Άλλη μια σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνεται αυτές τις ημέρες, ενώ τα σύννεφα πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την Ευρώπη. Το αδιέξοδο στο οποίο βυθίζεται η Ιταλία, είναι καμπανάκι κινδύνου που αν δεν ληφθεί σοβαρά υπόψη, μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες για το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Ο κίνδυνος κοινωνικής έκρηξης και πολιτικής αποσταθεροποίησης, είναι εμφανής στον Νότο της Ευρώπης. Αλλά εξ ίσου εμφανής είναι και ο κίνδυνος ενδυνάμωσης δυνάμεων ευρωσκεπτικισμού και εθνικής περιχαράκωσης στον Βορά της Ευρώπης. Αν δεν βρεθεί ένα πειστικό αφήγημα κοινής πορείας για όλους, τότε η συνοχή της Ευρώπης κινδυνεύει άμεσα.
Ο στόχος για λιτότητα φιλική προς την ανάπτυξη που έχει αυτή η σύνοδος, είναι ήδη ξεπερασμένος από τα πράγματα. Πλέον, απαιτούνται τολμηρές ριζοσπαστικές κινήσεις, που να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και ειδικότερα η γερμανική, βρίσκονται μπροστά σε ιστορικές προκλήσεις. Η δημοσιονομική πειθαρχία και το σταμάτημα της σπατάλης, πρέπει να συνεχισθούν. Αλλά ως το ένα σκέλος μιας συνεκτικής πολιτικής. Παράλληλα, πρέπει να αρχίσουν γρήγορα οι διαδικασίες εμβάθυνσης της πολιτικής εκποίησης και της οικονομικής διακυβέρνησης, μετατροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε κανονική κεντρική τράπεζα, εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης πανευρωπαϊκής αναπτυξιακής στρατηγικής για τη δημιουργία διευρωπαϊκών αναπτυξιακών δικτύων, τη μεταφορά αναπτυξιακών πόρων από τον Βορά στον Νότο, την εξομάλυνση των εμπορικών ανταλλαγών Βορά – Νότου, τη δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κατά της ανεργίας και της φτώχειας, την ιδιαίτερη μέριμνα για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και την κοινωνική συνοχή. Και όλα αυτά, πριν να είναι αργά.
Βέβαια, το ευρωπαϊκό δέον γενέσθαι, δεν απαλλάσσει τη χώρα μας από τις δικές της ευθύνες και υποχρεώσεις. Η δυστοκία που παρουσιάζεται στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, δείχνει δύο πράγματα. Η τρόικα πρέπει να κατανοήσει ότι νέα μέτρα, είναι αδύνατα. Η κοινωνία, η οικονομία και το πολιτικό σύστημα, έχουν φτάσει στα όριά τους. Από εδώ και πέρα, ανοίγουν οι πύλες της αβύσσου. Όμως, και η ελληνική πλευρά πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να είναι συνεπής στις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της. Το θέμα του δημοσίου είναι χαρακτηριστικό. Είναι εμφανής η υποταγή όλων των πολιτικών δυνάμεων στην παντοδύναμη δημοσιοϋπαλληλική συντεχνία. Δεν είμαι προσωπικά υπέρ των μαζικών απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί σε μια χώρα χωρίς ανάπτυξη, αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω μεγάλη αύξηση της ανεργίας και σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση. Όμως, η σκανδαλώδης εύνοια προς το δημόσιο δεν μπορεί να συνεχισθεί. Τέτοια εύνοια δείχνουν, τόσο η αδυναμία απομάκρυνσης από το δημόσιο των χιλιάδων λεγομένων επιόρκων, όσο και η δυστοκία στην υλοποίηση της κινητικότητας. Πρέπει να επιδειχθεί αποφασιστικότητα.
Η ίδια αποφασιστικότητα πρέπει να επιδειχθεί και στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος και την δημιουργία φοροεισπρακτικού μηχανισμού, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και την διεύρυνση της φορολογικής βάσης, την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, την προσέλκυση επενδύσεων, την πάταξη του αντιεπενδυτικού κλίματος και την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας. Η κυβέρνηση χρειάζεται να αποκτήσει νέο δυναμισμό. Πρέπει σύννομα να γίνουν αλλαγές σε πρόσωπα. Και επίσης, πρέπει να γίνει εμφανής η συμμετοχή και συστράτευση και των τριών πολιτικών κομμάτων.
Τέλος, πρέπει να δώσουμε προσοχή και στην διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου. Όσοι πιστεύουν σε ρεαλιστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, παραγνωρίζουν το εκρηκτικό μίγμα που τον συναποτελεί. Νεοκομμουνιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, σε συνδυασμό με την παλαιοπασοκική εκλογική πελατεία και τα ξεπλυμένα στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ λαμόγια, αποτελούν μεγάλο βαρίδι στα πόδια του Τσίπρα για να κάνει τις πιρουέτες που του υπαγορεύει η άκρατη φιλοδοξία του. Οι τριγμοί στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν και από άλλη σκοπιά πόσο αναγκαίος είναι και τι προοπτικές έχει ο διάλογος, η σύγκλιση και η ενότητα των κεντροαριστερών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, με συμμετοχή και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και κινήσεων. Ένας τρίτος πόλος, θα δημιουργήσει ρεαλιστική προοπτική για την χώρα.