Σταχυολογώ πρόχειρα και επιλεκτικά ορισμένες από τις απερίγραπτες πρόσφατες δηλώσεις της πολιτικής μας ηγεσίας, που δικαιολογεί τον ακραίο τίτλο του σημερινού σημειώματος. Ο κ. Μάρδας επισημαίνει έλλειψη θάρρους των προηγούμενων κυβερνήσεων που δεν εφάρμοσαν πιστά τα Μνημόνια, την ίδια στιγμή που η κυβερνητική εκπρόσωπος τους καταλογίζει την εφαρμογή εγκληματικών πολιτικών. Ο κ. Αποστόλου εισάγει νομοθετική ρύθμιση για την επανάκτηση παράνομων επιδοτήσεων στους αγρότες και την επόμενη στιγμή δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν προτίθεται να την εφαρμόσει. Ο κ. Τσακαλώτος επαίρεται για τη διαχείριση των κεφαλαιακών ελέγχων και της τραπεζικής αργίας, που η ίδια η κυβέρνησή του επέβαλε, ενώ είναι ηλίου φαεινότεροn ότι η κατάσταση αυτή οδήγησε στην απαξίωση, στον αφελληνισμό των τραπεζών και στη συνακόλουθη ζημία χιλιάδων μικροομολογιούχων.
Παράλληλα, η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν φαίνεται ικανή να εκλέξει ηγεσία, αναλώνεται μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα σε μια στείρα αντιμνημονιακή ρητορεία, την οποία τα περισσότερα κατήγγελλαν στο κοντινό παρελθόν, ενώ ακόμα και αν έλθουν πάλι στην εξουσία, δεν θα είναι πασιφανώς σε θέση να εφαρμόσουν κάτι διαφορετικό. Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει οψίμως τις αρετές της συνεργασίας και της συνεννόησης, πράγματα που μετά βδελυγμίας είχε απορρίψει όλα τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Μέσα στο κλίμα αυτό, μόνη έλλογη πρόταση μοιάζει να είναι εκείνη του κ. Λεβέντη περί οικουμενικής κυβέρνησης τεχνοκρατών, η προϊστορία του όμως, η πολιτική του διαδρομή και το ειδικό του βάρος στη σημερινή συγκυρία δεν μας επιτρέπει να την πάρουμε στα σοβαρά.
Περιέργως, τελευταία ελπίδα παραμένει η επαλήθευση της αραβικής παροιμίας του πρωθυπουργού. Πράγματι, αν το πλέον αντιμνημονιακό καραβάνι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταφέρει να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο με σχετική επιτυχία, παρά τα ουρλιαχτά των σκύλων τής πάλαι ποτέ μνημονιακής αντιπολίτευσης, θα πρόκειται για ένα καλοδεχούμενο θαύμα. Ισως η αποτελεσματικότητα του φρενοκομείου θα κριθεί από το αν θα μπορέσει να φτάσει στις ακρότατες συνέπειες της τρέλας του. Θα μου πείτε ότι τρελάθηκα και ο ίδιος. Τι άλλο όμως μπορώ να κάνω ζώντας μέσα σ’ ένα φρενοκομείο;