Υπάρχει μια ρητορεία, από τα αριστερά, που περιγράφει όσους διαφωνούν με τις απόψεις τους ως «φασίστες». Πρόκειται για αυτό που ο Κας Μούντε είχε περιγράψει ως «παν-φασισμό». Κάθε ένας που έχει διαφορετική άποψη είναι φασίστας. Παράλληλα, υπάρχει μια παρόμοια ρητορεία, προερχόμενη από τα δεξιά, που εκστομίζει με φοβερή ευκολία τη λέξη «προδότες» για όσους έχουν διαφορετική άποψη. Η πραγματικότητα υφίσταται μόνον σε ασπρόμαυρη εκδοχή. Δεν υπάρχουν αποχρώσεις, δεν υπάρχουν ενδιάμεσες θέσεις. Ολα υποτάσσονται σ έναν ακραίο μανιχαϊσμό θεολογικού τύπου, σε μια ηθικιστική σύγκρουση του καλού με το κακό. Σ ένα διανοητικό καρκίνωμα που ισοπεδώνει την πολιτική σύγκρουση και διαμάχη.

Τα φαινόμενα αυτά άνθησαν στα χρόνια της κρίσης, αποκτώντας διαστάσεις πανδημίας. Υποχώρησαν αισθητά μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 2019, και επανεμφανίστηκαν, μεταλλαγμένα, μόλις ξέσπασε η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό.

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά στην ένταση των προσήμων. Η αριστερή ρητορεία ήταν ηγεμονική στα χρόνια της κρίσης. Οι κατηγορίες για μερκελιστές και γερμανοτσολιάδες είχαν αποκτήσει διαστάσεις αυτονοήτου. Αντίθετα, στην παρούσα συγκυρία, οι κατηγορίες για εθνική προδοσία και εχθρούς της πατρίδας ηγεμονεύουν όχι μόνον στον χώρο της Δεξιάς, αλλά και σε πολλούς πολίτες από τον φιλελεύθερο χώρο.

Πρόκειται για αδιέξοδο, που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον της χώρας. Η εναντίωση στον αφελή δικαιωματισμό και στις παλαιομοδίτικες διεθνιστικές ασυναρτησίες δεν μπορεί να είναι η κατηγορία περί προδοτών. Είναι το ανεστραμμένο είδωλο της συριζαϊκής εχθροπάθειας, ο ίδιος τρόπος σκέψης.

Ειδικά για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, κάθε υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί παρά να αισθάνεται την πραγματική, αλλά και προσωπική, σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη υπεράσπισης των συνόρων και στις ανθρωπιστικές αξίες. Η στάθμιση της συγκυρίας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η χρησιμοποίηση των μεταναστών - προσφύγων από τον Ερντογάν ως αναλώσιμων ανθρώπινων υπάρξεων δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη.

Οι πολιτικά αδιανόητες απόψεις περί «ανοιχτών συνόρων» θέτουν σε κίνδυνο θεμελιώδεις αρχές των κανόνων συμβίωσης στις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Θέτουν σε κίνδυνο τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, τις αξίες μας, τον τρόπο ζωής μας. Οι τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι συμπολίτες μας δεν είναι ακροδεξιά καθάρματα. Η ανασφάλεια τους οδηγεί στο να υιοθετήσουν την ακροδεξιά ρητορεία. Πρέπει να τους πείσουμε ότι είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη, αντί να τους κατακεραυνώνουμε. Οσο για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ξαναθυμήθηκαν τις ρίζες τους, ύστερα από τέσσερα χρόνια κυβερνητικής πολιτικής που έκαναν τα αντίθετα, η Μόρια δεν μπορεί παρά να είναι ο εφιάλτης που στοιχειώνει τον ύπνο τους.

Πηγή: www.tanea.gr