη.
Γι αυτό μόνο θλίψη μπορούν να προκαλούν οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία. Θλίψη και προβληματισμό πέρα από τα όρια του κλασικού δίπολου Αριστερά – Δεξιά. Και κυρίως πέρα από την επανάκαμψη της γνωστής μετωπικής σύγκρουσης «ριζοσπαστικού προοδευτισμού» και «λυσσαλέας αντίδρασης». Γιατί πολύ καλά γνωρίζουμε πού οδηγεί μια τέτοια σύγκρουση σε συνθήκες όπου η παγκοσμιοποίηση έχει μεταβληθεί σε απόλυτη σχεδόν κυριαρχία του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των παλαβωμένων εκπροσώπων του -παρέα με την ταυτόχρονη ανάδυση των εθνικιστικών αντανακλαστικών.
Υπάρχουν εύκολες απαντήσεις; Ασφαλώς και όχι. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα στοιχειώδη: Αυτά που υποδεικνύουν τους μέγιστους αυτή τη στιγμή κινδύνους κι αυτά στα οποία οφείλουμε να επικεντρωθούμε. Αυτά που υπερβαίνουν τα στενά κρατικά σύνορα και, βέβαια, ξεπερνούν το στα πόσα χρόνια θα παίρνουν σύνταξη οι Γάλλοι.
Γιατί τη στιγμή αυτή είναι περισσότερο από προφανές πως η Ευρώπη -μ’ ότι κι αν σημαίνει αυτό για τις ελευθερίες και τη Δημοκρατία- κινδυνεύει -κι ο Πούτιν, παρέα με τους ολοκληρωτισμούς όπου γης, παραμονεύει.