Ο δρ. Φρανκενστάιν συνενώνει σκόρπια μέλη ανθρωπίνων σωμάτων, δίνει ζωή στο δημιούργημά του κι αποφασίζει να το ακυρώσει ως ζωντανή τερατόμορφη ύπαρξη, δεν το θέλει, δεν του αρέσει. Το δημιούργημα όμως επιζητεί την κατανόηση του δημιουργού κι έτσι ένας καταστροφικός φαύλος κύκλος υφαίνεται.
Ήταν γραφτό να εμφανιστεί στην πατρίδα μας ο μύθος, που αναφέραμε ακριβώς όπως είναι, αλλά και αντεστραμμένα διευρυμένος. Άλλοτε ο Φρανκενστάιν είναι όλοι όσοι εξέθρεψαν τις τερατογενέσεις, με χαρακτηριστικότερη αντιπροσώπευση τον ΣΥΡΙΖΑ κι άλλοτε – όπως στον καιρό μας – είναι το ετερόκλητο μείγμα διαμαρτυρομένων, το οποίο κατά πλειοψηφία ανέσυρε νεκροζώντανες παθογένειες, τις συνένωσε, και το δημιούργημα πήρε τον συλλογικό ανθρωπομορφισμό – σαν τους Θεούς της Οδύσσειας – ζητώντας την ένταξή του ισότιμα στις εξελίξεις, επιδιώκοντας να καθηγεμονεύσει αυτών.
Από την μια η Κυβέρνηση είναι ο δημιουργός και το μείγμα των ετερόκλητων οργισμένων το τέρας, και την ίδια στιγμή Φρακενστάιν είναι οι αθροιστικές καθηλώσεις και δημιούργημα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πιο πολλοί, απ’ όσους στεκόμαστε απέναντι από την τωρινή διακυβέρνηση επιθυμούμε την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αρχίζουν και οι οιωνοί να δείχνουν. Και μετά τι; Μονοδρόμηση εξελίξεων από παραδοσιακές δυνάμεις, που όσο κι αν προσπαθούν να εκσυγχρονιστούν ακολουθούν πεπατημένες ώριμων φρούτων που προσιδιάζουν στους καιρούς μιας σχετικής ανεμελιάς, που ευελπιστούν στις διευρύνσεις τους με πολιτικούς αμφίβολης – πιά – υπεραξίας, ή φαντασιακές αλτερνατίβες μικρών δυνάμεων που ποντάρουν στον ενωσιακό οργανωτισμό, στην μετρονομία καθαρότητας εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων ή στην συσπειρωτική – νομίζουν – χρήση ενός απολύτως προβλέψιμου και κανοναρχημένου λόγου με εστίες σ’ ένα απηρχαιωμένο παρελθόν κι εκείνες τις παλιές διαχωριστικές γραμμές.
Κανένας δεν μιλάει για την κοιλάδα των δακρύων, δια της οποίας θα διέλθουν όσες μεταρρυθμίσεις αντέξουν από το φονικό του διπλού Φρανκενστάιν, κανένας δε λέει πως είναι η δοσολογία που θ’ αλλάξει στο μείγμα και η εφαρμοστική κυβερνησιμότητα, που θα αντικαταστήσει την σημερινή – κλινικά διπολική – εμμονική ανικανότητα και ανυποληψία.
Οι μεμονωμένες φωνές, που ξεπερνούν τον στερεότυπο και αποπνικτικό λόγο, κοινότοπο και κάθε μορφής πρέπει ν’ αποτελέσουν αμφίδρομες πορείες συναθροίσεων και διευρύνσεων, καταλυτών και δημιουργών ώστε να συγκροτηθεί στην πράξη ο εναλλακτικός λόγος της επομένης, που δεν θα ’χει καθόλου χαμόγελα παρά συγκρότηση, διαπαιδαγώγηση, ελευθερία εφαρμογής δράσεων και πόνο. Ασφαλώς τα υπάρχοντα κόμματα έχουν το ρόλο τους, όμως δεν είναι αρκετός καθώς ευθύνεται για την αυτοεκπληρούμενη προφητεία της μακροημέρευσης των παθογενειών…
Οι πολιτικοί θάνατοι των λογής Φρανκενστάιν, είναι αναγκαίες αλλά όχι και ικανές συνθήκες εθνικής ανασυγκρότησης. Οι μεταρρυθμιστές πρέπει να δουλέψουν σαν διπλοί σαμποτέρ και ως αυθύπαρκτες συλλογικότητες και ως εμβρυουλκοί του ετερόκλητου μείγματος, στο οποίο ανήκουν.