Δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κανείς από την επικράτεια των γλωσσικών σημείων της ιατρικής, ιδιαίτερα σε μια χώρα που έχει βιώσει στη πλάτη της τη γύψινη αντισυνταγματική εκτροπή των ορθοπεδικών της επταετίας και όπου το μάλλον αυτή τη φορά προδιαγραφόμενο τέλος του μεταπολιτευτικού κύκλου, τη βρίσκει με χρόνια «αγχώδη ανομία», άγχος αξιολόγησης και ,σπηλαιώδη φθισική οικονομία. Με συμπεριφορές αποφυγής, ιδεοληψίες, παραισθήσεις μεγαλείου, αυτοκτονικές τάσεις και παράνοιας πάσχουσα επιπλέον, κι από «ψηφοπενία και ψηφοθηρικό άγχος» : περιοδική νόσο ανελλιπώς εκδηλουμένη», που ζητά εκλογές πάλι και πάλι ως φάρμακο που αποδεικνύεται φαρμάκι επειδή έχει αδυναμία συνεννόησης .
Κι αυτό, γιατί εμείς οι συφοριασμένοι, βρισκόμαστε σε ένα εξαιρετικά πυρετογόνο σημείο της έκβασης του Τροϊκού πολέμου όπου: Οι μεν φωνάζουν και μάλλον δίκαια από άποψη εκτίμησης του κινδύνου «φοβού τους συριζαίους και δώρα φέροντας» οι δε να υπόσχονται με περίσσιο φανατισμό αντιμνημονιακή λύτρωση μέσα σε ένα πιραντελλικό παραλογισμό του τύπου «έτσι θα είναι και θα γίνει γιατί έτσι νομίζουμε».
Δυστυχώς το μέλλον ξεκίνησε με την όπισθεν όχι ως ένα βήμα πίσω για δύο μπροστά αλλά για ένα μεγάλο άλμα ακόμη πιο πίσω!
Θυμηθείτε τον καιρό της επέλασης της «αλλαγής» αντέτασσαν ως ενωμένη αριστερά την αρνητική θεολογία της αδιευκρίνιστης «πραγματικής» αλλαγής . Σήμερα αντιτάσσουν στη θέση της μέχρι τώρα διασωστικής διαπραγμάτευσης την «ηρωική διαπραγμάτευση», απτόητοι από το παράδειγμα της Κύπρου. Πεπεισμένοι ότι η προετοιμαζόμενη στις Βρυξέλλες μεγάλη πρεμιέρα-παράσταση μιας ημέρας(ελπίζω) του «όχι στα μνημόνια» είναι το διαβατήριό της πολιτικής τους αθανασίας .
Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη τη σχέση του πόκερ(το Grexit δεν είναι μπλόφα) και της θεωρίας παιγνίων στην πολιτική οικονομία και επιμένουν στην αυτοκτονική θεώρηση του «ένας αντιμνημονιακός κόσμος είναι εφικτός χωρίς τήρηση των συμφωνιών» στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ, προπαγανδίζοντας το όχι στο Ναυαρίνο ΙΙ (μνημόνια). Μανιακοί, με το βλέμμα και σώμα στο Μανιάκι, δεν θέλουν να βλέπουν και να ακούν πια για την λιτάνευση του γύψινου Λένιν να κατεβαίνει αποκαθηλωμένος το ποτάμι της Ιστορίας. Δεν θα πεινάσουμε περισσότερο ή ας πεινάσουμε λένε, παίζοντας με τις ζωές των άλλων σε μια Κυριακή-ζαριά, αρκεί «να έχουμε τα λάβαρα αγκαλιά»! And so it goes.
Η ακατάσχετη «λαολειχία» και χρήση μιας οιστρογονικής γλώσσας που αντί ιδέες και σαφήνεια μοιράζει εισαγγελικές κλήσεις , εξεταστικές επιτροπές και κρεμάλες για καμένες γαίες στα κοινωνικά μίντια, σε συνδυασμό με την υπεράσπιση της «ασυνέχειας ως της νέας οπτικής της αριστεράς της «ελπίδας» δεν βοηθάνε καθόλου στο να κατανοήσει κανείς ότι η επιβράβευση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που έρχονται, θα αποτελέσει δυστυχώς την εισαγωγή σε ρότα καπριτσιόζα για ένα δεύτερο θάνατο του «κυβερνήτη» δηλ. της απόπειρας να γίνουμε επιτέλους σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και όχι μια νέα δραχμική μετεξέλιξη της υπάρχουσας Ελληνικής σοβιετικού τύπου ΕΣΣΔ (Ένωση Συντεχνιακών Συνδικαλιστικών Δημοκρατιών). Οποία ασυμφωνία της τζάμπα λεβεντιάς!
Αν χρησιμοποιούσαμε άλλο λεξιλόγιο και λέγαμε ότι το δίλημμα των προσεχών κρισιμότατων εκλογών είναι μεταξύ περισσότερης ή λιγότερης εντροπίας (αταξίας) και αβεβαιότητας σε μια χώρα που ιδίως μεταξύ 2004-2009 υπέφερε από περίσσεια ξεχαρβαλωτική εντροπία και καθόλου ντροπή, ότι το δίλημμα πια είναι μεταξύ μιας χώρας του μετά ή του παρά, της παραγωγικής της μεταμόρφωσης δηλ. και όχι της παράτασης της παρασιτικής της οικονομίας και του περίπου της παραοικονομίας .Μιας χώρας του ακριβώς, και των μεταρρυθμιστικών μνημονίων και όχι της αμνησίας- αμνηστίας του αλόγιστου καταναλωτικού της εαυτού, θα κινδυνεύαμε να κατηγορηθούμε πάλι για μια ξυλόφωνη τεχνικοκινδυνολογική δυτικόύ τύπου ορθολογικότητα ως οπαδοί ενός εχθρικού και ατελέσφορου εκσυγχρονισμού της καθ’ ημάς Ανατολής που ορθώς και ορθοδόξως καλά κάνει και αντιστέκεται.
Καταφεύγουμε επομένως στη χρήση αλληγορικών μαγευτικών μυθιστορημάτων μύησης, επειδή πιστεύουμε ότι «λεπτά αισθήματα υπάρχουν». Επειδή η ιστορία πρέπει να διδάσκει. Επειδή ο φανατισμός της συσσωρευμένης αντιμνημονιακής οργής κτυπάει το σώμα και το μυαλό. Το υποσκάπτει. Το σπηλαιώνει. Σαν τη φυματίωση.
Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος: το μαγικό βουνό, του νομπελίστα αντιχιτλερικού Τόμας Μαν, είναι ο Χανς Κάστορπ, που επισκέπτεται τον ξάδερφο του στο Μπέργκχοφ, ένα ελβετικό σανατόριο κοντά στο Νταβός. Ενώ η διάρκεια της επίσκεψης έχει οριστεί αρχικά στις 3 βδομάδες, θα καταλήξει σιγά σιγά επαισθήτως, σε μια επταετή παραμονή λόγω διάγνωσης συμπτωμάτων φυματίωσης. Εκεί γνωρίζεται μεταξύ άλλων και με τον διαφωτιστή δημοκράτη Σεττεμπρίνι και τον φλογερό αντιδραστικό (αναρχοφασιστοκομμουνιστή) Νάφτα. Ο Μαν χρησιμοποιεί τους κύριους χαρακτήρες του μυθιστορήματος για να εισαγάγει τον Κάς στις ιδέες και ιδεολογίες του καιρού του. Κατά κάποιο τρόπο, ο ήρωας είναι η προσωποποίηση-σωματικοποίηση της νεαράς δημοκρατίας της Βαϊμάρης πριν βιασθεί από τις ακροδεξιές δυνάμεις του ναζισμού: Καθένας από τους Σεττεμπρίνι και Νάφτα προσπαθεί να κερδίσει τον αναποφάσιστο Χανς, που εμφανίζεται ως ο χλωμός, άβουλος και μέτριος εκπρόσωπος μιας Γερμανικής αστικής τάξης που τέμνεται από αντιφατικές επιρροές ευάλωτος στη θανατηφόρα γοητεία του λαϊκισμού του Νάφτα και την καταιγίδα του πολέμου που βαλκυριοκαλπάζει για να αφανίσει και τον ίδιο και τον Άλλο.And so it goes.
Φτύνουμε αίμα λοιπόν πολλοί από μας για να παραμείνουμε στην Ευρώπη, για να ανακάμψουμε στο ευρωσανατόριο, όχι για να μεταβούμε στην φωλιά του ΚούΚου. Ε, λοιπόν ,δεν είναι καιρός να απαλλαγούμε από την «μυρωδιά του καμένου»; Να απαλλαγούμε από αυτούς που θεωρούν ως ηθικό πλεονέκτημα την χρήση του κόμματος τους ως κολυμβήθρας του Σιλωάμ όλων των παλαιάς και νέας εσοδείας αντιμεταρρυθμιστών ραχηλικού τύπου;
Τώρα είναι ή ώρα να πούμε, όχι στο κραχ του μυαλού μας . Ν’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά στο λαϊκισμό.