Το τέλος του καλοκαιριού δεν φαίνεται να φέρνει μεγαλύτερη αισιοδοξία απ’ όση νιώθαμε στην αρχή του. Η συγκυβέρνηση σηκώνει στη – σημαδιακή για την αξιοπιστία της – Θεσσαλονίκη την αυλαία της τρίτης αξιολόγησης.

Νέα «σκληρή διαπραγμάτευση», πρόσθετα «αντίμετρα», κι άλλη «μείωση του χρέους», αυξανόμενη «επέλαση επενδυτών» που ανυπομονούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της «Ελληνικός χρυσός»…

Η στήριξη της πορείας της νέας αξιολόγησης απαιτεί βαθύτερο πελατειακό κράτος και πιο αποφασιστική μιντιακή στήριξη που ενισχύονται με γρήγορους ρυθμούς. Όλα δείχνουν ότι η έξοδος από τα μνημόνια και κυρίως η έξοδος της σημερινής συγκυβέρνησης δεν θα γίνουν και εντελώς αναίμακτα.

Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο από τα τεκταινόμενα στο χώρο της αντιπολίτευσης.

Η αξιωματική, όσο πλησιάζει ο κοινοβουλευτικά προβλεπόμενος χρόνος των εκλογών, δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων από την προγραμματική επιβεβαίωση των μεταρρυθμιστικών της προθέσεων.

Και ο κεντρώος-κεντροαριστερός χώρος αναλώνεται σε διαδικαστικές συζητήσεις αφήνοντας ορθάνοιχτα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα που θα καθορίσουν τη δική του, αλλά κυρίως την πορεία της χώρας. Την αποφασιστική συμβολή του δηλαδή στη διαμόρφωση μιας μεταρρυθμιστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης που θα βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα της μεγάλης συλλογικής αυταπάτης.