Ας παραδεχθούμε, ότι, όλα όσα λέγονται ή δεν λέγονται πρέπει να ακολουθούν απαράβατα τον κανόνα του timing, να εκφέρονται την «σωστή στιγμή». Έτσι, αφού έχεις στην διάθεσή σου, 51 βδομάδες, από τις 52 του χρόνου, δεν χρειάζεται να πεις, ότι έχεις να πεις, όταν εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι, ορισμένοι, καλώς ή κακώς, θα αλαφιαστούν και θα ξεσπάσουν καυγάδες, που μόνο το όποιο δίκιο σου δεν θα εξυπηρετήσουν.
Έπειτα η πίστη του άλλου, μπορεί να κριθεί, αλλά δεν μπορεί να κατακριθεί. Είναι μια κατάκτηση για να μην επιστρέψουμε στα αστεία, αλλά επικίνδυνα στερεότυπα των φανατικών κάθε είδους, όλων αυτών των ιδιοκτητών της απόλυτης, δικής τους «αλήθειας». Ο ορισμός της πολιτισμένης κοινωνίας έχει αφετηρία την ανοχή και τον σεβασμό στον Άλλον.
Υπάρχει και το θέμα των εθνικών μύθων. Είχαν την δική τους χρησιμότητα, όταν το Έθνος, σε εκείνες τις εποχές της συγκρότησης του σε Κράτος διεκδικούσε γόνιμα στοιχεία αυτογνωσίας και ταυτότητας. Αυτά δεν συγχέονται, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, με τα παρτάλια της Χρυσής Αυγής και των σημερινών, κάθε λογής και φάρας, «εθνικιστών».
Αλλά το «Άγιο Φως» τι είναι, που κάποιοι εξοργισμένοι, θεωρούν ύψιστη βλασφημία, την αμφισβήτηση, όλης αυτής της παράτας της υποδοχής του, με «Τιμές Αρχηγού Κράτους»; Είναι έθιμο, θρησκευτικός μύθος, έχει μια άλλη διάσταση πέρα από μια ακόμα ρηχή επιβεβαίωση ότι το δικό μας Φως, είναι καλύτερης «ποιότητας» από των άλλων χριστιανών; Βέβαια το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν συμμετέχει σε έναν τόσο αφελή διαχωρισμό και κάθε χρόνο μαλλιοτραβιούνται μπροστά από τον Πανάγιο Τάφο κάτι δικοί μας και Αρμένιοι φανατικοί για την ιδιοκτησία του ανάματος.
Από ότι είναι γνωστό, η τελετή της υποδοχής είναι μια εντελώς πρόσφατη «συνήθεια», από το 87 ή 88, που Κύριος Οίδε ποιά μικροπολιτική σκοπιμότητα την υπαγόρευσε. Και είναι μια ενέργεια τόσο παράλογη, θορυβώδης και επιδεικτική που μάλλον αντιμάχεται το Πνεύμα των Ημερών.
Αυτή είναι η μία, ας πούμε η «θρησκευτική» εκδοχή. Η πολιτική της διάσταση είναι περισσότερο ενδεικτική του βαθύτατου κομφορμισμού και της φοβίας που διαπερνάει το πολιτικό μας σύστημα, απέναντι στον φανατισμό και τα στερεότυπα κάθε είδους. Κανένας πολιτικός φορέας της Αριστεράς, δεν πήρε θέση για ένα ζήτημα που προσβάλει, κατεξοχήν την κοινή λογική, αλλά και την δική της καταγωγή από τον Διαφωτισμό. (Για καλό και για κακό ας βάλουμε ένα ερωτηματικό, αν η Αριστερά αποδέχεται στην πράξη σήμερα αυτήν την καταγωγή της). Ο μόνος που πήρε θέση υπέρ της κατάργησης αυτής της παράτας ήταν ο Ανδρέας Παπαδόπουλος από την ΔΗΜΑΡ. Ο φέρελπις αρχηγός του Ποταμιού, επιβεβαίωσε ότι στα δύσκολα πάμε με τα εύκολα του πλήθους και του τα είπε υπέροχα ο Μιχάλης Κυριακίδης από αυτόν εδώ τον διαδικτυακό χώρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ που υπόσχεται να καταργήσει τα σκοτάδια των Μνημονίων σφύριζε αδιάφορα. Είναι καιρός τώρα για μαγκιές; Τα εξαντλούμε όλα στις οιμωγές κατά της Μέρκελ. Για τους υπόλοιπους ούτε λόγος… Πλατσούριζαν και πλατσουρίζουν στην φτήνια της κολακείας του θρησκευτικού αισθήματος.
Νομίζω πάντως ότι η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και το κόστος και να καταργήσει πρώτη αυτή την «συνήθεια», που ούτε ιστορικό βάθος έχει, ούτε συμβαδίζει με το Πνεύμα της, ούτε προσφέρει στην Πίστη. Αντίθετα ενισχύει τις πιο διχαστικές, επιπόλαιες και σκοτεινές πλευρές του νεοελληνικού «Εγώ», κουβαλάει νερό στις ανυπόφορες και επικίνδυνες δοξασίες για το περιούσιο και ανάδελφο έθνος. Θα είναι ένα γενναίο μήνυμα προς όλους τους σφετεριστές.