Εντυπωσιακές μακέτες με την Πανεπιστημίου πεζόδρομο δημοσιεύονται εδώ και καιρό. Το ίδρυμα Ωνάση θα χρηματοδοτήσει τη μελέτη αυτής της μετατροπής, κι όσοι έχουμε δει τους πεζοδρόμους να γίνονται στέκια διακίνησης ναρκωτικών δεν μπορεί παρά να τα φοβόμαστε λίγο όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα.
Αναρωτιέμαι αν οι σχεδιαστές του πρότζεκτ έχουν περπατήσει ποτέ στην Πανεπιστημίου, μέρα ή νύχτα. Αν έχουν δει πόσο μεγάλο πεζοδρόμιο έχει, το μεγαλύτερο της Αθήνας. Το οποίο είναι άδειο, αν εξαιρέσεις μια πλανόδια ορχήστρα στις καλύτερες μέρες, μερικά κιόσκια εφημερίδων και πολλούς ζητιάνους. Και βέβαια τον κόσμο που περιμένει στις στάσεις με τις ώρες τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία που περνάνε όλο και πιο σπάνια και θα προτιμούσε να χρηματοδοτήσει το ίδρυμα Ωνάση δέκα προσλήψεις οδηγών ας πούμε, για να μην αραιώνουν οι συγκοινωνίες.
Τι να πάει να κάνει ο πεζός, ο περιπατητής, ο κάτοικος Αθηνών ή ο τουρίστας στην Πανεπιστημίου; Να επισκεφτεί παραδείγματος χάριν το Πανεπιστήμιο; Μα είναι κλειστό, δεν δέχεται επισκέψεις. Η Βιβλιοθήκη και η Ακαδημία παρομοίως. Να καθίσει κάπου να πιει καφέ; Το καφενείο Πικαντίλυ με τη μεγάλη ισόγεια αίθουσα που κάποτε βάζαμε στοιχήματα αν θα μπορούσαμε να καθίσουμε οι γυναίκες μόνες μας, έχει κλείσει από δεκαετίες. Το κτίριο έχει φασκιωθεί με σκαλωσιές και λινάτσες και αγνοείται η τύχη του. Το ζαχαροπλαστείο Ρωσικό, λίγο πιο κάτω, έχει κλείσει κι αυτό. Ως εκ θαύματος επέζησε το Ιντεάλ. Τα ωραία δημόσια κτίρια απέναντι δεν έχουν ζωή. Ένα μουσειάκι, ένα μαγαζάκι, κάτι να τα ζωντανέψει, δεν ελπίζουμε να το διανοηθούν ποτέ οι σοβαροί που τα επανδρώνουν. Άρα τι νόημα έχει να γίνει πεζόδρομος η Πανεπιστημίου; Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν τι να κάνουν στο πεζοδρόμιο, και περνάνε βιαστικά να φύγουν, τι θα κάνουν στον πεζόδρομο; Εδώ οι αθηναίοι δεν πάνε βόλτα ούτε στον Εθνικό κήπο, ούτε στο Πεδίο του Άρεως, ούτε στην αρχαία Αγορά. Δεν μας αρέσουν φαίνεται οι πολύ ανοιχτοί χώροι, ή απλά είναι πράγματι βαρετός ένας δρόμος που δεν έχει μαγαζιά, δεν έχει καφενεία, δεν έχει χάζι, δεν έχει τίποτε. Στου Ψυρρή, στα στενά, στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα, ο κόσμος πάει βόλτα, στην Πανεπιστημίου ποτέ.
Ας αποφάσιζε το ίδρυμα Ωνάση, αντί γι αυτό το φιλόδοξο σχέδιο κάτι πιο απλό. Ας αποφάσιζε ν’ ανοίξει ένα καφενείο. Το Πικαντίλυ είναι τέλειο. Δεν θέλει να το κάνει καφενείο, δεν του φαίνεται αρκετά εντυπωσιακό; Ας το ανακαινίσει όπως ήταν κι ας το κάνει χώρο πολιτιστικό, ας το ονομάσει όσο μεγαλόπρεπα θέλει. Να έχει και μια γωνιά να μπορείς να καθίσεις να πιεις ένα καφέ, να έχει ασύρματο Ίντερνετ. Να βάλει φτηνά ποτά, μέχρι και αίθουσα χορού μπορεί να γίνει, το απόγευμα για ηλικιωμένους και τη νύχτα για νεαρούς. Ας κάνει παραστάσεις και μικρές συναυλίες, οτιδήποτε. Να μην το πει καφενείο, που δεν είναι πολύ ταιριαστό με την εικόνα του μεγάλου ευεργέτη, να το πει αλλιώς. Αν και πιστεύω ότι το να ανοίξει κανείς καφενείο στην Πανεπιστημίου αυτή τη στιγμή είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία που μπορεί να κάνει γι αυτή την πόλη.
Ονειρεύομαι βέβαια. Ευτυχώς έχουμε ακόμα δημοκρατία ονείρων.