Ουδέν νεώτερο από το μέτωπο της Κεντροαριστεράς. Οδεύοντας προς τις βουλευτικές εκλογές δεν αναμένονται εξελίξεις στο μεσαίο και πολύπαθο αυτό χώρο. Το ΠαΣοΚ θα επιβιώσει ως μια μικρή σοσιαλδημοκρατική δύναμη κυβερνητικής σταθερότητας προσφέροντας τις καλές του υπηρεσίες σε όποιον πάρει την εντολή. Στόχος του η επιβίωση των μηχανισμών, των στελεχών και όσων τέλος πάντων δικών του έχουν μάθει να εξαρτώνται από το κράτος. Τα ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ θα καταφύγουν είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε στην ΕΛΙΑ είτε στο ΠΟΤΑΜΙ, χωρίς να προκαλέσουν πολιτικό γεγονός. Το ΠΟΤΑΜΙ θα προσπαθήσει να εκφράσει ένα μέρος των δυνάμεων του αριστερού φιλελευθερισμού και έχει όλα τα φόντα να το πετύχει, αρκεί να βρει βηματισμό  μετά το 1^ο του συνέδριο. Το πνεύμα συνεργασίας που φέρνει το κάνει ιδιαίτερα χρήσιμο για τη χώρα. Το μέλλον έχει μόνο κυβερνήσεις συνεργασίας. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Ο μεσαίος χώρος καλύπτει ένα 15% του εκλογικού σώματος. Ωστόσο υπάρχουν εντός του πολλές και αποκλίνουσες πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές που καθιστούν  ανώφελη και ευτυχώς αδύνατη οποιαδήποτε διαδικασία μορφοποίησης ενός κοινού σχήματος.  Φιλελεύθεροι αριστεροί και μη, λαϊκιστές σοσιαλδημοκράτες, διαρκώς ανανεούμενοι σοσιαλιστές της ανανέωσης, και άνθρωποι της κοινής λογικής είναι μάλλον αδύνατον να τα βρουν. Θα ζήσουμε και χωρίς τη μεγάλη Κεντροαριστερά.

Μια τέτοια εξέλιξη φαντάζει γενικά επώδυνη για τα πολιτικά μας πράγματα αλλά αν το δούμε ρεαλιστικά δεν είναι. Η Κεντροαριστερά για την οποία πασχίσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα ακόμα και αν πραγματοποιείτο με κάποιο θαύμα δεν θα ήταν με τίποτα μια μεταρρυθμιστική προοδευτική δύναμη. Θα λειτουργούσε απλά ως συμπλήρωμα και άλλοθι της Δεξιάς και της Αριστεράς, παρατάξεων εξόχως αντιμεταρρυθμιστικών και πελατειακών. Κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και το ΠαΣοΚ απέδειξαν με τον πιο διάφανο τρόπο ότι περί άλλων τυρβάζουν. Η ΔΗΜΑΡ αναζητεί δήθεν το αριστερό πρόσημο στις μεταρρυθμίσεις πράγμα που πολιτικά ερμηνεύτηκε ως η προσπάθεια διάσωσης των πιο άθλιων δομών του ελληνικού κράτους. Καμιά απόλυση, καμιά διαθεσιμότητα, καμιά αναδιάρθρωση (βλέπε ΕΡΤ) καμιά ιδιωτικοποίηση ( βλέπε νερά, ΔΕΗ) που να σημαίνει αλλαγή παραδείγματος. Το ΠαΣοΚ ακόμα και σήμερα αγωνίζεται να στηρίξει το χάλι της διοίκησης των πανεπιστημίων, τα κλειστά επαγγέλματα, την προσοδοθηρία, την καταστροφή των αιγιαλών. Παρενοχλεί τη ΝΔ όταν πρόκειται να θιγούν τα συμφέροντα των πελατών του, αλλά δε λέει τίποτα για την φοροδιαφυγή που οργιάζει. Σιωπά μπροστά στις 2500 περιπτώσεις μεγάλων φοροφυγάδων εκ των οποίων ελέγχθηκαν μόνο οι 54 και στα 100.000 εμβάσματα εξωτερικού και φυγής κεφαλαίων αρκετών δις. Είπαμε να πληρώσουν όλοι αλλά τελικά πληρώνουν μόνο οι αδύναμοι.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από ντεμέκ μεταρρυθμιστές. Δεν έχει ανάγκη πλέον και από ανάλογες συζητήσεις που απλά συσκοτίζουν την εικόνα και δίνουν την ευκαιρία στους υποκριτές, στους πλαστούς, στους επαγγελματίες κρατικοδίαιτους να διαφεύγουν και να ανανεώνουν τη δημόσια εικόνα τους. Εξάλλου οι ίδιοι οι πολίτες αποδεικνύουν καθημερινά ότι αγαπούν αυτό το πολιτικό σύστημα έστω και αν το βρίζουν στα καφενεία. 16% του εκλογικού σώματος επέλεξε στις ευρωεκλογές κόμματα που σίγουρα θα είχαν κάτω από 3% τα περισσότερα των οποίων είναι αντικοινοβουλευτικά, εθνικιστικά  και λαϊκίστικα που διακινούν θεωρίες συνομωσίας. Η επερχόμενη σύγκρουση θα γίνει αναγκαστικά σε συνθήκες ακραίας πόλωσης με τους δύο μονομάχους να διεκδικούν την μερίδα του λέοντος. Δικαίως. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ  είναι οργανωμένα κόμματα με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, εθνολαϊκιστική ρητορική, πελατειακή λογική και ευρωπαϊκή προσήλωση με τις ανάλογες υποσημειώσεις που την ακυρώνουν στην πράξη. Δεν είναι ομάδες ατάκτων. Ο λαός αυτούς αγαπά και εμπνέετε από τα οράματά τους. Και όσοι τους μισούν θανάσιμα επιλέγουν το φασισμό.

Μπροστά σε όλους αυτούς η δήθεν «απολιτίκ» εικόνα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, το αίτημα της πολιτικής χωρίς πολιτικούς, η διαφυγή από τη διάκριση Δεξιάς και Αριστεράς αποπνέουν πραγματική υγεία και δίνει ελπίδες σε ένα μικρό μέρος του εκλογικού σώματος που τη βλέπει αλλιώς μα τόσο αλλλιώς. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι ζωντανοί στην πολιτική σκηνή που εννοούν αυτά που λένε και κάποιοι που τους ακούν.