Αυτό δεν είναι τραγούδι #975
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Είναι κάτι τραγούδια που μας αρέσουν επειδή τα έχουμε συνδέσει μ’ ένα κομμάτι της ζωής μας. Όπου μπλέκει το συναίσθημα, τα πράγματα γίνονται εντελώς υποκειμενικά: ένα τέτοιο τραγούδι μπορεί να είναι τελείως φόλα για όλους πλην του εμπλεκομένου. Το “Fisher Price” δεν ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Ναι μεν είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει στη ζωή μου, αλλά δεν το έχω συνδέσει με κάτι συγκεκριμένο· απλώς τυχαίνει να είναι ένα πολύ καλό τραγούδι. Και, παρ’ όλα αυτά, σχετικά άγνωστο. (Και άγνωστο θα παραμείνει, δεν τρέφω αυταπάτες.) Εμένα, τώρα, πώς μου προέκυψε το κόλλημα;

Υπήρχε κάποτε ένα μηνιαίο περιοδικό, το Audio, που έβγαλε 41 τεύχη μεταξύ 1994 και 1998. Ήταν στην λογική του Ήχου: πολύ hi-fi, κάποιες δισκοκριτικές και ένα-δυο άρθρα περί μουσικής. Υπεύθυνος για το μουσικό κομμάτι του περιοδικού ήταν ο Αργύρης Ζήλος, ο οποίος είχε προηγουμένως αποχωρήσει (μετά από πολλά χρόνια) από τον «Ήχο». Κάθε τεύχος του περιοδικού συνοδευόταν από ένα CD με δείγματα από τους δίσκους που παρουσιάζονταν στις σελίδες κριτικής. Δεν ήταν, δηλαδή, σαν τα CD-σαχλαμάρα που μοίραζαν τότε αφειδώς περιοδικά και εφημερίδες: είχε νόημα η επιλογή των κομματιών (και ο Ζήλος εγγύηση!). Συχνά-πυκνά, εκεί μέσα έβρισκε κανείς διαμαντάκια που σπανίως έβρισκαν τον δρόμο για τα ημεδαπά ραδιόφωνα. Εκεί πρωτάκουσα ένα σωρό ονόματα που έκτοτε παρακολουθώ ανελλιπώς. (Τρίτη αναφορά στον καλτ μουσικό γραφιά της εναλλακτικής σκηνής, εν είδει δημόσιας ευχαριστίας: καλός, χρυσός και άγιος ο Γιάννης Πετρίδης, αλλά η ομάδα χρειάζεται κι έναν Ζήλο για να πάει μπροστά!) Σε ένα τέτοιο CD (#29 – Φεβρουάριος 1997) άκουσα τους Creedle και το “Fisher Price”. Το λάτρεψα! Για χρόνια, το άκουγα σχεδόν κάθε μέρα, με τον πρωινό καφέ.

Ήθελα να βρω το When the wind blows (1996),το CD των Creedle που περιείχε το συγκεκριμένο τραγούδι. Και, βέβαια, ήθελα να μάθω περισσότερα για το συγκρότημα. Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο: μιλάμε για την εποχή προ Wiki, YouTube κ.λπ. Μετά πολλών βασάνων, βρήκα το CD – και μάλιστα στην Αθήνα. Καλό ήταν (εξαιρετικό!), αλλά το “Fisher Price” ήταν μια κλάση πάνω από όλα τα υπόλοιπα. Απογοητεύτηκα γιατί περίμενα να βρω… ξέρω γω τι περίμενα; – το συγκρότημα που θα με έφερνε στο (τότε) σήμερα (ειδικά επειδή εκείνη ήταν μία περίοδος που είχα αρχίσει σταδιακά να μην ακούω πολλή μουσική· μεγάλωνα – με την κακή έννοια). Οι Creedle ήταν καλοί, αλλά δεν ήταν το συγκρότημα που θα με ξανάφερνε πίσω στην εποχή που η μουσική σήμαινε κάτι για μένα. Ούτε αυτό ούτε κανένα άλλο στα χρόνια που ακολούθησαν: θα παρέμενα για πάντα κολλημένος στη δεκαετία 1975-1985. (Εντάξει, το δέχομαι! Ευτυχώς υπάρχουν πολλά να ανακαλύψω ακόμα, να ’ναι καλά το Διαδίκτυο.) Μου έμεινε τουλάχιστον εκείνο το ένα τραγούδι – δεν ήταν και λίγο.

Χρόνια μετά, όταν αποκτήσαμε νέα εργαλεία, έμαθα περισσότερα για τους Creedle και άκουσα δείγματα και από άλλες τους δουλειές. Τι ήταν, λοιπόν, αυτό το συγκρότημα; Αμερικανοί, από το Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας. Κυκλοφόρησαν 3 LP μεταξύ 1992-1996. Έπαιζαν, σύμφωνα με τη Wiki, «post-hardcore και alternative rock». Φτωχή η περιγραφή: δύσκολα κατατάσσονται. (Όχι πως έχει σημασία.)

Για την ιστορία, η σύνθεσή τους στο When the wind blows ήταν: Devon Goldberg (guitar & vocals), Tim Blankenship (bass & vocals), Dion Thurman (drums), Robert Walter (keyboards & samples), Cochemea Gastelum (alto saxophone). Όλοι τους φίλοι μου – και πρώτος απ’ όλους, ο σαξοφωνίστας: το άλτο σαξόφωνο ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά.

Με δυο λόγια: ένα υπέροχο τραγούδι· απλώς ακούστε το.