Τον αοιδό τής (αναν.) αριστεράς δεν τον έχω περί πολλού ούτε το σόι, το αμόρε του,  που  θα αποθέωνε η ηγεσία της σημερινής δανέζικης σοσιαλδημοκρατίας (κι άλλοι τέτοιοι εν Ευρώπη) κι οι κιτρινογιλεκοφόροι. Ωραίο πάντως το ρήμα, του Χατζηπέτρου.

            Δεν είμαι διεθνολόγος, όμως δεν μπορώ να μη μιλήσω για την κυπριοποίηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής: τα δίκια θα μας σώσουν! Ρεαλισμός μηδέν, αποφυγή της ατζέντας, σπρώξιμο σε συμπεριφορές εκτός κάδρου διεθνούς αποδοχής (τι σχέση έχει η δημοκρατική Ελλάδα με τον Πούτιν και τη Λιβύη, πώς συμμαχεί με ΗΑΕ χωρίς ανταλλάγματα, τι δουλειά έχει η αντισιιτική θέση της Ελλάδος στην Υεμένη;). Αναρωτιέμαι και εξεγείρομαι!

            Είναι εκπρόσωπος τύπου ο κος Δένδιας (δε σβήνω τη θετική του κάποτε αντιμετώπιση της ντροπής της ΧΑ) ή ΥΠΕΞ μιας ειρηνικής, ευρωπαϊκής χώρας; Σε ποιον απευθύνεται; Στην αφεντομουτσουνάρα μας των πατριωτών και των συλλαλλητηριομάχων; Κι ο πρωθυπουργός αρέσκεται στις αποτυχίες, την απομόνωση της χώρας; Θα ήταν πολύ εύκολο το συγχωροχάρτι τού «έτσι ήταν πάντα» στην ελληνική εθνική ιδεολογία! Αν έχουν έτσι τα πράγματα, ποια η διαφορά;

            Λογική! Πότε θα την εντάξουμε στην πολιτική, διεθνή μας συμπεριφορά; Γιατί να χειροκροτούμε τη θωπεία ως εναλλακτική της εξαπάτησης;