Καμιά φορά στον πόλεμο οι παράπλευρες απώλειες μπορεί να αποδειχθούν πιο σημαντικές από τις άμεσες ζημιές. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και στην πολιτική στην Ελλάδα. Η υποσχεσιολογία της αντιπολίτευσης δεν προκαλεί ζημιά στην κυβέρνηση, αφού ο κόσμος μπορεί να κρίνει ότι το 2014 δεν είναι 2009. Προκαλεί, όμως, πανικό στους κυβερνητικούς βουλευτές που στασιάζουν μαζικά. Αυτοί δεν μπορούν να υποσχεθούν και τα καφενεία δεν συγχωρούν. Και αποσυντονίζει τους υπουργούς που δείχνουν ανίκανοι να αντιδράσουν σωστά, ακόμη και τους λίγους που έχουν τα «φόντα» να το κάνουν.

Ενα απλό παράδειγμα ήταν ο ΕΝΦΙΑ. Πολλοί προλάβαμε να ανακαλύψουμε ότι η επιβάρυνσή μας θα ήταν περίπου η μισή από ό,τι πέρυσι και πρόπερσι. Αυτό πέρασε απαρατήρητο μέσα στον λαϊκίστικο θόρυβο για τα αληθινά κραυγαλέα λάθη στους «4.000 οικισμούς». Η ψύχραιμη αντίδραση θα ήταν να παραμείνουν οι προθεσμίες πληρωμής αμετάβλητες για όλους εκτός όσων είχαν ακίνητα στους οικισμούς αυτούς, να διορθώνονταν το λάθος και να τελειώναμε εκεί. Αντί για αυτό, το υπουργείο Οικονομικών και η κυβέρνηση «πνίγηκαν» σε μία κουταλιά νερό», τα έσοδα χάθηκαν και το «πολιτικό νοκ ουτ» ήταν γεγονός.

Η λύση για την κυβέρνηση, στον ελάχιστο χρόνο που απομένει, είναι η μόνη που μπορεί να ωφελήσει την ίδια, αλλά κυρίως την κοινωνία. Δεν μπορεί να υποσχεθεί, αλλά μπορεί να κυβερνήσει, ακόμη. Και κυβερνώ δεν σημαίνει μόνο νομοθετώ, αλλά κυρίως ενεργώ και πράττω σύμφωνα με τον νόμο. Νόμους, δόξα τω θεώ και την τρόικα, ψήφισε αρκετούς. Καιρός τώρα να εφαρμόσει μερικούς, τουλάχιστον όσους «επιβιώσουν μετά τον πρόσφατο δικαστικό «ακτιβισμό», αποτέλεσμα και αυτό της κυβερνητικής αβελτηρίας. Ακόμη περισσότερο μπορεί να κάνει έργο. Και υπάρχει έργο να γίνει, κυρίως σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα του πολίτη και του επιχειρηματία.

Δεν χρειάζεται νέα νομοθεσία και, ουσιαστικά, δεν χρειάζεται πλέον η Βουλή. Ετσι και αλλιώς, δεν φαίνεται ότι από εδώ και πέρα μπορεί να κάνει σοβαρό έργο, εκτός από το να ψηφίζει τροπολογίες που συνήθως «νερώνουν» τα θετικά σημεία ήδη ψηφισμένων νόμων. Ας συγκεντρωθεί συνεπώς ο πρωθυπουργός στη διοίκηση της χώρας προς την κατεύθυνση της σωτηρίας από τον τραγωδία που ήδη αναφαίνεται πάλι, χειρότερα από το 2010. Και αν ακόμη έχουμε 400, 500 ή 600 «δράσεις» που δεν έχουν ολοκληρωθεί, ας το κάνει χωρείς νέα νομοθεσία. Δόξα τω θεώ, η καλή εφαρμογή των ήδη ψηφισμένων ας αρκέσει στην τρόικα. Στην τελική ανάλυση, εδώ που φτάσαμε, η γνώμη των πολιτών και της «αγοράς» θα έπρεπε να μετράει περισσότερο.