—της Όλγας Σελλά—

Η Πειραιώς 260, η βασική έδρα των φεστιβαλικών παραστάσεων στην Αθήνα, έκλεισε τις πύλες της για φέτος. Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν, το πήγαινε-έλα εκεί κάτω στον Ταύρο τελείωσε και για τούτη τη χρονιά και μένει ο απολογισμός των εντυπώσεων. Οι απολογισμοί είναι σχεδόν κλισέ στη δημοσιογραφική πιάτσα, για το κλείσιμο κάθε κύκλου, αλλά πώς αλλιώς θα έχει κανείς ολοκληρωμένη εικόνα και άποψη μιας διοργάνωσης; Πώς αλλιώς θα αποτιμήσει τον σχεδιασμό, τις προθέσεις, τη διοργάνωση;

Φέτος είχαμε πολλά να δούμε, ή τουλάχιστον είχαμε ανάμεσα σε πολλά —πάρα πολλά για την ακρίβεια— να επιλέξουμε, αφού στο σύνηθες πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών  προστέθηκε και η ενότητα «Άνοιγμα στην Πόλη» που είχε δύο σκέλη, στην Αθήνα και στον Πειραιά. Ενότητα που πρόσθεσε νέες εκδηλώσεις, νέους χώρους, και αρκετά σταυρόλεξα για δυνατούς λύτες στους θεατές που θα ήθελαν να σχεδιάσουν τον προγραμματισμό τους. Σταυρόλεξα που κλήθηκαν να λύσουν όχι μόνο οι «επαγγελματίες θεατές» (δημοσιογράφοι, κριτικοί, θεατρολόγοι, κ.λπ.), αλλά και το ευρύτερο κοινό του Φεστιβάλ, που ήθελε ή είχε την οικονομική δυνατότητα να δει αρκετές από τις προτάσεις. Γιατί ασφαλώς υπήρχαν κι εκείνοι που μπορεί να ήθελαν να δουν περισσότερες παραστάσεις, αλλά δεν μπορούσαν. Και γιατί η πληθώρα των παραστάσεων ανέβαζε τον φεστιβαλικό προϋπολογισμό τους, και γιατί οι τιμές των εισιτηρίων ήταν αρκετούτσικα τσιμπημένες…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art