Αν υπάρχει ένα και μοναδικό επιχείρημα για μια πιθανή υποψηφιότητα Φώτη Κουβέλη για την Προεδρία της Δημοκρατίας αυτό έχει να κάνει με την αποφυγή των εκλογών, την αγορά χρόνου και την ακύρωση των εκλογικών σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα αλλά ότι ενώνει και συνθέτει, ότι τα έχει όλα και συμφέρει απλώς εκθέτουν όσους τα λενε χωρίς να τα πιστεύουν. Αν τελικά επιλεγεί ο ΦΚ πρέπει να ανάψει μια λαμπάδα στον Αλέξη Τσίπρα. Συνεχίζοντας ο τελευταίος μια αρνητική παράδοση συνδέει την εκλογή Προέδρου με τις εκλογές. Αντί να συμβάλει σε λύση ενωτική και αξιοκρατική αγνοεί τη ratio legis του συνταγματικού νομοθέτη, που θέτει το όριο των 180 ώστε να φτάσουμε και εμείς κάποτε στην εκλογή ενός Περτίνι ή ενός Ναπολιτάνο. Αντιστρέφοντας αυτή τη λογική μετατρέπεται η Προεδρική εκλογή σε παίγνιο για τις ανάγκες της συγκυρίας και εκ των πραγμάτων οδηγούμαστε σε λύση ανάγκης. «Έλα, μωρέ, δεν βαριέσαι, άσε να τελειώνουμε, αφού δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες» είναι ο αντίλογος και μη μου πείτε ότι δεν είναι αυτή η βασική επιχειρηματολογία, πέρα από τις περικοκλάδες. Ναι, μέχρι να σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του, να συμβεί το ατύχημα και να μας έρθει ο λογαριασμός ετών από επιλογές ανάγκης. Γιατί αυτές είναι οι πονηριές και τα απρόβλεπτα της Ιστορίας.
Χαρακτηριστική είναι η ημιεπίσημη αντίδραση της ΔΗΜΑΡ δια στόματος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νίκου Τσούκαλη. Σε άψογα Γιαμαμότο (ρωτήστε τον φίλο Λεωνίδα Καστανά για τη δυσνόητη αυτή διάλεκτο που απαιτεί για την κατανόησή της επιτελείο μεταφραστών) μας πληροφορεί ότι «οι πολιτικές συνθήκες εκείνης της περιόδου θα κρίνουν κατά πόσο η παρούσα Βουλή μπορεί να εκλέξει ή όχι Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θα αξιολογήσουμε τις συνθήκες εκείνης της περιόδου και θα αποφασίσουμε στο κατά πόσο πρέπει ή μπορεί η παρούσα Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας.». Ας παραβλέψουμε την εκκωφαντική αοριστία της συγκεκριμένης άποψης, τη λογική του βλέποντας και κάνοντας και την απόλυτη εξάρτηση της Προεδρικής εκλογής από τις πολιτικές συνθήκες. Με κάποιες γνώσεις μεταφραστή της διαλέκτου που νομίζω ότι διαθέτω και συνεκτιμώντας όλη τη δήλωση θα αποπειραθώ μια ερμηνεία τόσο για τα γραφόμενα όσο και για τα ευκόλως εννοούμενα. «Τιμά», λοιπόν, «τη ΔΗΜΑΡ η πρόταση που, όμως, είναι άκαιρη». Σε μετάφραση: δεν την απορρίπτουμε. Και συνεχίζει: «Αυτό που έχουμε πει σαφέστατα είναι ότι με τις παρούσες, τις υφιστάμενες πολιτικές συνθήκες και με τα προγράμματα που ασκούνται δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει συναίνεση τότε. Πρέπει να συνδεθεί οποιαδήποτε πρωτοβουλία με ραγδαίες αλλαγές των ασκούμενων πολιτικών». Αν πάρει κανείς κατά γράμμα την πρόταση αποκλείεται η ΔΗΜΑΡ να συναινέσει. Εκτός αν θεωρηθούν ραγδαία αλλαγή πολιτικής οι φοροελαφρύνσεις που ήδη έχει προαναγγείλει εν όψει ΔΕΘ ο πρωθυπουργός. Ή αν τρελαθεί η συγκυβέρνηση και υιοθετήσει τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ με την οποία μήνες τώρα συμπλέει αισχυντηλά η ΔΗΜΑΡ. Σε ελεύθερη μετάφραση τώρα «Αν τα βρούμε, δώστε ένα φύλο συκής, να σώσουμε τα προσχήματα. Αν όμως δεν τα βρούμε, επειδή πολιτικά έχουμε κάνει ένα τεράστιο σλάλομ από αντιμνημονιακή δύναμη, σε κυβερνητικό εταίρο και τούμπαλιν στην αντιπολίτευση δεν αποκλείεται να πάμε για εκλογές με ανοιχτό το θέμα της Προεδρίας κλείνοντας το μάτι στην αντιπολίτευση». Γι’ αυτό όπου βλέπετε «θα αξιολογήσουμε τις πολιτικές συνθήκες εκείνης της περιόδου» να μεταφράζετε: «θα διαπραγματευόμαστε μέχρι τέλος περιόδου». Αυτό που με οδύνη συνειδητοποιούν τα εκτός Βουλής στελέχη της ΔΗΜΑΡ κάθε απόχρωσης είναι ότι αυτή η διαπραγμάτευση δεν αφορά τη ΔΗΜΑΡ, αλλά ένα πρόσωπο. Η ΔΗΜΑΡ με τη γραμμή Ιανού και τη διπλή γλώσσα, με ευθύνη -όχι αποκλειστική- του συγκεκριμένου προσώπου, εξαερώθηκε και η όποια της επιλογή στο θέμα της Προεδρίας απλώς θα της δώσει τη χαριστική βολή. Είναι οδυνηρό να συνειδητοποιούν ότι χρησιμοποιήθηκαν αλλά το παιγνίδι χόντρυνε και δεν τους έχουν πλέον ανάγκη