Μην προχωρήσεις άλλο.

Μην προσχωρήσεις

στων επίορκων και των ειδημόνων

τα καλέσματα

Δ.Καραμβάλης,Απο-λογίας από-λογος

Από τη μιά σκοτεινές ‘αίθουσες θρόνων’ δεξιοαριστερού εθνικολα’ι’κισμού δίχως αίσθηση ιστορικής ευθύνης[τουλάχιστον για τις επόμενες γενιές αν όχι για την Πατρίδα] με φανατικούς που αρνούνται την ειρηνική δημοκρατική συνύπαρξη [αυτοαναιρούμενοι κι αλληλοαναιρούμενοι]κι από την άλλη διλημματίες μιάς άρυθμης αμφιταλάντευσης[του τύπου ,με ΣΥΡΙΖΑ ή με ΝΔ;] που τα θέλουν όλα δικά τους[ή καλύτερα,και πάλι δικά τους].

Και οι μεν και οι δε χρησιμοποιούν καταχρηστικά το ‘’πρέπει’’.Αν για το Δέον,δηλαδή  για τη σωτηρία της χώρας,φαίνεται να συμφωνούν άπαντες ,αντίθετα για το Είναι,δηλαδή για το Τί κάνουμε τώρα,όλοι διαφωνούν με όλους.

Οι μεν κινούνται ιδεομανιακά, εν κυβερνητική ακινησία τελούντες[και διακινούντες ‘ψ-αλήθειες’]κι ενώ ο Κόσμος μεταβάλλεται αυτοί ισχυρίζονται ότι τίποτε δεν τρέχει,απλώς η Αριστερά διαβάλλεται.

Οι δε ‘λυπούνται αφάνταστα’ για όσα [πρώτη φορά;] συμβαίνουν κι έχουν κάτσει κάτω από το δέντρο της εξουσίας περιμένοντας να πέσει στα χέρια τους[ή μήπως στο κεφάλι τους;] το ώριμο[σάπιο;] φρούτο της διακυβέρνησης.

Μ’αυτά και μ’αυτά περνάει ο καιρός δίχως όμως να ξεπερνιούνται τα βάσανα του λαού.

Συνεπώς το’ Τί χρειάζεται τώρα ‘είναι το κρίσιμο πολιτικό [κι εθνικό ] πρόβλημα κι όχι το ‘Τί θα γίνει όταν…’ ή το ‘Τί θα πρέπει να κάνουν οι άλλοι εφόσον…’.

Σε αυτό το ερώτημα όποιος απαντήσει αποδεικνύει στόφα Ηγέτη.

Όλα τα άλλα κι Όλοι οι άλλοι απλώς ανακυκλώνουν την αμηχανία και την αβουλία τους.

ΥΓ.’’Αν ήμουν…βολικός,ήσυχος,συντηρητικός

δεν θά’μουν Οδυσσέας

…θα λάτρευα

τον μοναδικό Κανένα…’’[Χρ.Λαζαρόπουλος,Οξειδωμένος Καθρέφτης]