Ανέκαθεν προτιμούσα τα μικρά φωτάκια, σε αντίθεση με τους προβολείς που με έκαναν να… κρύβομαι. Δεν ξέρω, μια συστολή, μια αμηχανία, σαν να ήμουν… υπόλογος σε κάτι άγνωστο και αόρατο. Τα μικρά φώτα, τα φωτάκια, ήταν για μένα πιο απελευθερωτικά και θαρρείς μου έδιναν θάρρος και έδαφος για να βρίσκω πιο εύκολα τον εαυτό μου.
Από την νεότητά μου εξάλλου, έμαθα-μέσω κλασικής κιθάρας-να μελετάω σε ισχνό φωτεινό περιβάλλον (ένα πορτατίφ, ένα κεράκι, το φως τού αναλογίου μελέτης). Και οι μπουάτ. Κι εκεί, το λίγο φως ήταν ο κανόνας, το κατάλληλο περιβάλλον, για να μπει σε λειτουργία η ατμόσφαιρα που καθόριζε τις μουσικές και τα τραγούδια, τα οποία συνοδευόντουσαν από μια κιθάρα, από ένα πιάνο. Όλα έχουν την ατμόσφαιρά τους και χωρίς αυτήν δεν έχουν προσδιορισμό, τους λείπει αυτό που λένε: σήμα κατατεθέν!
Έτσι, έμαθα, ζυμώθηκα, στο ημίφως και τις αντιθέσεις που, εξάλλου, είναι και στοιχεία τής Ποίησης και της Μουσικής. Μην ξεχνάμε πως οι μπουάτ στην Πλάκα, ήταν ο πιο φιλόξενος χώρος συνάθροισης των ανθρώπων στις δεκαετίες ’60 και ’70 με τα κεράκια να στολίζουν τον χώρο και την αγωγής της ψυχής. Όταν άρχισαν την πτώση τους ως στέκια τραγουδιού και άρχισαν να αλλάζουν οι ιδιοκτήτες, τα προγράμματα και οι καλλιτέχνες, άρχισαν και να φωτίζονται με ισχυρούς προβολείς! Ήταν η απόδειξη πως μεταλλάχτηκαν ως «κοσμικά κέντρα», αλλάζοντας ριζικά και την υπόστασή τους…

Προλόγισα όλα αυτά για να πω πως, τα φωτάκια και ο στολισμός των ημερών των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς, μου ταιριάζουν και με σπρώχνουν και πάλι πίσω στα νεανικά μου βήματα, προκαλώντας τις μνήμες και τις σκέψεις που γεννώνται από την πόλη, έτσι φωτισμένη αμυδρά και με το παιχνίδισμα της νύχτας με την απαλή λάμψη των φωτισμένων κτιρίων… Κι ας ξέρω μέσα μου πως, όλο αυτό το «ωραίον» θέαμα, είναι μια επικάλυψη, για να περιοριστεί η συλλογική κατάθλιψη που έχει απλωθεί σχεδόν σε κάθε ψυχή…

Έχουμε συνάψει μεταξύ μας μια άτυπη-σιωπηλή συμφωνία να… ξεχαστούμε για μερικές μέρες και να αφεθούμε στο χαμηλόφωτο τοπίο των δένδρων, των δρόμων, των κτιρίων, των καταστημάτων, των μπαλκονιών, για να… αποτοξινωθούμε από το σύνηθες τοπίο τής πόλης, που είναι ο θόρυβος, τα πολλά φώτα, οι φωταγωγήσεις και τα υπερθετικά των αντικειμένων που φωταγωγούνται και έχουν ως μόνιμο προορισμό την προβολή και επιβολή τους.
Υποστηρίζω-επαναλαμβάνω-το αντίθετο της επιβολής των φώτων. Την αμυδρή και διακριτική ύπαρξή τους, για να λειτουργήσει ένα όμορφο τοπίο πόλης. Κατά βάθος πιστεύω πως είναι θέμα αισθητικής, για να μην το προχωρήσω πιο βαθιά και να πω πως είναι και θέμα ι δ ε ο λ ο γ ι κ ό, το οποίο έχει συνάφεια με την επίγνωση πως οι Τέχνες, γενικώς, γεννώνται από το… σκοτάδι, τις αντιθέσεις και τα θολά τοπία τής ζωής. Τι άλλο είναι η δ η μ ι ο υ ρ γ ί α, από την… ανακάλυψη εκ μέρους τού δημιουργού μιας… φωτεινής χαραμάδας, μιας φλόγας, μιας σπίθας, που θα φωτίσει το υπάρχον σκότος; Ας το προεκτείνουμε για λίγο, ώστε να εισχωρήσουμε βαθιά στο θέμα…
Ανέκαθεν ο δημιουργός αγαπούσε το ημίφως, όχι γιατί δεν υπήρχε ηλεκτρισμός, αλλά επειδή ήταν, είναι και θα είναι, χρήσιμο εργαλείο τής δουλειάς, της ηρεμίας, της αυτοσυγκέντρωσης, της ψυχής και της σκέψης. Μια μορφή… διαλογισμού, που απελευθερώνει τις αισθήσεις και τις  μετατρέπει σε έμπνευση, λύτρωση και δημιουργία.
Θα ήταν αστείο να υποστηρίξω πως γνωρίζω το περιβάλλον, στο οποίο λειτουργεί ο κάθε δημιουργός. Δεν είναι δυνατό να είμαι ενημερωμένος σε τόσο ιδιωτικά μυστικά προσωπικών δεδομένων. Πολλά όμως έχω διαβάσει σε βιογραφίες και έχω ακούσει σε ντοκουμέντα, τόσα, ώστε να έχω δημιουργήσει μέσα μου την εντύπωση για το αναγκαίο ημίφως του δημιουργού.

Ο στολισμός των δένδρων, δρόμων, κτηρίων, λεωφόρων, πλατειών κ.λ.π. κάνουν την πόλη ιδιαίτερη. Η φωτισμένη πόλη τη νύχτα, συμφιλιώνει κατά κάποιον τρόπο τους κατοίκους. Το νυχτερινό …φως τής προσφέρει περισσότερες αποχρώσεις, παιχνίδια με τις σκιές και ανταύγειες. Την μετασχηματίζουν σε εικαστικό στοιχείο, περίπου σαν πίνακα ζωγραφικής και σαν υπαρκτό αντικείμενο έμπνευσης. Τα φωτάκια και τα κεριά είναι σπουδαία εργαλεία «αγώνα», για να αμυνθούμε στην κατακτητική μανία τής τεχνολογίας, η οποία διαθέτει πλέον μεγάλες δυνατότητες επιβολής και… ολοκληρωτισμού τού φωτός!
Μην ξαφνιάζεστε φίλοι και φίλες για τις, πολιτικής χροιάς, χρήσεις των λέξεων που χρησιμοποιώ. Οι συνειρμοί μου δεν είναι τυχαίοι, ούτε έχω πρόθεση να σας προβοκάρω. Απλώς, τις λεκτικές έννοιες χειρίζομαι ώστε να βάλω στο τραπέζι τού προβληματισμού μου την «άποψη» πως, ακόμα και το φως, ανάλογα με το πώς θα το χειριστεί κανείς, δεν είναι παρά μια απόχρωση αλληγορικής και ιδεολογικής επιλογής…

Καλές γιορτές φίλες και φίλοι μου.