Το πακέτο των 11,5 δισ. και το φορολογικό «συμπλήρωμα» των 3 δισ., όσο συγκεκριμενοποιούνται, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται ο κοινωνικά σκληρός και άδικος -κατά το κύριο μέρος- χαρακτήρας τους. Είναι «μια από τα ίδια» με τα προηγούμενα μέτρα. Ακόμα και η δέσμευση των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση ότι «δεν θα μπουν νέοι φόροι» αποσύρθηκε…
Το μεγάλο θέμα είναι ότι ακόμα και με το «επαχθές» αυτό πρόγραμμα προσαρμογής, με τον εμβαλωματικό μάλιστα τρόπο που γίνεται (κοπτοραπτική μέθοδος), η χώρα δεν μπορεί να βγει από την κρίση εάν δεν υπάρξει μια συνολικότερη αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Τα μέτρα «σκέτα», με την έντονη υφεσιακή ροπή που έχουν, θα πάνε την ύφεση το 2013 πάνω από 7% του ΑΕΠ. Δηλαδή, σ’ αυτή την περίπτωση, στο τέλος του 2013, θα βρεθούμε με μια πρωτοφανή συνολική μείωση του ΑΕΠ που θα αγγίζει το 30%. Δηλαδή πλήρης οικονομική καταστροφή, πέραν της πλήρους κοινωνικής αποδιάρθρωσης.
Το ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει» είναι «κοινό μυστικό» και στους εταίρους-δανειστές μας. Λύσεις υπάρχουν, αλλά έχουν κόστος που κάποιος πρέπει να πληρώσει, ενώ επίσης χρειάζονται ευρύτερες ευρωπαϊκές λύσεις, που «σκοντάφτουν» στις εθνικές «αγκυλώσεις».
Απλώς μερικοί Ευρωπαίοι ηγέτες νομίζουν ότι «αγοράζουν χρόνο», ενώ στην ουσία -όπως απέδειξε η εξέλιξη της κρίσης- χάνουν χρόνο εις βάρος της κοινής ευρωπαϊκής πορείας. Εστω κι αν ο πρόεδρος της ΕΕ, ο Χέρμαν βαν Ρομπάι, προειδοποίησε πρόσφατα τους Ευρωπαίους ηγέτες «να μη χάσουν την αίσθηση του επείγοντος σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη»…
Με βάση τις δεσμεύσεις μας, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το επαχθές πακέτο μέτρων χωρίς ουσιώδη και απευκταία διατάραξη των σχέσεών μας με την Ευρώπη.
Από την άλλη όμως, με μόνο τα «μέτρα» αυτά δεν είναι διαχειρίσιμο το ελληνικό πρόβλημα. Χρειαζόμαστε μια συνολικότερη πολιτική συμφωνία, παράλληλα με την ψήφιση των μέτρων, που θα περιλαμβάνει τη διετή παράταση της προσαρμογής, την άμεση συνολική καταβολή της δόσης των 31,5 δισ., την ελάφρυνση του χρέους και τα αντίστοιχα κοινωνικά και αναπτυξιακά αντίβαρα. Αυτό πρέπει να κάνει τώρα η κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν είναι εύκολη. Αλλά χωρίς την επιτυχή κατάληξή της, το «πακέτο» θα είναι μια «τρύπα στο νερό»…
Η ελληνική πλευρά έχει επιχειρήματα, παρά τις ευθύνες της για τις διαρθρωτικές καθυστερήσεις (φορολογικό σύστημα, αποκρατικοποιήσεις, αναδιάρθρωση δημόσιου τομέα κ.λπ.). Πρώτον, την τεράστια μείωση του ελλείμματος, με τίμημα όμως τη μεγάλη αθροιστική ύφεση, που δεν μπορεί να συνεχιστεί με τους ίδιους ρυθμούς. Δεύτερον, την καλή εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2012, που μπορεί μάλιστα να είναι πλεονασματικός. Τρίτον, το «βαρύ πακέτο» των 13,5 δισ. και τέταρτον, το προφανές αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα εάν δεν πάρει αυτές τις «ανάσες».
Δυστυχώς, όμως, αυτή την κρίσιμη στιγμή έρχεται στην επιφάνεια το θέμα της αναγκαίας κάθαρσης του πολιτικού συστήματος -που δεν έγινε γιατί κυριάρχησε η λογική της συγκάλυψης- με τον πιο στρεβλό, ανεύθυνο και «αυτοκτονικό» τρόπο.
Αυτού του τύπου όμως η «διαχείριση» ενός τόσο σημαντικού και κρίσιμου θέματος τροφοδοτεί πολιτικά τα «άκρα» και τον «λαϊκισμό, ενώ «φουντώνουν» οι αντι-πολιτικές θέσεις, οι οποίες είναι «βούτυρο στο ψωμί» των δυνάμεων που δρουν κατά της δημοκρατίας, συνειδητά ή ασυνείδητα. Το «μείγμα» σκληρά κοινωνικά μέτρα και λίστες… διαφθοράς τύπου φεϊγβολάν (μαζί χλωρά και ξερά) είναι εκρηκτικό. Απονομιμοποιούνται τα πάντα!
Ας προσέξουν από κοινού όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις…
* Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Έθνος» στις 30/9/2012