Αν μιλούσαμε γενικά και αόριστα και εκτός τόπου και χρόνου πράγματι «… Κεντροαριστερά με κύριο αντίπαλο την Αριστερά και στόχο τη «στρατηγική ήττα» της δεν νοείται …», όπως υποστηρίζει ο -κατά τα άλλα- αγαπητός φίλος Σωτήρης Βαλντέν, υποψήφιος, πλέον, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Αυγή.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε αναδυθεί στην κυβέρνηση χρησιμοποιώντας επί μακρόν την πιο διχαστική, εμφυλιοπολεμική, λαϊκίστικη, ανορθολογική και συνωμοσιολογική, τακτική στη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε κοστίσει μια δευτερογενή κρίση μέσα στην κρίση και πολλά δισεκατομμύρια ευρώ με τη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησής της.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε κυβερνήσει έως πρότινος σαν «αδελφοποιτή» με την ψεκασμένη Ακροδεξιά των Καμμένων κι αν αμέσως μετά δεν ανακάλυπτε, «αιφνιδίως», πως η Ακροδεξιά είναι ο βασικός κίνδυνος και αντίπαλος της ιδίας, της χώρας και της Ευρώπης.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε αναδειχθεί, με την κυβερνητική της θητεία. στον πιο αποφασιστικό αντίπαλο του Κράτους Δικαίου στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αν με τις διαρκείς απόπειρες χειραγώγησης των media, με την οικοδόμηση της δικής της αχρείας “διαπλοκής”, με τις συνεχείς προσπάθειες καθυπόταξης της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, με την εχθροπάθεια κατά των πολιτικών της συνομιλητών, με την επανειλημένη χρησιμοποίηση της Newspeak των «εναλλακτικών γεγονότων», δεν έμοιαζε «αριστερό αδερφάκι» των Τραμπ, Όρμπαν και Κατσίνσκυ.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε πολιτευθεί ως κυβέρνηση όντας δέσμια της πιο παλαιοκομμουνιστικής λογικής της ισοπέδωσης προς τα κάτω κι αν στη θέση συγχρονων αναπτυξιακών και κοινωνικών πολιτικών δεν είχε βάλει μια τριτοκοσμική, λαϊκίστικη και άναρχη διανομή επιδομάτων.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν είχε λειτουργήσει, ιδιαίτερα, τα τελευταία της κυβερνητικά χρόνια ως ολετήρας για την Παιδεία, επιφέροντας βλάβες σε μεταπολιτευτικές κατακτήσεις, οι οποίες θα περάσουν αρκετά χρόνια για να αναταχθούν.
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δεν ήταν, πλέον, ένα αποκλειστικά προσωπικό κόμμα γύρω από έναν κυνικό, υδραργυρικό και αμόρφωτο ηγέτη και την ομάδα του, ικανό να υπηρετήσει τα πάντα και τα αντίθετά τους, όπως, άλλωστε, δείχνει και το ευρωψηφοδέλτιό του που περιλαμβάνει Κουντουρά και Βαλντέν, Κουρουμπλή και Δανέλλη, Κόκκαλη και Λάμπρου, Λουτσιάνα Καστελίνα και Ραλλία Χρηστίδου, Γεωργούλη και Πλουμπίδη (!).
Θα ήταν έτσι αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» δε συγκέντρωνε όλα τα στοιχεία και χαρακτηριστικά τα οποία ο Σ. Βαλντέν πολέμησε καίρια και αποφασιστικά σε όλη του την πολιτική διαδρομή μέχρι πριν λίγα χρόνια, όπως και ο ίδιος, άλλωστε, περιγράφει στο τελευταίο του βιβλίο (!!).
Θα ήταν έτσι αν η εφημερίδα-όργανο της συγκεκριμένης «Αριστεράς» που περιλαμβάνει τη συνέντευξη του Σωτήρη δεν έδινε την ίδια μέρα -εν έτει 2019- ως «προσφορά» το «Αριστερισμός/παιδική αρρώστια του κομμουνισμού» του Β.Ι.Λένιν (!!!).
Για όλους αυτούς -και για άλλους 100 λόγους- μόνο αν η συγκεκριμένη «Αριστερά» ηττηθεί καίρια και -ως εκ τούτου- στρατηγικά θα υπάρξουν καλύτερες μέρες για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και του προοδευτισμού αλλά και για τη χώρα.
Φίλος μεν ο Σωτήρης φιλτέρα δε η αλήθεια.