Το τελευταίο διάστημα, στους κόλπους της Πρωτοβουλίας των 58, έχουν ξεκινήσει διάφορες συζητήσεις για τον τρόπο και την διαδικασία που πρέπει η πρωτοβουλία να ακολουθήσει, για να επιλέξει τα πρόσωπα που θα συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Υπάρχουν διάφορες προτάσεις, όμως όλοι συμφωνούν, επί της αρχής, ότι η επιλογή των προσώπων πρέπει να γίνει με ανοιχτές διαδικασίες. Η φράση αυτή όμως καλύπτει ένα ευρύτερο φάσμα επιλογών που ξεκινάει από την επιλογή της βάσης (να ψηφίσουν όλοι οι υπογράφοντες τη διακήρυξη) και φτάνει στην επιλογή προσώπων από τους 58.
Προσωπικά πιστεύω πως η όποια διαδικασία προκύψει για την επιλογή των προσώπων του ευρωψηφοδελτίου, πρέπει να είναι ικανή στην αντιμετώπιση όλων των κινδύνων που θα έχουν ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση ενός κακού ψηφοδελτίου. Οι κίνδυνοι αυτοί είναι κυρίως οι μηχανισμοί και ο τρόπος αντίδρασης του εκλογικού σώματος. Δεν είναι λίγες οι φορές κατά το παρελθόν που σε διάφορες εσωκομματικές διαδικασίες κομμάτων εξουσίας είδαμε σημαντικές μεταβολές στα μητρώα τους ενόψει των διαδικασιών ή ακόμη και επιλογές που ζημίωσαν τα ίδια τα κόμματα. Το πρόβλημα αυτό το λύνει εν μέρει η κατάργηση της λίστας και χρήση «σταυρού» όπως στις Εθνικές εκλογές, όμως οι επιλογές που θα έχει ο ψηφοφόρος θα πρέπει να τον εκφράζουν.
Για το λόγο αυτό επιχειρώ να προτείνω μια διαδικασία η οποία ίσως είναι λίγο πολύπλοκη δεδομένου του χρόνου που μένει ως τις ευρωεκλογές, όμως μπορεί να ξεπεράσει όλα τα κολλήματα.
Θεωρώ λοιπόν, στα πλαίσια όλων των παραπάνω, πως η αρχή θα πρέπει να γίνει με τη συγκρότηση μιας Εθνικής Επιτροπής στην πρωτοβουλία των 58, η οποία θα απαρτίζεται από τους 58 και από 53 ακόμη μέλη τα οποία θα προέρχονται από τις επιτροπές πρωτοβουλίας της κίνησης ανά την Ελλάδα. Σύνολο 111. Σε αυτήν την επιτροπή θα ηγούνται 5 μέλη από το συντονιστικό της πρωτοβουλίας και 2 ή 3 μέλη από τις επιτροπές. Όλοι αυτοί θα προτείνουν διάφορα ονόματα. Τα ονόματα που θα συγκεντρώνουν τουλάχιστον το ένα τρίτο από τις ψήφους των 111 θα μπαίνουν και στο ψηφοδέλτιο. Όσον αφορά στα κόμματα ή στις κινήσεις που συνεργάζονται με την ΔΠΠ, είτε θα τους δοθεί ένας αριθμός θέσεων του ψηφοδελτίου τους οποίους αναλογικά θα συμπληρώσουν με δικούς τους υποψηφίους είτε θα κληθούν να συμμετέχουν στην Εθνική Επιτροπή διά αντιπροσώπων.
Αυτή είναι μια πρόταση που στηρίζει το πνεύμα των ανοιχτών διαδικασιών, και αποφεύγει του κινδύνους που ανέφερα πιο πάνω. Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να καταφύγουμε στην άμεση εκλογή των υποψηφίων από τη βάση διότι αφενός δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ενιαίο κόμμα αλλά αφετέρου μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να εγγυηθεί την αποδυνάμωση των εν δυνάμει μηχανισμών. Ο Νίκος Μπίστης στο άρθρο του «Ό,τι βγάλει η κάλπη; Όχι, ευχαριστώ» δίνει μια πολύ καλή εξήγηση στο γιατί πρέπει να αποφευχθεί μια τέτοια «αμεσοδημοκρατική» διαδικασία.