Σε θέατρο του παραλόγου μοιάζει τελικά να εξελίχθηκε το διήμερο της παρουσίας του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη.
Πώς διαφορετικά μπορεί κανείς να αποδώσει τα όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, με τον πρωθυπουργό να ομνύει από του βήματος, στα εγκαίνια της Εκθεσης Θεσσαλονίκης, στην «κανονικότητα» και έξω η πόλη να τελεί σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με χιλιάδες αστυνομικούς να έχουν απλώσει ένα τεράστιο δίχτυ ασφαλείας για να αποτρέψουν δεκάδες χιλιάδες πολιτών που διαδήλωναν εναντίον του συνόλου σχεδόν της πολιτικής της κυβέρνησής του να προσεγγίσουν το Βελίδειο και να πνίγουν στα χημικά όσους επιχείρησαν να σπάσουν τον προστατευτικό κλοιό…
Αλλά και επί της ουσίας, πώς αλλιώς να εξηγηθεί π. χ. η εξαγγελία μέτρων που εκτείνονται πολύ πέραν της θητείας της δικής του κυβέρνησης, ο ορίζοντας της οποίας δεν εκτείνεται πέραν του οκταμήνου;
Και πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το παράλογο της εξαγγελίας μέτρων για την ανακούφιση, υποτίθεται, πολιτών που έχουν πληγεί από μέτρα που η δική του κυβέρνηση ψήφισε και εφάρμοσε…
Και τι άλλο από θέατρο του παραλόγου είναι να έχεις εξαγγείλει με τυμπανοκρουσίες το τέλος της εποπτείας, που δήθεν επήλθε με το «το τέλος των μνημονίων» και να εξαρτάς εσύ ο ίδιος την εφαρμογή τους από το εάν και κατά πόσο θα το εγκρίνουν τελικά «οι θεσμοί» – που έφτασαν ήδη στην Αθήνα και αρχίζουν τους ελέγχους στα υπουργεία…
Επί μήνες υπουργοί, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο ίδιος ο Τσίπρας προαναγγέλλουν ότι δεν θα εφαρμοστεί τελικά η περικοπή των συντάξεων από 1ης Ιανουαρίου – την οποία η κυβέρνησή του ψήφισε – και από του βήματος της Έκθεσης παρέπεμψε και πάλι στους «θεσμούς» ελπίζοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων «να πάρει» μια αναβολή, ως τα μέσα του ’19, για να το φορτώσει και αυτό στην επόμενη κυβέρνηση…
Και μιλώντας για τις συντάξεις, την επομένη των εγκαινίων της Εκθεσης, στη συνέντευξη που έδωσε, υπήρξε με ανατριχιαστικό τρόπο αποκαλυπτικός, στο πού εναποθέτει τις ελπίδες του για «λύση του ασφαλιστικού»: στην αποδημία των άνω των 70 συνταξιούχων!
Αλλά και μόνο το γεγονός ότι το σχετικό απόσπασμα του Αλέξη Τσίπρα αναφέρεται σε αυτήν την κατηγορία των «παλαιών ασφαλισμένων», για τους οποίους η όσο το δυνατόν σύντομη αποδημία θα ήταν μια κάποια λύση, η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς σ’ αυτούς που οδεύουν στη συνταξιοδότηση, στους λεγόμενους «καινούργιους συνταξιούχους» μάλλον προδικάζει και το τι θα πρέπει να περιμένουν…
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά τα παράλογα του διήμερου Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη.
Γιατί, πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την παραδοχή του, ότι οι από δω και πέρα εξελίξεις και κυρίως η πορεία προς τις εκλογές, τελούν υπό την ομηρία του κατά τα άλλα συγκυβερνήτη του, Πάνου Καμμένου;
«Τον Φεβρουάριο – είπε – θα κρίνουμε με τον κυβερνητικό εταίρο την πορεία των πραγμάτων», ο οποίος κυβερνητικός εταίρος, κατά τα άλλα, «δεν θα ρίξει την κυβέρνηση» για τη συμφωνία των Πρεσπών, η οποία έτσι κι αλλιώς πλέον έχει καταστεί υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας που θα κρίνει τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα! Το λες και επιτυχία.
Δεν γνωρίζω ποιες ήταν οι προσδοκίες του ίδιου του πρωθυπουργού και των συμβούλων του από την εμφάνιση του το περασμένο διήμερο στη Θεσσαλονίκη. Με αυτήν πάντως, κατέστησαν σαφή τρία πράγματα:
– Πρώτο, ότι οι «εξαγγελίες» ακύρωσαν το αγαπημένο του «αφήγημα» για το τέλος της εποπτείας από τα μνημόνια – στην πραγματικότητα μιλάμε για το τέλος του δικού του, 3ου μνημονίου, που ήταν προγραμματισμένο να λήξει στις 20 Αυγούστου – καθώς ο ίδιος όχι μόνο τις εξάρτησε από την αποδοχή ή όχι των «θεσμών», αλλά και έκανε πολύ πίσω σε σχέση με τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει με το επιτελείο και τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του, μετά και τις έντονες προειδοποιήσεις από τις Βρυξέλλες για πλήρη εφαρμογή των συμφωνηθέντων.
Δεύτερο, ότι έχει αποδεχτεί την ήττα του στις επερχόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, καλώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, «αν είναι μάγκας» (!) να καταργήσει τις συμφωνίες και τα μέτρα που έχει ήδη προνομοθετήσει και όσα στο μεταξύ θα του φορτώσει ως τις εκλογές…
Τρίτο, ότι απέφυγε με κάθε επιμέλεια να δεσμευτεί για το χρόνο των εκλογών, καταφεύγοντας στο γενικό, «όλα θα εξαρτηθούν και από την πορεία των πραγμάτων τους επόμενους μήνες», δείχνοντας έτσι κατά τον Μάιο, και αφού προηγουμένως θα έχει εξετάσει και με τον «κυβερνητικό εταίρο» του «την πορεία των πραγμάτων» – όπου, με το «πορεία των πραγμάτων» διαβάζει κανείς ευκρινώς, «Συμφωνία των Πρεσπών» και πώς θα μεθοδεύσει με τον Καμμένο την έξοδο του συγκυβερνήτη και την πορεία προς τις κάλπες!
Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείψει και κάποια αναφορά περί «κεντροαριστεράς» και «συμπόρευσης». Και σ’ αυτό το θέμα όμως, ο Τσίπρας ήταν χαρακτηριστικά προσεκτικός. Μίλησε για κάποιο «διάλογο» που έχει σε «ευρωπαϊκό επίπεδο», εννοώντας τη συμμετοχή του ως προσκεκλημένος σε διάφορες συνάξεις των ευρωσοσιαλιστών , για να προσγειώσει τις υψηλές προσδοκίες των κατά καιρούς πρόθυμων συνομιλητών, σε … δάνεια κεντροαριστερών περιφερειαρχών και δημάρχων, όπως ο Μπουτάρης, ή ο περιφερειάρχης Κρήτης, με τον οποίο θα μπορούσε ο Σύριζα «με θετικό πρόσημο (;) να συνεργαστεί για να οικοδομήσει μια πλατειά συνεργασία»!… Με άλλα λόγια, γαμπρός με δανεικό κοστούμι, όπως λένε και στο χωριό μου!
Κατά τα λοιπά, όσο κι αν προσπάθησε να εμφανιστεί χαμηλών τόνων, υπάρχουν οι άτιμες οι «λεπτομέρειες» που τον πρόδωσαν για ακόμη μια φορά.
Όπως όταν απέκλεισε από τη συνέντευξη ενοχλητικά Μέσα και δημοσιογράφους, όπως το Βήμα, ο 9,84, ο Skai fm, ή όταν για να αποφύγει ενοχλητική ερώτηση για την τραγωδία στο Μάτι, δήλωνε ότι «δέχεται την κριτική», αλλά το θέμα είναι «τι κριτική κάνουν, γιατί υπάρχουν και όρια»!
Βεβαίως, απέφυγε να προσδιορίσει ποιος βάζει «τα όρια», ούτε και μέσα στο κλίμα μιας συνέντευξης κομμένης και ραμμένης από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο στα μέτρα των φιλικών Μέσων και δημοσιογράφων, υπήρχε περιθώριο να το ρωτήσει κάποιος.
Το πώς άλλωστε εννοούν ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του την ενημέρωση, ήρθε να αποδείξει και αυτό που καταγγέλθηκε, ότι δηλαδή, για να εξασφαλίσει κάποιος μια «καλή σειρά» για την ερώτησή του θα έπρεπε να υποβάλει και την ερώτηση που σκόπευε να κάνει!
Γι’ αυτό και εμφανίστηκε ο κ. Τσίπρας τόσο έτοιμος στις απαντήσεις του, ακόμη και για κάποιο έργο κάπου στην περιφέρεια, γι’ αυτό και εμφανίστηκε να απαντά διαβάζοντας από σημειώματα που του είχαν προμηθεύσει, γι’ αυτό και για την απάντηση στο συνταξιοδοτικό που ήταν εκτός σημειώματος, είπε φανερά κομπιάζοντας, αυτά τα απίθανα για το μέτρο – τη μείωση δηλαδή των συντάξεων – ότι «αφορά κάποια συγκεκριμένη μερίδα συνταξιούχων οι οποίοι σήμερα είναι πάνω από 70 ετών οι περισσότεροι, άρα η όποια περικοπή δαπανών δεν θα είναι μια μόνιμη περικοπή, θα σβήσει με το πέρασμα του χρόνου…», όταν δηλαδή θα έχουν (θα έχουμε, για να ακριβολογώ…) απέλθει από τον μάταιο τούτο κόσμο!
Υπάρχει πάντως και μια ακόμη λύση: Γιατί δεν σκέφτεται ένα ευρύ πρόγραμμα ευθανασίας; Πόσο παραπάνω θα του κοστίσει; Θα σβήσει κι αυτό με το πέρασμα του χρόνου…