Θα με γανιάσει αυτό το πράμα, γιατί θα ψοφήσω και δεν πρόκειται να μάθω ποτέ, ποια είναι ακριβώς η αιτία, ποιος ο λόγος, που μας κάνει να σκεφτόμαστε ή ν’ αντιδρούμε σπασμωδικά, κυρίως όμως, να μην θέλουμε να μάθουμε, ούτε την αλήθεια, ούτε το τι στον κόρακα, συμβαίνει γύρω μας…
Κάποιοι, για παράδειγμα, σήμερα, χοροπηδούν από τη χαρά τους, επειδή στράβωσε όλη η ιστορία, μεταξύ Ερντογάν και ΗΠΑ. Κάποιοι δε, είπαν και το περίφημο, «ποιός αυτός ο αλήτης, που πήγε και υποδέχτηκε τον Μαδούρος;».
Στην πυρά.
Η Τουρκία, καθημερινά, νιώθει όλο και περισσότερο απομονωμένη, στο διεθνές περιβάλλον. Ο Πούτιν, έκανε τσάκα πίκο την προκαταβολή, για τα αμυντικά συστήματα, τους κράτησε μακριά από τα ενδιαφέροντά του και τους άφησε να κάνουν παιχνίδι εισβάλοντας στη ΒΔ Συρία.
Αυτό που ενδιαφέρει τον Πούτιν, πρώτα και κύρια, είναι να τελειώνει με το ISIS, στα σύνορα μεταξύ Συρίας –Ιρακ. Εκεί δηλαδή που ετοιμάζεται να ισοπεδώσει, ότι βρει μπροστά τους, στη Ράκα, όπου ο πόλεμος μαίνεται για περισσότερα από 5 χρόνια. Κι εκεί είναι το ορμητήριο, του Ισλαμικού κράτους.
Ότι μεγάλα τμήματα των εγκληματιών, του λεγόμενου Ισλαμικού κράτους, έχουν βάλει την λεοντή του Κούρδου του Ιράκ, ποσώς τον ενδιαφέρει, γιατί αυτός ενδιαφέρεται να τελειώνει με Τσετσένους, Αμπχάζιους και τους υπόλοιπους εγκληματίες, που κυνηγάει, εδώ και χρόνια.
Το τι όγκοι δυσθεώρητοι, όμως αρχίζουν και πέφτουν στις πλάτες της ελληνικής πλευράς, που θα πρέπει να αντιμετωπίσει, σιγά-σιγά τις επιπτώσεις, κανένας δεν μιλάει.
Για το ότι σε λίγο, χιλιάδες επιπλέον πρόσφυγες, θα προστεθούν στο καραβάνι, κανείς δεν δίνει σημασία. Το ότι ο Ερντογάν, για να εξισορροπήσει τις εσωτερικές ανησυχίες, προβαίνει στην μία μετά την άλλη, σε βάρβαρες και αυταρχικές «πολιτικές» πρωτοβουλίες, κανένας δεν αντιδρά.
Τις προάλλες, ξεκίνησε να ξηλώνει τους Δημάρχους, όλων των μεσαίων, μεγάλων και πολύ μεγάλων πόλεων. Στο τέλος μόνο τους μουχτάρηδες θ’ αφήσει απείραχτους. Δεν έχει καμιάν αρμοδιότητα, ουσιαστική, ο σουλτάνος, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Καμία απολύτως. Εδώ χρησιμοποιεί την ιδιότητα του, ως Προέδρος του Κόμματος και απαιτεί τις παραιτήσεις, ζητώντας κομματική πειθαρχία.
Κανείς όμως δεν ενημερώνει, τους πολίτες, ότι αυτό το κάνει για να ελέγξει τον θεσμό της αυτοδιοίκησης, που στην Τουρκία, έχει πολύ μεγάλη δύναμη και κυρίως δυνατότητες, για ισχυρές παρεμβάσεις, στην κοινωνία.
Αυτό φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού και μόνον διαβάζοντας τους ετήσιους προϋπολογισμούς των Τούρκικων Δήμων.
Εξάλλου, στην Τουρκία, οι μόνες δύο εκλεγμένες εξουσίες, είναι η Βουλή και οι Δήμοι.
Μπροστά σε αυτή την λαίλαπα, οι Δήμαρχοι της Τουρκίας στο σύνολο τους, εκφράζουν ανησυχία, πλέον, για την τύχη του θεσμού και ζητούν από τη δημοκρατική Ευρώπη, εάν ακούει , να τους στηρίξει, γιατί είναι μεν το μισό του πληθυσμού, αλλά όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά.
Αυτή τη φορά, τουλάχιστον, ας φανούμε προνοητικοί, ας μαγειρέψουμε προτού πεινάσουμε, γιατί στον ουρανό μαζεύτηκαν πολλά σύννεφα και μαύρισαν απότομα.