Ο Νίκος Μπίστης, στο άρθρο του «Τζήμερος ή tea party», κάνει έκκληση στους αριστερούς που αρνήθηκαν τη ΔΗΜΑΡ και προτίμησαν τη Δράση, να επανέλθουν στο σπίτι τους. Το θεωρεί περίπου αυτονόητο, μιας και η Δράση συνεργάζεται με τη Δημιουργία Ξανά!, η οποία στο πρόγραμμά της παραθέτει κάθε άλλο παρά φιλελεύθερες θέσεις σε μερικά ζητήματα όπως το μεταναστευτικό, το μειονοτικό. Με ειρωνική διάθεση, αναρωτιέται: «Μα καλά, δεν έχουν διαβάσει το πρόγραμμα;» Προβαίνει δε σε ατόπημα τεραστίων διαστάσεων με τις αναφορές σε εξοβελισμούς της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και του Γεράσιμου (δικό του – κάποιον άλλο εξοβελισμό είχε υπ’ όψιν!) Βαλλιανάτου. Συνοπτικά, κλείνει με το πονηρό «αφού φύγατε για λιγότερο σοβαρά ζητήματα που άπτονται του φιλελευθερισμού…».
.
Δεν μιλώ εκ μέρους των αριστερών που στήριξαν τη Δράση. Δράττομαι της ευκαιρίας, μιας και σε προηγούμενη παρέμβασή του (προεκλογικά) είχε αναφερθεί σε μένα ονομαστικά. Είναι η τρίτη φορά που αναφέρεται στο μικρό αλλά κρίσιμο ποσοστό που για κάποιους λόγους (κατ’ αυτόν, άγνοια περί τις θέσεις, κομματάκι πιο φιλελεύθερη προσέγγιση από αυτήν της ΔΗΜΑΡ) γύρισε την πλάτη στο κόμμα του. Ακόμη και ο «ψαγμένος» συσχετισμός με το συντηρητικό κίνημα Tea Party των ΗΠΑ, επιλέγεται από τον Μπίστη να είναι μια αναφορά σε κάποιο πάρτι με αφεψήματα – όπως η γνωστή διαφήμιση μπύρας. Ας είναι! Θα ξεκινήσω με τα εύκολα.
.
Είναι απαράδεκτη παραπλάνηση η αναφορά στον εξοβελισμό του Γρηγόρη Βαλλιανάτου και της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Είναι αληθές ότι ετέθη ζήτημα από τον εταίρο στη συνεργασία. Πλην όμως από μιας αρχής το αίτημα θεωρήθηκε deal breaker, δεν έγινε αποδεκτό (ανεξαρτήτως της ρητορικής εσωτερικής κατανάλωσης οποιουδήποτε), η εκλογική συνεργασία αφορά τρία κόμματα και στον Άρειο Πάγο έχουν μπει τρεις υπογραφές. Η θέση στα ψηφοδέλτια στελεχών της Φιλελεύθερης Συμμαχίας καθορίζεται από προηγούμενες συμφωνίες με τη Δράση. Οι όψιμοι αγωνιστές των δικαιωμάτων ας θυμηθούν τη μούγκα τους όταν στο ψηφοδέλτιο της Δράσης-ΦΣ ήταν ο ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Ας θυμηθούν τι στάση κρατάει καθένας από τους πολιτικούς αρχηγούς τών – μικρών είναι αλήθεια – κομμάτων μας στις δεξιές, εθνικοϋπερήφανες πιέσεις. Ας θυμηθεί ο Νίκος Μπίστης ότι έμαθε από τις εφημερίδες ότι το κόμμα του έχει αποφανθεί για τον εξανδραποσισμό στη Σμύρνη και στον Πόντο, ότι έχει και άποψη περί τα επιστημολογικά της Ιστορίας, μόλις ο Σαμαράς σήκωσε ξανά το ζήτημα Ρεπούση. Πριν από δύο μήνες, μόλις!
.
Ο Νίκος Μπίστης καταθέτει εμμέσως άποψη για τις συνεργασίες, η οποία παραπέμπει σε στατική αντιμετώπιση, σε συμφωνίες παραγόντων, σε πακτωμένες θέσεις για τα πάντα. Αποκρύπτει το γεγονός ότι η συνεργασία έγινε σε τρεις άξονες: (α) ευρωπαϊκή πορεία, (β) κυβερνησιμότητα, (γ) πέντε κυβερνητικές προτεραιότητες. Παρακάμπτει το γεγονός ότι ο άξονας της κυβερνησιμότητας είναι αυτός για τον οποίο παλεύει μεγάλο μέρος της ΔΗΜΑΡ – και ο ίδιος – αλλά διαφορετικός από την επιλογή της ηγεσίας του κόμματος. Παρακάμπτει το γεγονός ότι, οι τέσσερις από τις πέντε κυβερνητικές προτεραιότητες, είναι απελπιστικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες η ΔΗΜΑΡ ενώ έχει στο πρόγραμμά της, έχει πολεμήσει λυσσαλέα στην καθημερινή πολιτική πρακτική. Η δε μεταρρυθμιστική ψυχή σώζεται με πανηγύρια όταν ένας βουλευτής, βρίσκει την ευκαιρία ανταπόκρισης στο κάλεσμα της φύσης την ώρα της ψηφοφορίας.
.
Αποκρύπτει το γεγονός ότι, η συμφωνία Δράση – Δημιουργία Ξανά! δημιούργησε τεράστια αναταραχή στο «νεαρό» κόμμα, με αποχώρηση πλειάδας στελεχών του, πλειοψηφίας μάλιστα σε κάποια ανώτερα όργανα. Το εάν ήταν ακριβώς οι φορείς των συντηρητικών απόψεων, θα το δούμε κατά τις αμέσως επόμενες ημέρες. Είναι αληθές ότι ορισμένες θέσεις και κυρίως το σκεπτικό με το οποίο παρουσιάζονται, είναι από προβληματικές έως απαράδεκτες. Πολιτικά κάποιες είναι ίσως και αφελείς, αγνοώντας έως και διεθνείς συμβάσεις. Ο Μπίστης ξεχνάει τη διατήρηση της αυτονομίας κάθε ενός από τους συμβαλλομένους. Ξεχνάει ότι οι απολύτως απαράδεκτες απόψεις περί εκτοπισμού των μεταναστών σε νησί του Αιγαίου επιφανούς εκπροσώπου του βαθυτέρου των βαθυτάτων ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρου του στην αναδιάταξη της κεντροαριστεράς, κρίθηκαν παραδεκτές από την ΕΕ της ΔΗΜΑΡ, μετά τη γενική κομματική αγανάκτηση – και δεν τρέχει τίποτε!
.
Σε προηγούμενο σημείωμά του ο Μπίστης ζητούσε από τους αριστερούς να δουν το πρωτεύον και το δευτερεύον. Ας το δει και ο ίδιος! Η ηγετική ομάδα του κόμματος με το οποίο συνεργάζεται, έχει αναγάγει σε πολιτική πρόταση τη φαντασίωση περί αυτόματης αλλαγής των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μπορεί να τον καταστήσει εγγυητή της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Ο Νταβανέλλος και ο Ρούντι μπορεί να δουν το φως τους και να εγγυηθούν την ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας! Προς τιμήν του, ο ίδιος χτυπιέται για την καθαρή ευρωπαϊκή θέση. Όμως, η φενάκη της αλλαγής θέσης (όχι στο μεταναστευτικό του Τζήμερου, αλλά στο moratorium χρέους του Τσίπρα) είναι πολιτική διέξοδος για τη ΔΗΜΑΡ. Όπως δίνει τον αγώνα του αυτός κατά της κομματικής συντήρησης και των μεταπολιτευτικών αγκυλώσεων, έτσι τον δίνουν και κάποιοι άλλοι. Με μια διαφορά: διατηρούν την αυτονομία τους και δεν κρύβονται στο χυλό που επιβάλλουν οι εκλογικές σκοπιμότητες. Τα αποτελέσματα διαφαίνονται: από την κατάληξη της περιβόητης υπόθεσης Βαλλιανάτου-ΦΣ με τη συνυπογραφή στον Άρειο Πάγο των «ομοφοβικών με τους gay activists», την αποχώρηση όχι του gay activist Βαλλιανάτου, αλλά μιας όντως συντηρητικής και εθνικιστικής ομάδας, συνιστώσας ενός νεαρού, grass roots κόμματος. Είναι νωρίς να αποφανθούμε για το πού θα καταλήξει αυτή η διαδικασία. Κάποιοι όμως το παλεύουν, χωρίς να κρύβονται και χωρίς να καταφεύγουν σε εύκολους αφορισμούς. Δεν λέω, μπορεί και να το χάσουν. Όπως μπορεί και να το χάσει ο Μπίστης και η αριστερή του ψήφος να στείλει τους Νέους Παρθενώνες, με τα μαγαζιά που θα φτιαχτούν με λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα είναι λοκομοτίβα μιας ανθηρής οικονομίας στα ξερονήσια – οικονομίας που θα ανακυκλώνει τον πακτωλό χρημάτων των εκτοπισμένων λαθρομεταναστών.
.
Δεν μπορώ να αντισταθώ να επιστρέψω την ειρωνεία περί γνώσης του προγράμματος. Όταν προ δύο εβδομάδων εγκαλούσε τον φιλελεύθερο χώρο που δεν μπόρεσε να συμφωνήσει προεκλογικά, στα ίδια κόμματα αναφερόταν (σημειώνω ότι μεγάλο κομμάτι του οργανισμού της Δημοκρατικής Συμμαχίας συντάσσεται με τη Δράση πια). Ο ίδιος κατέτασσε τον Τζήμερο στους φιλελεύθερους! Δεν είχε διαβάσει τότε τα προγράμματα; Το πιθανότερο είναι πως ναι. Πλην όμως, το εκλογικό αποτέλεσμα είχε χαλάσει τη σούπα του απίθανου α-πολιτικού «δεν θα γίνουμε αριστερό άλλοθι». Η ενδεχόμενη συνεργασία των φιλελευθέρων σχηματισμών θα επέτρεπε τη συνέχιση της ανανεωτικής αριστερής πολιτικής του «άλλοθι» και την αγκύρωση στο χώρο ενός αριστερού, ανανεωτικού υποτίθεται σχηματισμού, χωρίς καμιά πολιτική – ή μάλλον με δυό-τρεις πολιτικές για κάθε ζήτημα. Την ανακύκλωση του τίποτε, δηλαδή!
.
Ας έλθουμε και στα δύσκολα. Τα, ας πούμε, δικά μας. Δεν είναι εντελώς σίγουρο ότι ο Νίκος Μπίστης ξέρει γιατί κάποιοι αριστεροί γύρισαν την πλάτη στη ΔΗΜΑΡ. Τότε ο ίδιος αγωνιζόταν να βάλει εκσυγχρονιστικό μυαλό στο ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω για τους άλλους αριστερούς, ο συγκεκριμένος πάντως δεν έστρεψε την πλάτη στο υποτιθέμενο κοινό μας σπίτι για κάποιες διαφορές στις αποχρώσεις του φιλελεύθερου. Το έκανε γιατί αυτή η υποτιθέμενη ανανεωτική αριστερά, με ευθύνη μιας ομάδας στελεχών, είχε επιλέξει τη μη παρέμβαση στην κρίση. Με αναπομπή τής εξόδου από το δράμα σε απίθανες μαγικές λύσεις. Με τη μη ανάδειξη των πραγματικών πολιτικών προτεραιοτήτων. Με εκπεφρασμένη εχθρότητα σε κάθε πολιτική έκφραση από την κοινωνία και ομάδες πολιτών, για την πολιτική που ο ίδιος ο Μπίστης σήμερα παλεύει. Αυτή η πολιτική επιλογή στέλνει στον πάτο της ατζέντας τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό. Το είδαμε και από το εκλογικό αποτέλεσμα – σε μικροκλίμακα. Η όποια μεταρρυθμιστική φωνή εντός ΔΗΜΑΡ, πνίγηκε στα ρηχά . Παρασάγγες κάτω από τους Νέους Παρθενώνες των παλαιοΠΑΣΟΚων, υποπολλαπλάσιους σταυρούς από τους gay activists, και τις μεταρρυθμιστικές φωνές στην ανώτατη εκπαίδευση, στα ψηφοδέλτια της Δράσης – στην ίδια περιφέρεια.
.
Ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Να μου επιτρέψει ο Νίκος Μπίστης την αυθαιρεσία της δήλωσης: όσον αφορά τις επικείμενες εκλογές, εγώ κι αυτός στα πρωτεύοντα συμπλέουμε. Αμφότεροι ζητάμε καθαρή τοποθέτηση κυβερνησιμότητας με σταθερή και καθαρή ευρωπαϊκή προοπτική. Ο φορέας με τον οποίο συνεργάζομαι, η Δράση, το έχει παντιέρα. Ο Μπίστης χτυπιέται στα κανάλια για να μαζεύει τα ασυμμάζευτα: τις δηλώσεις Γραμματέα και εκπροσώπου τύπου στο ΒΗΜΑ, του Προέδρου στο Bloomberg. Ή να επηρεάσει την αλλαγή πολιτικής και να υπάρξει επί τέλους μια καθαρή τοποθέτηση, για ένα έστω ζήτημα! Το ερώτημα δεν είναι «τι δουλειά έχω εγώ στη Δράση;» αλλά «τι δουλειά έχει ο Μπίστης στη ΔΗΜΑΡ;».
.
Ας δούμε ξανά κατάματα την πραγματικότητα. Ούτε η Δράση είναι το δικό μου σπίτι, ούτε η ΔΗΜΑΡ το δικό του. Η μεταρρύθμιση και ο εκσυγχρονισμός, απαραίτητα όσο ποτέ για την ελληνική κοινωνία, έχουν υποστεί περηφανή ήττα. Τουλάχιστον η Δράση το παλεύει – μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τη ΔΗΜΑΡ; Έχει διαβάσει το πρόγραμμα της ΔΗΜΑΡ ο Νίκος Μπίστης; Ως παλιά καραβάνα του εκσυγχρονισμού, ξέρει πολύ καλά ότι τα αυγά βάφονται μόνο με συμβατικό τρόπο. Για δε την ομελέτα, χρειάζεται να σπάσουν κιόλας. Ας ξαναδεί το πρόγραμμα, με αυτά στο μυαλό. Ας δει και τη μικροκλίμακα της εκλογικής επίδοσης των μεταρρυθμιστών στη ΔΗΜΑΡ. Μετά μιλάμε για σπίτια, κοινά ή όχι! Επί της πραγματικής πραγματικότητος, όμως, όχι με θολές παραπομπές σε αριστεροσύνες.
.
Προεκλογικά θα πούμε και μια κουβέντα παραπάνω. Στα μικρά δεν χάθηκε ο κόσμος. Στα μεγάλα όμως, όπως η κυβερνησιμότητα και οι μεταρρυθμίσεις, θα σφαχτούμε. Ας μου επιτρέψει ο Μπίστης μιαν ακόμη αυθαιρεσία: στην Α΄ Αθήνας οι φορείς μας θα εκπροσωπηθούν στις κατά τεκμήριο εκλόγιμες θέσεις (α) από τους Πανούση («έκτρωμα» η κυβερνητική λύση για την οποία χτυπιέται ο Μπίστης), Γιομπαζολιά (περιττεύουν οι συστάσεις) η ΔΗΜΑΡ και (β) από τους Μάνο, Προκοπάκη η Δημιουργία Ξανά! – Δράση – Φιλελεύθερη Συμμαχία. Μήπως πρέπει να ξανασκεφτεί πού πρέπει να οδεύσει αυτό το «μικρό αλλά πολύτιμο» ποσοστό των αριστερών που ψάχνουν σπίτι; Μήπως αντί για χαριτωμενιές με αναφορές στο tea party, να παραγγείλουμε και τα κουλουράκια, να μη πίνουμε το τσάι μας ξεροσφύρι;