Ποια χειρότερη λέξη από «απεχθές» να χρησιμοποιήσω, για να αποτυπωθεί το ετήσιο «θέαμα», εκεί, στα νησιά Φερρόες, με τους ποταμούς αίματος on camera να προκαλεί την παγκόσμια κοινή γνώμη, για την αγριότητά του; …
Οι σφαγές ζώων γνωρίζουμε ότι πάντα γίνονταν και ευχόμαστε να γίνονται για λόγους διατροφής. Ανέκαθεν ο άνθρωπος πορευότανε σε ένα ιδιόμορφα «παμφάγο» μονοπάτι. Για να φάει έπρεπε να σκοτώσει ζώα, για να ζεσταθεί έκοβε δένδρα, για να κατακτήσει ή να αμυνθεί, σκότωνε άλλους ανθρώπους. Τόσο ωμή αυτή η παγκόσμια «συνεννόηση». Η αλυσίδα τής ζωής και της διατροφής, για να διατηρηθεί, ξέρω, κρύβει αγριότητα, θυσίες και πέλεκεις επί δικαίων και αδίκων. Ο αρχαίος τραγικός λόγος τα έχει πει, εδώ και χιλιάδες χρόνια… Όσοι a priori υποστηριχτές τής λειτουργίας και διατήρησης των παλαιών εθίμων, ανασηκώνουν τους ώμους αδιάφορα προβάλλοντας το επιχείρημα πως αυτό που γίνεται σ’ αυτά τα νησιά με τις φάλαινες, συμβαίνει εδώ και τετρακόσια (400) χρόνια, ξεχνούν επιμελώς πως το θέμα μας είναι η υποτιθέμενη πολιτισμική πρόοδος των ανθρώπων, καθώς και η δημόσια έκθεση από τις τηλεοράσεις και τα κοινωνικά Μέσα, πάνω σε ένα ζήτημα με μεγάλο όντως χρονικό ορίζοντα, που αφορά εκείνον τον τόπο και εκείνα τα έθιμα… Οι σφαγείς (!) βεβαίως, για να θεωρητικοποιήσουν τα σαθρά τους επιχειρήματα, υποστηρίζουν πως δεν κινδυνεύει το είδος των φαλαινών, γιατί σ’ αυτό το έθιμο σφαγιάζεται… μόνο το 0,1% του «τοπικού πληθυσμού τους»…
Δεν γνωρίζω τι σηματοδοτεί αυτή η απίστευτη και σε δημόσια θέα αγριότητα, η οποία είναι-λέει-πατροπαράδοτο έθιμο. Μου μοιάζει δηλαδή σαν κάτι που ανακοινώνεται με επίσημο τρόπο και με κάθε (φαντάζομαι) τυπική εξουσιοδότηση από μεριάς τής δημόσιας διοίκησης των νήσων Φερρόες, που είναι σα να λένε:
«Ελάτε κόσμε να δείτε τις σφαγές των φαλαινών, το αίμα που θα πλημμυρίσει τη θάλασσα, τα σφαγιαζόμενα κήτη και τις κραυγές που βγάζουν! Τη χαρά των σφαγέων τη στιγμή που επιφέρουν τα θανάσιμα χτυπήματα στα απροστάτευτα δύστυχα εγκλωβισμένα θύματά τους. Ελάτε να δοξάσετε την Παράδοση, που μας δίνει την ετήσια ευκαιρία να βιώσουμε, να δούμε εμείς και τα παιδιά μας, αυτήν τη μεγάλη δοξαστική τελετουργία τής σφαγής και της θυσίας που οι προγονοί μας μάς παρέδωσαν»!!!
Ας σοβαρευτούμε όμως. Αποφεύγω να περάσω μπροστά από σφαγείο ζώων. Δεν αντέχω τα ουρλιαχτά και το αίμα! Γνωρίζω πολύ καλά τι έχει προηγηθεί όταν έχω μπροστά μου ένα πιάτο με κρέας, κοτόπουλο, ψάρι για να φάω. Δεν το σκέφτομαι όμως. Γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό, αν όχι όλο, τής τροφής μου βασίζεται στην καλλιεργήσιμη διατροφική αλυσίδα. Η ίδια η ζωή με έχει διαμορφώσει άνθρωπο μιας κοινωνίας, μιας πόλης, που είναι προσαρμοσμένος, αιώνες τώρα, να τηρεί την αέναη αλυσίδα της ζωής… Γνωρίζω πως τη στιγμή που εγώ νιώθω για οποιοδήποτε λόγο ευτυχία, συγχρόνως σε κάποιο άλλο σημείο, ένας συνάνθρωπός μου δυστυχεί, υποφέρει, πεινάει, είναι άρρωστος, δολοφονείται!!! Έτσι είναι δυστυχώς η ζωή…
Λοιπόν; Πώς μπορεί το έθιμο στα νησιά Φερρόες να συνεχίζει να είναι δημόσια παγκόσμιο θέαμα και να φέρνει μέσα στο σπίτι μας τον σπαραγμό τού αθώου κήτους και την ακατάπαυστη ροή του αίματος; Ποιος είπε πως οι παραδόσεις θα πρέπει να είναι πάντα το άλλοθι της ανθρώπινης ανοησίας και απερισκεψίας;
Θέαμα παντού λοιπόν; Ανεξέλεγκτο θέαμα για όλους; Πάρτε μια κότα και στραγγαλίστε την κάνοντας μια περιστροφή του λαιμού της ή σφάζοντάς την μπροστά στην κάμερα. Απαθανατίστε τη δολοφονία ή την εκτέλεση σε δημόσια θέα. Με αυτή την φόρα που πήραμε ως ανθρωπότητα, θα δικαιολογήσουμε σε λίγο και τους τζιχαντιστές, για τον φριχτό τρόπο τής σφαγής ανθρώπων μπροστά στις κάμερες…
Παρακαλώ, λιγότερη φρίκη. Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και δεν μας ενδιαφέρουν εκείνα τα έθιμα που είναι απάνθρωπα. Δεν μας ενδιαφέρουν πια οι ρωμαϊκές αρένες των μονομάχων, ούτε τα σπαθιά τού ταυρομάχου στο αφηνιασμένο ζώο, ούτε η ανελέητη σφαγή δελφινιών, που τηρείται στην περιοχή Ταϊτζί της νοτιοανατολικής Ιαπωνίας, ούτε καν το κυνήγι των δικών μας που βάλλουν κατά των αθώων πετούμενων, δίχως να είναι καν παραδοσιακό έθιμο, αλλά απλώς μια διασκεδαστική εκδρομή με κατάλληλα φυσίγγια. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος έφυγε από τις σπηλιές και όρισε τον πολιτισμό ως την κεντρική του επιλογή, θα πρέπει να αφήσει πίσω, στο ιστορικό του παρελθόν, συμπεριφορές και έθιμα που τον επιστρέφουν στον πρωτόγονο βηματισμό του…